Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Μια χρήσιμη υπενθύμιση! (Μ. Βασίλειος)

"Ας έρθουμε στο παράδειγμα που μας άφησαν οι 3.000 που πίστεψαν την ημέρα της Πεντηκοστής και που αποτελούν την πρώτη χριστιανική κοινότητα.
Ας θαυμάσουμε την πρώτη σύναξή τους, στην οποία ήταν όλα κοινά!
Ο τρόπος ζωής, η ψυχή, η συμφωνία, η τράπεζα, ήταν όλα κοινά...
Αδιαίρετη ήταν η αδελφότητα, ανυπόκριτη η αγάπη, τα πολλά σώματα έγιναν ένα!"

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Χρειαζόμαστε "μεσολαβητές";

Μια μέρα ρώτησαν το Βούδα γιατί δεν συμπαθεί τους καλόγερους.
Κι εκείνος τους απάντησε ότι "οι καλόγεροι πουλάνε νερό στις όχθες του ποταμού, κι αυτό είναι απάτη!"...
Και ήρθε μια επιτροπή καλόγερων και του είπε:
"Ξέρουμε ότι πουλάμε νερό στην όχθη του ποταμού, αλλά το κάνουμε μέχρι οι άνθρωποι να μάθουν να σκύβουν και να το παίρνουν μόνοι τους απ' το ποτάμι"!
Ο Βούδας γέλασε πολύ, κι όταν οι καλόγεροι τον ρώτησαν "γιατί γελάει", τους απάντησε:
"Αν δεν βρισκόσασταν εκεί να πουλάτε νερό, οι άνθρωποι θα μάθαιναν πολύ πιο γρήγορα πως δεν χρειάζονται ενδιάμεσους"...

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Παναγιά η Βατοπεδινή...

Δω πάνω δεν έχει παραμύθια! Έχει θρύλους ευσεβείς... Σαν ανθισμένο δεντρί, και μιας κι είμαστε εδωνά, πρέπει να μάσουμε τον καρπό του θεού!
Αχ Θε μου, πού 'ναι τα κορίτσια τα έμορφα, τ' αρχαγγελικά, με τα μαλλιά τα γελαστά και τα βαθιά τα χρώματα στα μάτια; Να δουν και να θαμάξουν τον κήπο τούτο του Υμεναίου...
Στο Βατοπέδι, πλάι κει στο καθολικό είν' η εικόνα η σεπτή.
Ήταν εποχή, πάνε πάνω από επτά αιώνες, που 'χε φτάσει το μοναστήρι τούτο σε κραιπάλη! Είχε πάρει τον δρόμο τον άσχημο, του Σατανά...
Ήταν νύχτα, κοιμόντουσαν οι μοναχοί, αμπαρωμένη η Μονή. Και ξάφνου πλακώνει, σ' άγνοιά τους, στόλος βαρύς, πειρατικός. Οργή θεία και δίκαση επουράνια...
Είναι συνήθιο, ως νυχτώνει, τα κλειδιά της ξώπορτας να τα παραδίνει ο πορτάρης στον ηγούμενο. Βάζει αυτός μετάνοια στην Παναγιά και τα κρεμάει κάτουθέ της, σ' ένα καρφί, να φυλάει τη νύχτα η αμάραντη το μοναστήρι.
Πάει το πρωί ο καθηγούμενος να πάρει τα κλειδιά, ν' ανοίξουνε οι πύλες. Βάνει μετάνοια της Παναγιάς, μα κείνη η άχραντη βγάζει γλώσσα και φωνή και λέγει: "ετοιμαστείτε να διώξετε τους πειρατές που οπ' ούναι και πλακώσαν"!
Τότες παίρνει άγρια μορφή κι ανταριασμένη το Παιδί, ο Ιησούς που κείται στην αγκάλη της, κι απλώνει το χεράκι του το στόμα της να φράξει!
"Μην τους σώζεις μητέρα" ήταν σα να 'λεγε, "γιατί είν' ανάξιοι της σωτηρίας οι κακοδαιμονισμένοι, κι τα λεφούσια οι πειρατές ειν' του Πατρός μου η τιμωρία"!
Μα πρόφτασε ο ηγούμενος κι άκουσε τον κίνδυνο κι ούτε τις πύλες άνοιξε, και διάταξε να ετοιμάσουν τους σωλήνες με τα βραστά νερά και τάνυσαν τα τόξα από τις πολεμίστρες. Και τους ζουμάτιξαν και τους ετόξεψαν τους πειρατές, κι έκοψαν όσους τόλμησαν στο κάστρο να ανέβουν.
Κι εσώθηκε το μοναστήρι χάρη της Παναγιάς, και της εβάλαν μετάνοιες πολλές. Μα μένει ακόμα σηκωμένο το χέρι του Παιδιού να φράζει το πάνσεπτο το στόμα!
Και πάμπολλα είν' τα θάματα που κάνει τούτη η Εικόνα. Ένα μονάχα δεν μπορεί να κάνει: τους αδιόρθωτους να διορθώσει!

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Αγία Αικατερίνη: "μανεκέν", σοφή, ακομπλεξάριστη!

Πώς να 'ταν άραγε η Αγία Αικατερίνη;
Τα συναξάρια την περιγράφουν όμορφη, άνετη, χαριτωμένη και δυναμικιά!
Και πώς είναι σήμερα οι κοπέλες της Εκκλησίας;
Απόκοσμες, στριμμένες, βαριές κι ανυπόφορες! Όσο πιο βαριές κι ασήκωτες τόσο πιο "εκκλησιαστικές" θεωρούνται!
Στην εποχή της Αγίας Αικατερίνης, ο κόσμος επεδίωκε να τη συναντήσει, έστω και για λίγο!
Σήμερα, η ατυχέστερη στιγμή της ζωής σου είναι να σου τύχει να συνταξιδέψεις με καμιά θεούσα! Ή με κάποιον απ' αυτούς που ανήκουν στο παρηκμασμένο εκκλησιαστικό είδος που γεμίζει τις εκκλησιές και κατάντησε να εκπροσωπεί την Ορθοδοξία...
Και το χειρότερο είναι πως οι νεώτεροι που εντάσσονται στην Εκκλησία, γίνονται σιγά-σιγά σαν και τους προηγούμενους! Κι ας είπε ο Χριστός εκείνο το περίφημο "ουαί" σ' όσους ξεσκίζονται να φέρουν κάποιον στην Εκκλησία, και τον εκάνουν χειρότερο απ' τον εαυτό τους...
Κι όλ' αυτά πού, παρακαλώ; Στην Εκκλησία! Δηλαδή στο χώρο των χαρισμάτων και των υπερφυσικών δωρεών, της ειρήνης, της άνεσης και της ομορφιάς!
Κι όμως, αυτός ο χώρος διαστράφηκε τόσο που οι λέξεις "άνεση, χάρη, ομορφιά" ν' ακούγονται σκανδαλώδεις μέσα σ' αυτόν...

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Ένας γάιδαρος σοφός, αγιονορείτης!

Από πάνω ο γερο-Άθωνας απόψε ντύθηκε αρχιμανδρίτης.
Φόρεσε ούλα τα νέφια του, κατάμαυρα επανωκαλύμαυχα...
Οι ανατολές των φεγγαριών, κόκκινες Σαλώμες...
Σηκώνεται άνεμος νυχτερινός, μαίνονται τα στοιχειά.
Κρίμα ... κι ήταν τόσο γλυκά το δειλινό!
Τέτοιες ώρες βουίζει η μόνωση των Αιώνων...
Τι βαράθρωση της λεπτής σκέψης!
Στα πόδια μας σπάζουν τ' άγρια κύματα.
Ζωντανεύουν οι πειρατές οι ποντογύριστοι, οι θαλασσοπνιγμένοι...
Στα νερά τούτα δεν "πιάνει" άγκυρα. Ίλιγγος! Τι σκοτεινή και τι βαθιά...
Εδώ, στα υψώματα της ερημιάς, είδα ψες όνειρο να φιλάω στο στόμα την παιδική μου φίλη!
Τότες δεν φιληθήκαμε.
Και την εφίλησα εδώ, μ' όλη την έννοια την υγρή του ερωτικού φιλιού, μια νύχτα τ' Άγιου Όρους!
Το γιόμα, ο αρχοντάρης βάλθηκε να τον κεράσει κανάτες το κρασί με τη μυριστική τη δάφνη ευωδιασμένο.
"Ευλογημένο να 'ναι!". Και πίνει τη μια κανάτα.
"Και δεν πίνεις αδελφέ μου και τη δεύτερη, κρασί είναι, θα σε στηρίξει! Πώς να μην πιεις στην υγειά και μένανε;". Την πίνει κι αυτή...
Κι ακλούθησαν κι άλλες κανάτες, πολλές, στην υγειά του ηγουμένου, του αρχοντάρη, του βηματάρη, του καμπανάρη, του κονακτζή, του προσμονάρη...
Κι ήρθε και στρουβουλίστηκε η κεφαλή του!
Ξυπνάει την αυγή πεισματωμένος με την ακράτεια του εαυτού του!
Συναντάει στο λιβαδάκι ένα γαϊδούρι.
Του δίνει έναν κουβά νερό!
"Πιες τον γάιδαρέ μου, αδελφέ μου, στην υγειά του πορτάρη!". Πίνει ο γάιδαρος τον κουβά.
Τότες του δίνει και δεύτερο, στην υγειά του σερδάρη.
Και δεν τον πίνει ο γάιδαρος τον δεύτερο κουβά, μήτε που γύρισε να τον κοιτάξει!
Κι έτσι εφάνη ο γάιδαρος σοφότερος εκείνου που παινευόταν για τις θεολογικές του γνώσεις...

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Πρέπει να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία;

Το σωστό ερώτημα δεν είναι "αν πρέπει να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία" (αυτό το θεωρούμε δεδομένο), αλλά "ποια εκκλησιαστική περιουσία πρέπει να φορολογηθεί"!
Στην Εκκλησία ανήκουν πολλές κατηγορίες ακινήτων, και, ανάλογα, διαφοροποιείται και η απάντηση. Πιο συγκεκριμένα:
1) Όσα ακίνητα της Εκκλησίας βρίσκονται σε αρχαιολογικούς χώρους, αποτελούν δασικές εκτάσεις ή, για άλλους νομικούς λόγους, είναι δεσμευμένα και δεν μπορούν να αξιοποιηθούν, δεν πρέπει να φορολογηθούν. Οι εκτάσεις αυτές, για να πάψει η Εκκλησία να τις χρεώνεται χωρίς λόγο, θα πρέπει να μεταβιβαστούν με συμβολικό αντάλλαγμα στο Δημόσιο, σε Δήμους ή σε φορείς που η Πολιτεία θα υποδείξει.
2) Ένα μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας της Εκκλησίας έχει ήδη εδω και πολλά χρόνια, καταπατηθεί. Δεν είναι σκόπιμο για την Εκκλησία ν' αρχίσει εις βάρους τους μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες. Οι περισσότεροι καταπατητές είναι φτωχοί άνθρωποι, και δεν υπάρχει λόγος η Εκκλησία να προκαλέσει, για μια ακόμα φορά, την κοινωνία. Αλλά είναι άδικο να φορολογηθεί και γι' αυτή την περιουσία. Ας μεταβιβάσει, λοιπόν, νόμιμα και τα ακίνητα αυτά στους ήδη καταπατητές, έναντι συμβολικού ανταλλάγματος.
3) Οι ιεροί ναοί, τα πνευματικά κέντρα και τα ακίνητα που στεγάζουν τα φιλανθρωπικά ιδρύματα της Εκκλησίας, μπορεί να έχουν μεγάλη αντικειμενική αξία αλλά δεν μπορούν ούτε να εκποιηθούν ούτε να αξιοποιηθούν εμπορικά. Κατά τη γνώμη μου τα ακίνητα αυτά δεν πρέπει να φορολογηθούν.
4) Τα συνοδικά και επισκοπικά μέγαρα, τα ακίνητα που στεγάζονται οι διοικητικές και οικονομικές της υπηρεσίες, τα τυπογραφία, οι αποθήκες, και, γενικά, όλα τα υπόλοιπα, αστικά και μη, ακίνητα που μπορούν να εκποιηθούν, εκμισθωθούν ή ιδιοχρησιμοποιηθούν, πρέπει να φορολογηθούν με τον συντελεστή που θα ορίσει η πολιτεία για κάθε ιδιοκτήτη, φυσικό ή νομικό πρόσωπο.
Υ.Γ.: αν η διοίκηση της Εκκλησίας επικαλείται τη νομική της ιδιότητα ως ΝΠΔΔ για να αποφύγει τη φορολόγηση, υπάρχει λύση: να πάψει η Εκκλησία να αποτελεί ΝΠΔΔ! Ίσως είναι μια καλή αφορμή για να χωριστεί επιτέλους από το Κράτος!

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Εκκλησία: απ' το "γλωσσόκομον" στο real estate

Ας ξεκινήσουμε με μερικές βασικές αλήθειες για την εκκλησιαστική περιουσία:
1) Δεν είναι κακό να διαθέτει η εκκλησία περιουσία για να καλύπτει τις υλικές και πνευματικές της ανάγκες, και να ασκεί το φιλανθρωπικό της έργο.
2) Και η ομάδα του Χριστού και των 12 μαθητών του είχαν κοινό ταμείο (το λεγόμενο "γλωσσόκομον"). Το γεγονός πως διαχειριστής του ήταν ο Ιούδας, το αφήνω ασχολίαστο...
3) Και στους τρεις πρώτους αιώνες η ρωμαϊκή εξουσία και νομοθεσία επέτρεπε και προστάτευε το δικαίωμα της χριστιανικής εκκλησίας να έχει περιουσία. Ακόμα και στους σκληρότερους διωγμούς, τα φαινόμενα δήμευσης της περιουσίας της ήταν περιορισμένα
4) Η τεράστια ακίνητη εκ/κή περιουσία αρχίζει να διαμορφώνεται επί Βυζαντίου. Αυτοκράτορες, πρίγκιπες, αξιωματούχοι, στρατηγοί κλπ συνήθιζαν να κάνουν μεγάλες δωρεάς στα μοναστήρια είτε από λόγους ευλάβειας είτε για να εξαγοράσουν πολιτική επιρροή! Μόνο οι εικονομάχοι αυτοκράτορες προχώρησαν σε βίαιες δημεύσεις της μοναστηριακής περιουσίας.
5) Επί Οθωμανών η περιουσία της εκκλησίας πολλαπλασιάζεται Όχι μόνο άκληροι χριστιανοί αλλά και Οθωμανοί αξιωματούχοι και μέλη της σουλτανικής οικογένειας της δωρίζουν τεράστιες εκτάσεις. Στην Ελλάδα η εκκλησία γίνεται ιδιοκτήτρια του 1/4 των καλλιεργήσιμων εδαφών της.
6) Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας η εκκλησία λειτουργούσε και σαν "off shore εταιρεία"! Λόγω των φοροαπαλλαγών, πολλοί χριστιανοί αγρότες, για να γλυτώσουν τη "δεκάτη", μεταβίβαζαν εικονικά την περιουσία τους σε κάποια μονή και η ίδιοι συνέχιζαν να την καλλιεργούν και να καρπώνονται τα προϊόντα της. Βέβαια, όταν πέθαιναν, η περιουσία τους έμενε στα χέρια των μοναχών...
7) Για να είμαστε ειλικρινείς, οι πολυάριθμες σχολές που λειτουργούσαν επί τουρκοκρατίας, συνήθως στις εγκαταστάσεις κάποιου μοναστηριού, συντηρούνταν απ' την περιουσία που αποκτήθηκε με κάποιον απ' τους παραπάνω τρόπους.
8) Με την απελευθέρωση, το ελληνικό κράτος αρχίζει την επιθετική απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Τα περισσότερα ακίνητά της πέρασαν στα χέρια του κράτους ή ακτημόνων κατά την περίοδο της βαυαροκρατίας και τη δεκαετία 1922-1933 (για την αποκατάσταση των προσφύγων της Μ. Ασίας). Ως αντάλλαγμα η πολιτεία ανέλαβε τη μισθοδοσία των εφημερίων (1945) και επισκόπων (1980).

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Ν' αλλάξουν οι "εκκλησιαστικοί κανόνες"!

Οι περισσότεροι απ' τους "κανόνες" της Εκκλησίας σήμερα φαίνονται ανεδαφικοί και πολλές φορές απάνθρωποι.
Σίγουρα, όταν θεσπίστηκαν, στα πλαίσια μιας εντελώς διαφορετικής εποχής και κοινωνίας, εξυπηρετούσαν πιο αποτελεσματικά τους σκοπούς τους.
Σε ένα "θεοκρατικό" καθεστώς, ποινές όπως "αναθεματισμός" ή "αφορισμός" ενδεχομένως είχαν κάποια παιδαγωγική αξία.
Ίσως και το περιεχόμενο των "κανόνων" να είχε τότε φιλάνθρωπο χαρακτήρα. Συγκρινόμενες με την αγριότητα του πολιτικού νόμου, οι "ποινές" της Εκκλησίας φαίνονταν ... παιχνιδάκια! Τι σχέση μπορεί να έχει η "ξηροφαγία 5 ημερών" ή οι "300 μετάνοιες" συγκρινόμενες με την προβλεπόμενη από το Κράτος θανατική ποινή, τους ακρωτηριασμούς, τις τυφλώσεις κλπ;
Διαχρονικός σκοπός των εκκλησιαστικών κανόνων ήταν να οδηγηθούν οι άνθρωποι ομαλά στους κόλπους της Εκκλησίας. Όταν δεν φέρνουν αυτό το αποτέλεσμα πρέπει να ανανεώνονται!
Τα παλαιά και μουσειακά στοιχεία πάντοτε απωθούν όταν πρόκειται να υπηρετήσουν ζωντανούς οργανισμούς...

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση;

Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης, αν και έζησε στο 570 π.Χ., και μάλλον αγνοούσε το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης, αντιστρέφει το ιουδαϊκό και χριστιανικό δόγμα που θέλει το Θεό να έφτιαξε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωσή Του!
Τι μας λέει, λοιπόν, ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος; Πως δεν έφτιαξαν οι Θεοί τους ανθρώπους αλλά οι άνθρωποι τους Θεούς τους, και μάλιστα με φωνή και όψη σαν τη δική τους...
Οι Αιθίοπες φαντάζονταν τους θεούς τους μαύρους και πλατσουκομύτηδες, οι Θράκες γαλανομάτηδες και ξανθωπούς Και οι αγελάδες, αν είχαν μυαλό και χέρια, θα έδιναν στους θεούς τους αγελαδινή όψη!

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Άλλαξε κάτι;

Ο δυτικός κόσμος έγινε τυπικά χριστιανικός κι όχι ουσιαστικά. Οι "χριστιανοί" θεώρησαν το χριστιανισμό μονάχα θρησκεία και σταμάτησαν τον αγώνα μόλις απέκτησαν δικούς τους παπάδες και ναούς. Δεν αξιοποίησαν το νέο πνεύμα. Μόλις οι 12 Θεοί νικήθηκαν οι "χριστιανοί" έγραψαν στο καρνέ τους "νικήσαμε"! Μα για ν' αλλάξουν οι άνθρωποι ιερατείο, ναούς και θρησκευτικά σύμβολα ήρθε ο Χριστός, ή για ν' αλλάξουν ζωή;
Ο οικογενειάρχης που πήγαινε στο ναό και προσευχόταν στο Δία, και μετά γύριζε σπίτι του κι έβρισκε τα επτά παιδιά του να πεινάν, κατά τι νίκησε με το να γίνει χριστιανός, να πηγαίνει στον καινούργιο ναό και να προσεύχεται στο νέο Θεό, όταν εξακολουθεί να επιστρέφει σπίτι του και να βρίσκει τα παιδιά του να πεινούν;
Σε τι νίκησε η ανθρώπινη κοινωνία όταν πριν γίνει χριστιανική ρημαζόταν απ' τους πλούσιους, τους απατεώνες και τους πολέμους, κι όταν έγινε χριστιανική συνεχίζει να υποφέρει απ' τα ίδια δεινά;
Πού μπορεί να δει κανείς τη χριστιανική αλλαγή, όταν αυτή δεν συναντάται στη ζωή;

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Ο αρχιμανδρίτης...

Βομβάρδιζε τ' αυτάκια του φτωχού:
"Φως Χριστού"
"Ύδωρ αλλόμενον"
"Ζωής αιωνίου ρήματα"
"Τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος"
Μα ο φτωχούλης άκουγε: φως ... νερό ... ΟΤΕ ... δόσεις δανείου!

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Βιοτεχνοφοβικός!

Υπάρχουν ασφαλώς πολλά είδη ανθρώπων. Ένα από τα πλέον ιδιάζοντα είναι εκείνο του … βιοτεχνοφοβικού! Έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με την επιστημονική πρόοδο αλλά και ο ίδιος δεν μπορεί να το προσδιορίσει ακριβώς! Δεν ξέρει τι θέλει, ή, καλύτερα, δεν ξέρει τι δεν θέλει…
Τον ενοχλεί η ραγδαία επιστημονική πρόοδος; Η εμπορική της εκμετάλλευση; Μήπως και τα δύο;
Από τη μια αμφισβητεί τις πραγματικά μεγάλες δυνατότητες της τεχνολογίας και από την άλλη επισείει τον μπαμπούλα υπερβολικών (και συνήθως φανταστικών) κινδύνων…
Θα ήθελε, φαίνεται, να τεθεί κάποιος φραγμός στα αντικείμενα της επιστημονικής έρευνας. Παράλληλα όμως ρίχνει ποταμούς δακρύων γιατί υποψιάζεται πως η επιστημονική ελευθερία κινδυνεύει από τα «μεγάλα κερδοσκοπικά κεφάλαια»!
Βάζει το χέρι του στη φωτιά και αγανακτεί γιατί το κίνητρο των εταιρειών που χρηματοδοτούν τις επιστημονικές έρευνες «δεν είναι ανθρωπιστικό αλλά κερδοσκοπικό»! Και κάνει πως αγνοεί ότι αν περιμέναμε «προκοπή» απ’ τον … ανθρωπισμό θα πεθαίναμε ακόμη και σήμερα στα είκοσι με το πρώτο γερό κρυολόγημα…
Επικαλείται τις συχνές (ειν’ αλήθεια) αστοχίες της επιστήμης και επιχαίρει χαιρέκακα γι’ αυτές! Δεν στοχάζεται όμως πως τα λάθη και οι αποτυχίες της επιστήμης είναι και το μεγαλύτερο όπλο της. Αυτές αποτελούν την μεγάλη κινητήρια δύναμή της. Με βάση τα λάθη του παρελθόντος ο επιστήμονας σχεδιάζει και προγραμματίζει τα νέα μεγάλα επιτεύγματα.
Αλήθεια, τι θα ήθελαν οι βιοτεχνοφοβικοί μας; Μήπως μια επιστήμη αλάνθαστη; Ξέρουν καλά πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να υπάρξει. Αλλά κι αν υπάρξει, πάλι οι βιοτεχνοφοβικοί θα επαναστατήσουν: «θεοποιείτε την επιστήμη» θα φωνάζουν, «μόνο ο Θεός είναι αλάνθαστος»! Κι έτσι, μάλλον, ερχόμαστε στο «ζουμί»! Μήπως, τελικά, εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα του βιοτεχνοφοβικού; Μήπως βολεύτηκε τόσα χρόνια με τον Δημιουργό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και τρέμει το … ξεβόλεμα; Μιλάμε, προφανώς, για έναν Θεό αγροίκο και μοχθηρό που, ευτυχώς, η σύγχρονη επιστήμη τον … ξεδοντιάζει συστηματικά!
Συμφωνώ πως δεν είναι μικρό πράγμα να γκρεμίζονται τα «εικονίσματα»! Μήπως, όμως, έρχεται η ώρα να νοιώσουν κάποιοι «Χριστιανοί» αυτό που ένοιωσαν οι κομμουνιστές γύρω στα 1990;

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Χριστός ήταν φιλελεύθερος ή συντηρητικός;

Ο Χριστός, είναι γεγονός, πως δεν συντάχθηκε με τους Σαδδουκαίους, τους "προοδευτικούς" της εποχής του.
Δεν συντάχθηκε όμως ούτε με το συντηρητικό κατεστημένο της εποχής του, που το εκπροσωπούσαν οι Φαρισαίοι.
Αλλά για τον "φαρισαϊσμό" είπε τα "ουαί"!
Αυτό σημαίνει πως η εκμετάλλευση της πίστεως για ιδιοτελείς σκοπούς είναι χειρότερη από την άρνηση της πίστεως...

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Πρόδος και συντήρηση...

- Ο θησαυρός είν’ άνθρακες, το ξέρεις!
Γιατί βαθιά τον κρύβεις στην καρδιά σου,
σα να ΄ταν πολύτιμο πετράδι;
Γιατί φυλάγεις άσκοπα το ψέμα;

- Ο θησαυρός είν άνθρακες, το ξέρω.
Όμως μαζί του έδεσα ολόκληρης ζωής τους πόθους,
τις πιο γλυκιές κι απόκρυφες της νιότης μου ελπίδες.
Αν πάψω μια στιγμή να τον φυλάγω,
μαζί του πάει...
θα χαθεί κι η ύπαρξή μου.

- Αυτά τα έθιμα διατηρούν την πλάνη,
συθέμελα εμείς θα τα γκρεμίσουμε
ατόφια η αλήθεια για να λάμψει.
Τα δεκανίκια δεν αφήνουν όρθια την ψυχή!

- Διώχτε τους βέβηλους!
Να καταστρέψουν θέλουν τα ιερά μας,
ζητούν να θανατώσουν την ψυχή μας.
Αυτά δεν είναι έθιμα,
το άδυτο είναι της ψυχής.
Σ’ αυτά στηρίχθηκε η ζωή μας,
κι αυτά στο άπειρο μας προεκτείνουν.
Διώχτε τους βέβηλους!

Κι ας ήτανε οι βέβηλοι
Παιδιά του αγαπημένα....

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Ο δικός μου ήρωας...

Σίμων Κυρηναίος.
Ο γίγαντας που, όπως αναφέρουν τα ευαγγέλια, κουβάλησε το σταυρό του Ιησού.
Δεν ήταν μαθητής του, δεν τον γνώριζε καν!
Περαστικός ήταν και αντίκρισε στη στροφή ενός δρόμου έναν δαρμένο μελλοθάνατο να λυγίζει κάτω απ' το βάρος του σταυρού του.
Και τον συνέδραμε από καθαρή καλοσύνη...

Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Άγιος Μύρων, επίσκοπος Κρήτης (8 Αυγούστου):

"Αν οι πλούσιοι ήταν καλύτεροι,
δηλαδή πιο φιλάνθρωποι,
οι φτωχοί δεν θα είχαν ανάγκη
να ζητήσουν στην κλοπή το ψωμί τους.
Γι' αυτό, όπου η κλοπή ακμάζει,
να θεωρείτε βέβαιο ότι εκεί προηγήθηκε
η ωμότητα και η πλεονεξία"...

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Μια φλούδα γης...

Κει γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο πανρωσισμός και ο πανσλαβισμός βρισκόταν σε έξαρση, το ρωσικό πατριαρχείο και η τσαρική κυβέρνηση έβαλαν σ' εφαρμογή το σχέδιο της "κατάληψης του Αγίου Όρους"!
Ενίσχυσαν με κάθε μέσο το ρωσικό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα και το επάνδρωσαν με χιλιάδες μοναχούς. Υπολείμματα από σκουριασμένες σιδηροτροχιές μαρτυρούν πως παλιότερα ολόκληρα βαγονέτα επιστρατεύονταν για να γεμίσουν τις τεράστιες αποθήκες με αγαθά και υλικά που καθημερινά ξεφόρτωναν τα πλεούμενα στο κοντινότερο αρσανά...
Την ίδια περίοδο ο Ρώσος μοναχός Βησσαρίων αγόρασε το κελί του Αγίου Αντρέα κοντά στις Καρυές κι έτσι άρχισε η μετατροπή του σε Σκήτη. Οι βαριές σιδερένιες πύλες, οι τεράστιες υπόγειες αποθήκες, οι εκτεταμένες δεξαμενές, τα επιβλητικά κτιριακά συγκροτήματα μαρτυρούν το μέγεθος του εγχειρήματος.
Όταν η Σκήτη οικοδομούταν, μαύριζε ο τόπος από μουλάρια κι αγωγιάτες που σε ατέλειωτες αλυσίδες ανεβοκατέβαιναν τις πλαγιές του βουνού μεταφέροντας κάθε είδους υλικά. Τόνοι χρυσού, απ' το υστέρημα του ρωσικού λαού, καταναλώθηκαν για την διακόσμηση της Σκήτης...
Σχεδόν ταυτόχρονα αρχίζουν να οικοδομούν και μια άλλη Σκήτη. Της δίνουν και το φιλόδοξο όνομα "Νέα Θηβαϊδα"! Θέλουν ν' αναστήσουν ή και να ξεπεράσουν την αίγλη της ομώνυμης μοναχούπολης του Νείλου. Η Σκήτη αριθμούσε πολλά κτίρια, νοσοκομείο, γηροκομείο, φαρμακείο και πάμπολλα πολυτελή κελιά.
Η επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης ήταν η ταφόπλακα των φιλόδοξων σχεδίων τους. Η Σκήτη ερήμωσε και σήμερα είναι καταφύγιο για τα πολυάριθμα αγριογούρουνα του Όρους! Εξ ου και το νέο της όνομα... "γουρνοσκήτη".
Αλλά κι η Σκήτη του Αγίου Αντρέα ερήμωσε. Και περιήλθε και πάλι στην ιδιοκτησία της κτητορικής μονής του Βατοπεδίου. Το ίδιο κι η τρίτη "ρωσική Σκήτη", του Προφήτη Ηλία. Σήμερα είναι επανδρωμένη αποκλειστικά με Έλληνες μοναχούς.
Όσο για τη μονή του Αγίου Παντελεήμονος είχε φτάσει σε τέτοια παρακμή που στα 1990 φιλοξενούσε μόνο 12 υπέργηρους μοναχούς. Ωστόσο, η ορθοδοξία ξαναγύρισε στη Ρωσία, το μοναστήρι ενισχύθηκε, κι άρχισαν έργα ανανέωσης και συντήρησής του.
Οι Ρώσοι ήταν πάντα βαρύγδουποι, πομπώδεις κι υπεροπτικοί, ακόμη και στις θρησκευτικές τους εκδηλώσεις. Το ίδιο στην έκφραση και στην τεχνοτροπία. Πίστευαν πως η πολυτέλεια και η μεγαλοπρέπεια ελκύει, υποβάλλει και συγκρατεί τους πιστούς. Πως τα πλούτη θαμπώνουν... Κι έτσι, αρχίζουν την επίδειξη!
Τελικά, ότι έχει δείχνει ο καθένας...

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Αισθήσεις αναστατωμένες...

Σε τούτο το βουνό θυμάσαι τα στερημένα παιδικά σου χρόνια, τότε που το περιφρονημένο σήμερα λουκουμάκι, που κανένας δεν το καταδέχεται, γινόταν αντικείμενο λατρείας και τρέχαν τα σάλια μας μόλις το αντικρίζαμε...
Το ίδιο και τώρα! Καθισμένοι αναπαυτικά στο φιλόξενο αρχονταρίκι, λιγουρευόμαστε τα λουκουμάκια που 'ναι σερβιρισμένα στο τραπέζι. Κι ακολουθεί ο καφές που ανασταίνει τις αισθήσεις, και το τσιπουράκι που φέρνει το κέφι και φτιάχνει την όρεξη...
Ο άνθρωπος περνάει και με τα πολλά και με τα λίγα. Κι όλοι ξέρουμε πως οι περισσότερες ανάγκες μας είναι τεχνητές, ανάλογα με τις βαθμίδες του πολιτισμού που βρισκόμαστε. Κι όσο ανεβαίνει ο πολιτισμός τόσο η ζωή μας γίνεται πιο πολύπλοκη και βασανιστική. Αντίθετα, όσο πλησιάζουμε στη φύση τόσο λιγότερα ζητάμε και χρειαζόμαστε. Ένα ακόμη δίδαγμα από τούτο το βουνό...
Έξω απ' τις Καρυές η φύση ξεδιπλώνει τις σπάνιες ομορφιές κι όλο της το μεγαλείο. Ο επισκέπτης, με τις αισθήσεις του αναστατωμένες, μένει άφωνος και συνεπαρμένος. Εδώ, οι εποχές συναγωνίζονται σε θέλγητρα κι ομορφιές, χωρίς να ζηλεύει η μία την άλλη. Κάθε μια έχει το χρώμα και τη χάρη της...

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Στον ΕΛΑΣ έμαθα την καλογερική...

Ο μοναχός δεν έχει τίποτε να κάμει, τίποτε να προσφέρει στον εαυτό του.
Δεν έχει υλικά ενδιαφέροντα, κι ό,τι του λείπει το ζητάει απ' το Θεό και μόνο για το σήμερα! Για το αύριο, πάλι ο Θεός θα μεριμνήσει. Κι αν κάτι του στερήσει, δεν θα του κλαφτεί, ούτε θα πάψει να δοξάζει τ' όνομά Του...
Αλήθεια, πού στηρίζεται ο μοναχός; Στην τρέλα!
Και τι είναι τάχα η λογική; Τόσες και τόσες αδικίες δεν γίνονται στο όνομά της; Μήπως δεν έχει και το συμφέρον τη "λογική" του; Σε τελική ανάλυση, η λογική καταντά σαν την πόρνη: όλοι τη χρησιμοποιούν και σε κανέναν δεν αντιστέκεται...
Ο γερο-Τ. θυμάται πως κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ απ' το 1943 μέχρι την παράδοση των όπλων. Στην Κατοχή το ΕΑΜ εξίσωσε τη γυναίκα με τον άντρα. Όμως στον τομέα των σεξουαλικών σχέσεων τα ήθη όχι μόνο παρέμεναν όπως ήταν πριν το 1940 αλλά έγιναν απείρως αυστηρότερα. Η γυναίκα ήταν "συναγωνίστρια" και τίποτ' άλλο! Αυτό αποτελούσε καθολική πίστη κι αρχή...
Ειδικά, οι Μαυροσκούφηδες του Άρη είχαν διαποτιστεί με την παλιά αντίληψη των πολεμιστών: "όποιος πάει με γυναίκα, τον βρίσκει το βόλι"! Εξοργίζονταν και μόνο που άκουγαν "αισχρά καλαμπούρια"! Η συμπεριφορά τους ήταν αυτή ειλικρινών μοναχών...

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Ένα μπάρκο που το λένε 'Αθω...

Η γνωριμιά με τ' Αγιονόρος αφήνει μιαν αύρα που κολλά και γίνεται ρούχο πάνω σου και μικρόβιο μέσα σου...
Εδώ αναπτύσσεις μιαν ιδιαίτερη σχέση με τ' ανήμερο στοιχειό του Χρόνου, που, όπως πάντα, τρέχει ασταμάτητα και στο πέρασμά του σωριάζει ερείπια κι αφήνει πίσω του ερημιές. Στο διάβα του αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι ανθρώποι, δοκιμάζεται κι αυτή ακόμα η πίστη που χτίζει και γκρεμίζει, υπακούοντας συχνά σε συμφέροντα, ανταγωνισμούς κι άνομες επιδιώξεις...
Τι να την κάνεις την αποχή απ' το κρέας όταν κατασπαράζεις τον αδελφό σου;
Η βουνοπλαγιά σκύβει νάρκισσα και καθρεφτίζεται φιλάρεσκα στα γαλανά νερά της θαλάσσης. Στα ριζά της ο γερο-βράχος στήνει αμάχη με τ' άγρια κύματα που σαν κακομαθημένα παιδιά μαλλιοτραβιούνται, πέφτουν, κυλιούνται και ξανασηκώνονται. Και δεν λέει να τους περάσει η μανία μέχρι να κουραστούν και ν' αποκάμουν...
Οι παλιοί ναυτικοί λέγαν πως τα κύματα είναι τα πάθια της θάλασσας! Εκείνοι ξέραν καλύτερα το παιχνίδι του νερού με τους βράχους, μα πιότερο με τις λαμαρίνες των σκαριών. Φιλιά και δαγκώματα, γλειψίματα, χτυπήματα και καλοπιάσματα...
Μπόδιο και φραγμός το καράβι κι ο βράχος στην απεραντοσύνη του πελάγου. Και πρέπει να παραμεριστεί! Αγώνας ασίγαστος κι ανελέητος... Θεός να σε φυλάει να μη σταθείς μάρτυρας την ώρα που κορυφώνεται. Μαυρίζει ο τόπος σαν αγριεύει η θάλασσα και το μουγκρητό της φέρνει σύγκρυο σ' όλο σου το κορμί...
Τα καλογέρια κι οι ναυτικοί μαθητεύουν καθημερινά στη σοφία των βράχων και των σκαριών που στέκουν ολομόναχα στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Γι' αυτό και δεν παραπονιούνται για τη μοναξιά και την ερημιά τους. Εκτός κι αν τη σέρνουν μέσα τους...

Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Αθωνικές εμεπειρίες...

Στη Λειτουργία του Μ. Βασιλείου υπάρχει μια ωραία ευχή: "θυμήσου Κύριε αυτούς που ζουν στις ερημιές, στα βουνά, στις σπηλιές και στις τρύπες της γης"!
Τα "σπήλαια και οι οπές της γης" έχουν για μένα μεταφορική σημασία. Αφορούν όλους εκείνους που προσπαθούν ν' αφουγκρασθούν τη λεπτή αύρα της φωνής του Θεού...
Ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό του μέσα στη σιωπή της καρδιάς. Κι αυτή η σιωπή, εδώ είναι πιο "χειροπιαστή".
Όταν προσπαθείς να μιλήσεις για τη σιωπή είναι σα να παλεύεις να εικονίσεις το αόρατο. Μόνη της η σιωπή μιλά για τον εαυτό της. Όχι μέσα από λόγια αλλά μέσα από την εμπειρία.
Σε τούτη την έρημη περιοχή περνά ο ένας δίπλα από τον άλλον, κάνουμε ένα νεύμα ή χαμογελάμε, αλλά τηρούμε σιωπή! Στη σιωπή του μονοπατιού, της τράπεζας ή του παρεκκλησιού ακούγεται η φωνή του Θεού μέσα απ' τη σιωπή του διπλανού μας. Μέσα απ' αυτή τη σιωπή ανταλλάσσουμε την άρρητη διαβεβαίωση πως καθένας προσεύχεται για τον άλλον!
Συχνά αναρωτιέμαι πώς γίνεται και η σιωπή είναι πολύ βαθύτερη όταν την μοιραζόμαστε με τους άλλους. Πώς συμβαίνει και μέσα στη σιωπή η προσευχή μας αγκαλιάζει τον άλλο με τρόπο μοναδικό ώστε μέσα σε μια απερίγραπτη αρμονία να δεόμαστε ο ένας για τον άλλον, να ευχαριστούμε ο ένας για τον άλλον, και να προσφέρουμε ο ένας τον άλλον στο Θεό.

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Απ' τα "καλντερίμια" του κόσμου στ' Αθωνικά μονοπάτια...

Σα φτάσεις στο λιμανάκι της Δάφνης πρέπει να συμμαζέψεις το μυαλό σου. Να παραβλέψεις τις αταξίες, την πολυκοσμία, τα αυτοκίνητα, τα εμπορεύματα, κι εκείνη την παράξενη κι αταίριαστη με το περιβάλλον βιασύνη...
Τα τροχοφόρα αυξήθηκαν, δρόμοι άνοιξαν παντού κι οδηγούν γρήγορα κι άκοπα σε σκήτες και μοναστήρια. Δε θέλει και πολύ να μπεις στη λογική του "να δούμε το ένα, να προλάβουμε και το άλλο". Όμως εδώ βρισκόμαστε όχι για "περιήγηση", "θρησκευτικό τουρισμό" ή ψυχαγωγία. Ήρθαμε για να συναντήσουμε κατάνυξη, χαρισματική ευγένεια και καλοσύνη που δεν βρίσκεις στον κόσμο...
Όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας ας μην αποφεύγουμε τη χαρά να περπατήσουμε στα παλιά κι ευλογημένα δρομάκια και μονοπάτια του Όρους. Οι πέτρες στα πανάρχαια αυτά καλντερίμια γυαλοκοπούν απ' τα βαδίσματα των παλιών γερόντων, σφραγίστηκαν με τα χωνεμένα δάκρυα των προσευχών, τους ιδρώτες υπακοής και τους ασκητικούς τους αγώνες ...
Στα λιθάρια που στέκονται δω κι εκεί στις άκρες των δρόμων, ξαπώστασαν τόσοι και τόσοι ασκητές. Ίσως ποτέ στη ζωή τους να μην αντίκρισαν τις φλογερά ερωτευμένες ματιές γυναικών αλλά απ' τα χείλη τους ανέβαιναν στον ουρανό σύννεφα νοητού θυμιάματος προς την κυρά-Θεοτόκο και τους αγίους...
Η οδοιπορία στο Όρος είναι αποτοξινωτική ευεργεσία, εισοδικό σε κόσμο ησυχίας και ειρήνης, νιώθεις να σε συνοδεύουν οι ανάσες του Γρηγόριου του Παλαμά και του Νικόδημου του Αγιορείτη, ανοίγετε κουβέντα και καταλήγετε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα ... "φώτισόν μας το σκότος"!
Λίγο πιο κάτω θ' ανταμώσεις κι εκείνα τα ερειπωμένα ή άδεια κελλάκια, ίσκιους καθαγιασμένους από το χρόνο και την προσευχή. Περνάς το κατώφλι τους και παρατηρείς... Έχει απομείνει κάποιο ποτήρι, ένα τριμμένο στρωσίδι, μια μαυρισμένη απ' τη φωτιά κατσαρόλα. Αν είσαι λίγο τυχερός μπορεί να βρεις και κάποια εικόνα του Χριστού. Άλλοτε πιο αυστηρός άλλοτε πιο φιλάνθρωπος. Αλλά πάντα σε προσκαλεί να συνέλθεις, να ξαναρχίσεις απ' την αρχή, όσο κι αν έχεις ξεφύγει...

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Άθεος...

Είχε εγκληματικά ένστικτα.
Ήθελε πολύ να σκοτώσει,
αλλά φοβόταν τις συνέπειες του νόμου.
Τελικά βρήκε τη λύση:
αποφάσισε να σκοτώσει το Θεό!
Ήταν ο μόνος φόνος που μπορούσε να κάνει
χωρίς συνέπειες.
Έτσι πίστευε και προχώρησε.
Σκότωσε το Θεό!
Στην αρχή το έκανε φραστικά.
Ύστερα με γραπτά κείμενά του,
που οι ειδικοί τα βρήκαν "σπουδαία"!
Τελικά, προχώρησε πιο πέρα...
σκότωσε τον Θεό και μέσα του.
Και τότε βρέθηκε μπροστά στην τιμωρία
που δεν είχε λογαριάσει:
στο κενό της απουσίας του Θεού!
Εκεί κατέρρευσε...

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Gay Pride και η αληθινή παραβολή "των ζιζανίων"!

Ο καλός Θεούλης είχε ένα χωραφάκι. Όχι πολύ μεγάλο ... ίσο με τη γη ένα πράμα.
Κάποια στιγμή αποφάσισε να το καλλιεργήσει. Πήρε απ' τον εκλεκτότερο σπόρο κι έσπυρε το χωραφάκι του.
Όμως, ανάμεσα στα στάρια φύτρωσαν και κάτι ζιζάνια. Άλλοι τα υπολόγιζαν στο 3, άλλοι στο 7 κι άλλοι στο 10%. Τα είδαν οι εργάτες του Θεούλη και σκανδαλίστηκαν:
"Θεέ μας, είσαι απρόσεκτος, δεν φρόντισες το χωράφι σου κι ο σπόρος που έριξες ήταν τζούφιος! Γεμίσαμε ζιζάνια. Ψέκασέ τα με δηλητήριο να ψοφήσουν!"...
"Όχι", τους λέει ο Θεούλης, "αν ψεκάσω θα μαραζώσουν και τα στάχυα".
"Καλά", είπαν οι εργάτες, "τότε, αφού εσύ δεν θέλεις ή δεν μπορείς, δώσε την άδεια να ξεπατώσουμε εμείς τα ζιζάνια και να καθαρίσουμε το χωραφάκι σου"!
"Όχι", είπε πάλι ο Θεούλης, "αφήστε ήσυχα τα ζιζανιάκια μου. Αυτά, μόλις ωριμάσουν, θα δώσουν καρπό καλύτερο κι απ' τα στάχυα"!

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Η εκκλησιά μας οφείλει:

- να ανοίγεται στην κοινωνία με λόγο εκκλησιαστικό (που ενώνει) κι όχι πολιτικό (που διχάζει).
- να είναι διαλλακτική και ανεκτική. Η αδιαλλαξία και η μισαλοδοξία εκτρέφουν τον φανατισμό, τον ρατσισμό και τα μίση.
- να συμφιλιώνει σε κάθε βήμα της τη θρησκεία με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
- να αποφεύγει μεγαλομανείς συμπεριφορές, να δίνει πρώτη το παράδειγμα της σεμνότητας.
- να αποφεύγει τη δημαγωγία, τις αφοριστικές αποστροφές, την κινδυνολογία, τη ρήξη με τις δημοκρατικά εκλεγμένες πολιτικές εξουσίες και με το μεγάλο μέρος του λαού που ακολουθεί το πνεύμα του διαφωτισμού.
- να μην ταυτίζει τον χριστιανισμό με το ελληνικό έθνος και λαό, και να αποφεύγει τις εθνικιστικές εξάρσεις.
Να μην ξεχνά ποτέ πως ο ρόλος της είναι:
- πνευματικός-σωτηριολογικός. Προετοιμάζει τους πιστούς για τη μέλλουσα ζωή μέσα από την ευσέβεια, την αρετή, την πίστη και την αγάπη.
- κοινωνικός και πρωτίστως φιλανθρωπικός.
- ενωτικός. Όχι μόνο έναντι των μελών της αλλά και κάθε συνανθρώπου μας, οποιουδήποτε θρησκεύματος ή εθνικότητας. Να ακολουθεί το "τριαδικό δόγμα": επιείκεια, ανεκτικότητα, καταλλαγή.
- συλλογικός. Οι αποφάσεις της να λαμβάνονται όχι μόνο με τη συμμετοχή των επισκόπων αλλά και του λαού.
- αξιοκρατικός. Τα στελέχη της να επιλέγονται με αδιάβλητα και αντικειμενικά κριτήρια.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες! (Δ)

Όλοι σας θα 'χετε σίγουρα ακούσει κάποιους ιερείς, αρχιερείς, ηγουμένους και μοναχούς να φωνασκούν αριστερά και δεξιά ότι στα δόγματα της πίστεως δεν χωράει κανένας συμβιβασμός και να προβάλλουν το σύνθημα «Ορθοδοξία ή Θάνατος»... Ως πρότυπά τους δε εμφανίζουν τους «μεγάλους Πατέρες και Αγίους της Εκκλησίας»! Έχουν άραγε δίκιο; Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά:
1) Ο Μέγας Βασίλειος, Άγιος, ένας από τους Τρεις Ιεράρχες της Εκκλησίας μας και ανήκων στη λεγόμενη ομάδα των «Καππαδόκων Πατέρων», δεν φαίνεται να ήταν και τόσο απόλυτος περί τα δογματικά... Έτσι, ακόμη και μετά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, απέφευγε να αποκαλεί τον Υιό «ομοούσιο» του Πατέρα προκειμένου να μην προκαλέσει τους μετριοπαθείς Αρειανόφιλους και να διατηρήσει μαζί τους κάποιες γέφυρες επικοινωνίας! Ανάλογη τακτική ακολούθησε και ως προς το Άγιο Πνεύμα: προτιμούσε να το αποκαλεί «ομότιμο» αντί «ομοούσιο» τω πατρί. Για το λόγο αυτό κατηγορήθηκε από μερικούς ως κρυπτοπνευματομάχος! Μέγας, συνεπώς, διπλωμάτης ο Βασίλειος...
2) Ανάλογη τακτική επέδειξε και ο «μεγάλος ηγέτης της Ορθοδοξίας» Αθανάσιος. Ετούτος δεν έδινε (και μάλλον καλά έκανε) πολύ σημασία στις λέξεις και στους όρους (Παναγιώτη Χρήστου «Εκκλησιαστική Γραμματολογία», τομ. Α’, σελ. 167, εκδ. Κυρομάνος). Γι’ αυτό, κατά καιρούς, αναφερόμενος στον Υιό χρησιμοποιούσε την προσφιλή στους Αρειανούς ορολογία «όμοιος κατ’ ουσίαν», «όμοιος κατά πάντα» και, γενικώς, απέφευγε τον επίσημο και ορθόδοξο όρο «ομοούσιος»!
3) Και κλείνω με έναν ακόμη Καππαδόκη πατέρα, τον Γρηγόριο Νύσσης, Αυτός, πάλι, είχε μεγάλο κώλυμα με την παρθενία! Στο έργο του «Περί Παρθενίας» ισχυρίζεται πως «η παρθενία είναι η οδός δια της οποίας η θεότης κατέρχεται εκ νέου εις την γην και ο άνθρωπος ανέρχεται εις τα ουράνια. Όπως ο Χριστός κατήλθε σαρκικώς δια της παρθένου Μαρίας έτσι κατέρχεται και πνευματικώς εις την παρθένον ψυχήν...». Μάλιστα! Η πλάκα, βέβαια, είναι πως ο ίδιος παντρεύτηκε αλλά αργότερα το μετάνιωσε που δεν παρέμεινε στον «παρθενικόν βίον»....
Σημειωτέον ότι ο Γρηγόριος ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου απ’ τον οποίο και χειροτονήθηκε επίσκοπος Νύσσης! Αλλά και ο Γρηγόριος Θεολόγος (ο τρίτος Καππαδόκης) ήταν ο στενότερος φίλος του Μ. Βασιλείου απ’ τον οποίο, επίσης, χειροτονήθηκε επίσκοπος Σασίμων. Αν αυτό δεν λέγεται οικογενειοκρατία και παρεοκρατία τότε πώς λέγεται; Άσε που ο Γρηγόριος, αν και θεωρείται μέγας θεολόγος, δεν συνέταξε ούτε ένα συστηματικό θεολογικό έργο....

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Αισχύλος, ο Έλληνας προφήτης!

Ο Προμηθέας, καταδικασμένος από το Δία και δεμένος με αλυσίδες στον Καύκασο, βασανίζεται από τον γύπα που του τρώει το συκώτι.
Ο γύπας αυτός γεννήθηκε από ένα τέρας που ήταν το μισό γυναίκα και το μισό φίδι...
Συζητώντας με την Παρθένο Ιώ, που τον επισκέπτεται, ο Προμηθέας προφητεύει ότι θα ελευθερωθεί από έναν δικό της απόγονο που θα γεννηθεί υπερφυσικά, όταν ο Δίας την αγγίξει μόνο με το χέρι του!
Στο τέλος της τραγωδίας ο Ερμής λέει στον Προμηθέα πως το φριχτό του μαρτύριο θα τελειώσει όταν φανερωθεί κάποιος Θεός που θα θελήσει να τον διαδεχθεί στους πόνους του και να κατέβει, αντί γι' αυτόν, στον ανήλιαγο Άδη...
Από τους λίγους στίχους που σώζονται από την τραγωδία "Προμηθέας Λυόμενος", πληροφορούμαστε πως τελικά ο Προμηθέας λυτρώνεται και παρουσιάζεται στον ουρανό συμφιλιωμένος με τον Δία διά της μεσιτείας του ελευθερωτού του, υιού του Δία...

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Μάλλον ισχύει...

Πλαταίνοντας τις γήινες κατοικίες μας
μικραίνουμε τις ουράνιες...

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Απ' το "ωσαννά" στο "σταυρωθήτω", και ο ανδρισμός των Μυροφόρων!

Κυριακή των Βαΐων. Χιλιάδες λαού τον υποδέχονται στην Ιερουσαλήμ. "Ωσαννά τω Υιώ Δαυίδ"! Δείχνουν αφοσιωμένοι, έτοιμοι να θυσιαστούν για κείνον. Κανείς δεν θα τολμήσει να τον πειράξει...
Σε λίγες μέρες συλλαμβάνεται. Ο λαός απαθής, δεν αντιδρά. Μέσα σε λίγες ώρες οι διαθέσεις του ανατρέπονται. "Σταύρωσον αυτόν"! Πόσο, άραγε, απέχει το "ωσαννά" από το "σταυρωθήτω"; Τέσσερις, το πολύ πέντε μέρες...
Ο λαός το πήρε σαν παιχνίδι. Φώναζε πότε το ένα και πότε το άλλο, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το γιατί...
Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορείς να παίζεις μαζί τους. Κι αν το κάνεις, υφίστασαι τις συνέπειες, και μετά ψάχνεις το γιατί...
Κυριακή των Μυροφόρων. Τρεις μέρες μετά τη σταύρωση. Οι μαθητές του τρομαγμένοι, κλειδαμπαρώθηκαν σαν κλέφτες σε κάποιο σπίτι. Παράθυρα καρφωμένα, αμπάρες τραβηγμένες.
Κάποιες γυναίκες, τα χαράματα, κρατώντας αρώματα ξεκινούν για τον τάφο. Δεν υπολογίζουν τους κινδύνους. Οι στρατιώτες μπορεί να τις συλλάβουν, να τις κακοποιήσουν, να τις φυλακίσουν...
Αλλά κι ο βράχος που σφάλισε τον τάφο είναι τεράστιος. Ποιος θα τον μετακινήσει; Τίποτα απ' αυτά δεν τις απασχολεί... είναι γυναίκες!
Οι άντρες είναι σοβαροί και δεν κάνουν απερισκεψίες. Έχουν μυαλό, μελετούν τα πράγματα, δεν τους αρέσουν οι επιπολαιότητες ούτε ενεργούν παρορμητικά σαν τις γυναίκες.
Ξέρετε, όμως, κάτι; Οι ηρωικές αποφάσεις χρειάζονται πλούσια καρδιά. Τόσα χρόνια δοκιμάζουμε το αντρικό μυαλό και τη λογική. Και φθάσαμε σε αδιέξοδο, σε μια ανόητη και άνοστη ζωή.
Η ζωή δεν γεμίζει χωρίς καρδιά. Αυτή ορμάει μπροστά και το σώμα ακολουθάει.
Αυτό έκαναν κι οι Μυροφόρες, αυτές οι φτωχές κι ανήμπορες γυναίκες. Και ανταμείφθηκαν.. Έγιναν οι απόστολοι των Αποστόλων!


Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες! (Γ)

Στο Β’ μέρος αναφερθήκαμε σε κάποιους «πατέρες» της Εκκλησίας που παρίσταναν τους μεγάλους φιλοσόφους και τους ασυμβίβαστους πολέμους των αιρετικών ενώ οι ίδιοι ήταν «νούμερα» και, κυρίως, αιρετικοί πρώτου μεγέθους! Κλείνουμε την ενότητα αυτή με μια σύντομη αναφορά σε δύο ακόμη «πατέρες»:
1) Ο Τερτυλλιανός (155-222) ήταν ο πρώτος «πατέρας» που χρησιμοποίησε την λατινική γλώσσα. Αυτός, λοιπόν, ασπάστηκε την μεγαλύτερη αίρεση της εποχής του, τον Μοντανισμό με αποτέλεσμα να διακόψει απ’ το 207 κάθε σχέση με την Εκκλησία. Οι οπαδοί του («τερτυλλιανιστές») συγκρότησαν μετά τον θάνατό του δική τους Εκκλησία και συνέχισαν τη μοναχική τους πορεία μέχρι την εποχή του Αυγουστίνου. Ο Τερτυλλιανός, που λέτε, πολεμούσε με μεγάλο πείσμα τους αιρετικούς! Στο κυρίως αντιαιρετικό έργο του («Ένστασις») ισχυρίζεται ότι οι αιρετικοί δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν τις Ιερές Γραφές γιατί αυτές δεν τους ανήκουν... Αν έχετε υπομονή διαβάστε σε μια εγκυκλοπαίδεια τι πρέσβευαν οι Μοντανιστές και τότε θα καταλάβετε το γελοίον του πράγματος. Άμα έχουμε τέτοιους υπερασπιστές των Γραφών τι τους θέλουμε τους νοθευτές!
2) Κι επειδή μάλλον κουραστήκατε κλείνουμε, προς το παρόν, με έναν άλλο «αιρεσιομάχο», τον Θεόφιλο Αντιοχείας (έζησε περί το 180). Οι απόψεις του περί ανθρώπου ήταν βέβαια ενδιαφέρουσες αλλά σίγουρα δεν είχαν και πολύ μεγάλη σχέση με την Ορθόδοξη διδασκαλία. Ο Θεόφιλος δίνει τόσο μεγάλη αξία στον άνθρωπο που τολμά να τον τοποθετήσει αμέσως μετά τα τριαδικά πρόσωπα. Και «ξεσαλώνει» εντελώς μιλώντας για «τετράδα»: Θεός, Λόγος, Σοφία, Άνθρωπος! Προφανώς επηρεάσθηκε από τον πλατωνισμό και τη γνωστική αιωνολογία. Εκτός κι αν ισχύει μια άλλη εκδοχή: μήπως ο Τεό προέβλεψε τα άλματα της σύγχρονης βιοτεχνολογίας και φρόντισε από τότε να αποδώσει στον άνθρωπο την αξία που του αρμόζει;

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Σόδομα και Γόμορα ...

Μόνο ο Λωτ, η γυναίκα του και οι κόρες τους θα σώζονταν με τον όρο ότι κανένας τους δεν θα κοίταζε πίσω καθώς θα έφευγαν από την πόλη πριν πέσει η πύρινη βροχή!
Αλλά η γυναίκα του Λωτ στράφηκε προς τα πίσω και μεταμορφώθηκε σε στήλη άλατος!
Μήπως αυτό είναι το πρόβλημα του συντηρητισμού; Ότι, δηλαδή, όποιος κοιτάζει πίσω, όποιος γαντζώνεται στο παρελθόν γίνεται αναπόφευκτα στήλη άλατος, απολιθωμένος, αρτηριοσκληρωμένος; Δεν εξελίσσεται πια, δεν ανανεώνεται ποτέ, γίνεται "ορυκτό"; Ότι όποιος δεν μπορεί ν' απαγκιστρωθεί και να ξεκόψει από ένα φθαρμένο κι ετοιμοθάνατο παρελθόν είναι ο ίδιος ένας ζωντανός νεκρός, μια ακίνητη στήλη άλατος;

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Ο ναυτικός που έγινε άγιος (Ιωακείμ Βατοπεδινός ο Παπουλάκης)

Βρέθηκε πάλι στο γνώριμο σ' αυτόν καπηλειό της Αλεξάνδρειας. Σ' ένα απ' αυτά που σύχναζαν τα αποβράσματα και οι μεθύστακες της πόλης.
Στο στενό σοκάκι οι πουτάνες μόστραραν τα κάλλη τους κι οι Άγγλοι ναύτες προσπαθούσαν να ξεδιψάσουν πίνοντας ακόμα και τα ούρα τους...
Ήταν μόνος. Ζωντανός ή νεκρός δεν είχε και τόση σημασία. Ποιος νοιάζεται για ένα μυξιάρικο χαμένο ανθρωπάκι;
Οι κουρασμένες ανθρώπινες ψυχές, τα τελευταία σκιάχτρα της μέρας, ήταν τα γκρίζα αξιοθέατα εκείνης της υγρής νύχτας.
Ο ίδιος ήταν ένας μοναχικός ταξιδιώτης, ένας αγύρτης, ένα συμπυκνωμένο τίποτα... ήταν η εποχή που άρχιζε η κατάδυσή του στα πιο βαθιά νερά της Μεσογείου.
Άρχισε να αντιλαμβάνεται πως οι ανθρώπινες σχέσεις κινούνται σαν μαστουρωμένα ανθρωπάκια μέσα σ' έναν γυάλινο και πολύ εύθραυστο πύργο. Αρκεί ένα απλό στραβοπάτημα, ένα τρελό μεθύσι, ένα ξέφρενο γαμήσι, ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα, μια κουβέντα, ένα δευτερόλεπτο αργοπορίας, ένα λάθος χτένισμα, ένα ξινό χαμόγελο, μια εσφαλμένη ερώτηση, μια απότομη απάντηση για να κατεδαφίσουν ολοσχερώς αυτόν τον θαυμαστό πύργο...
Ήταν μόλις 17 ετών -το 1803- όταν το καράβι του κατέφυγε για προστασία στον ταρσανά της Μονής Βατοπεδίου. Ο μικρός Ιωάννης, χωρίς να διστάσει, ζήτησε αμέσως απ' τον ηγούμενο να τον κρατήσει ως δόκιμο.
(Το 1998 το Πατριαρχείο τον ανακήρυξε άγιο. Γιορτάζεται στις 2 Μαρτίου)

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Περί Σαρακοστής ο λόγος...

Η σκυθρωπότητα αποτελεί το σύνηθες εκκλησιαστικό ύφος. Ιδιαίτερα τώρα, που αρχίζει η νηστεία, ο «εκκλησιαστικός άνθρωπος» πρέπει να φορέσει το επίσημο, αγέλαστο και απλησίαστο ύφος του, να «βαρύνει» κάποιες εκατοντάδες κιλά και ν’ αρχίσει έτσι να περιφέρεται στους «ευσεβείς κύκλους» των ομοίων του…

Βέβαια, το ευαγγέλιο μας τα λέει τελείως διαφορετικά: όταν νηστεύετε να παραμένετε φυσιολογικοί, μην κατεβάζετε μούτρα, μην γεμίζετε σκυθρωπότητα τη ζωή σας, αλλά να είστε ευχάριστοι και άνετοι. Αν νιώθεις τη σκυθρωπότητα και τη σοβαρότητα να καταπλακώνει την καρδιά σου, καλύτερα παράτα για φέτος τη νηστεία. Κοίτα πρώτα να βρεις την ψυχική σου ισορροπία και γαλήνη. Τα πνευματικά φαινόμενα απαιτούν πρώτ’ απ’ όλα ευχάριστη διάθεση, άνεση, χαμόγελο και ευφυΐα.

Πραγματικά, είναι εντυπωσιακή η επιμονή της εκκλησίας και των ανθρώπων της να παραμένουν στον κόσμο τους. Είναι τόσο μεγάλη η έλλειψη προσαρμοστικότητας που η εκκλησιαστική μηχανή αναπαράγει αντίγραφα των μοντέλων της δεκαετίας του ’50 και ’60. Μένει απρόσιτη και μακρινή, ανίκανη ν’ αγγίξει και να συγκινήσει τον σύγχρονο άνθρωπο. Περισσότερο έχει χάσει την αποτελεσματικότητά της στη νεολαία. Αντί να προσπαθεί να αποσπάσει κάποιο αγόρι απ’ την αγκαλιά της κοπελιάς του για να το φέρει, δήθεν, κοντά στο Χριστό, θα ήταν προτιμότερο ν’ ανοίξει διάπλατα τη δική της αγκαλιά και να χωρέσει μέσα της το ζευγάρι αγκαλιασμένο!

Στον εκκλησιαστικό χώρο γίνονται, δυστυχώς, αποδεκτές μόνο προβληματικές προσωπικότητες. Οι νορμάλ και φυσιολογικοί άνθρωποι, με εξυπνάδα και αξιοπρέπεια, εξοβελίζονται. Αν είσαι απόκοσμος, αντικοινωνικός, αυστηρός και σοβαρός μπορεί ακόμη και να αγιοποιηθείς. Όμως, μουντός Χριστός δεν υπάρχει ή, μάλλον, μουντός Χριστός είναι υπόθεση ακατανόητη, ανεπίτρεπτη, διεστραμμένη!

Αξίζει να βάλουμε ένα ερωτηματάκι στη σκέψη μας: μήπως ο Χριστός που μας διδάσκει η εκκλησία δεν είναι ο πραγματικός; Χριστός δεν σημαίνει μόνο θαύματα και κατάργηση του φυσικού στοιχείου. Ο Χριστός μας δίδαξε πως κάθε τι το φυσικό και φυσιολογικό διαθέτει τη δική του ανεπανάληπτη ομορφιά. Γι’ αυτό και όσοι αληθινά τον βιώνουν δεν εκπέμπουν δέος, υπερφυσικότητα, υπερβολική αγιότητα. Αλλά μοιάζουν μ’ ένα καταπράσινο λιβάδι που μπορείς να μπεις μέσα του, να τρέξεις, να πηδήξεις, να χορέψεις, να τσαλαπατήσεις τα πάντα με την απόλυτη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν θα ταραχθεί και τίποτα δεν θα ενοχληθεί…

Γι’ αυτό κι εμείς αυτές τις μέρες θα συνεχίσουμε να ζούμε φυσιολογικά. Θα κάνουμε το φλερτάκι μας, θα φάμε τις λαγάνες μας, θα πετάξουμε τους αετούς μας, θα παρακολουθήσουμε το ματσάκι –μπορεί να ρίξουμε και κανένα μπινελίκι στην ένταση του αγώνα- αλλά στο τέλος θα τσουγκρίσουμε όλοι μαζί τα ποτήρια μας, θα τραγουδήσουμε, θ’ αγκαλιαστούμε κι όταν γυρίσουμε σπίτι –αν το θυμηθούμε και το αισθανθούμε- ας πούμε κι ένα «δόξα σοι ο Θεός»…

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες! (Β)

Υπάρχει μια κατηγορία «Πατέρων της Εκκλησίας» μας που ενώ οι ίδιοι διακηρύσσουν καταφανώς αιρετικές απόψεις, εντούτοις εμφανίζονται ως μεγάλοι ... αιρετοφάγοι! Ας αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα:
1) Ο Ιππόλυτος Ρώμης μας θυμίζει κάπως τον σημερινό «αγιορείτη μοναχό» Μάξιμο που περιφέρεται στις τηλεοράσεις και διαφημίζει το νέο του βιβλίο σύμφωνα με το οποίο («αγιογραφικά τεκμηριωμένο» παρακαλώ) ο Αντίχριστος γεννήθηκε ήδη και θα εμφανιστεί δημόσια το 2012!
Ο Ιππόλυτος (έζησε περί το 220 μ.Χ.) είχε κι αυτός «κολλήματα» με τον Αντίχριστο, το «κερασφόρο θηρίο» κλπ. Λίγο προ του θανάτου του έγραψε (κι αυτός) ένα βιβλίο με τίτλο «Χρονικόν». Σε αυτό προσδιόριζε χρονικά το τέλος του κόσμου στα 500 μ.Χ. Ήταν, βλέπετε, περισσότερο έξυπνος απ’ τον δικό μας Μάξιμο. Σίγουρα θα σκέφτηκε κάπως έτσι: «μέχρι τότε ποιος θα θυμάται τι έλεγα εγώ πριν από 300 χρόνια;». Έλα όμως που βρέθηκαν κάποια αποσπάσματα από το «Χρονικόν» κι ο Ιππό έγινε μεγάλη ρόμπα!
Ο Ιππόλυτος αποτελεί τη «σύνοψη» των προσώπων που πρωταγωνίστησαν στην εκκλησιαστική μας ιστορία. Γιατί εκτός από τις «τρέλες» του και τους «χιλιασμούς» του ήταν πολύ «αυστηρών αρχών» αλλά και μέγας ... σχισματικός! Το 217 μ.Χ. ουσιαστικά αυτοανακηρύχθηκε επίσκοπος Ρώμης παρά την ύπαρξη του κανονικού επισκόπου Καλλίστου... Βασικό του επιχείρημα ότι ο Κάλλιστος είχε «ευρύτητα αντιλήψεων» και συγχωρούσε εύκολα τα «βαρέα αμαρτήματα»! Μήπως ολ’ αυτά σας θυμίζουν λίγο τον σημερινό παλαιοημερολογιτισμό; Και να σκεφθείτε ότι ο Ιππόλυτος ήταν φιλόσοφος και ποτέ του δεν αποχωρίσθηκε το τριβώνιον! Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο πολύ είχε ξεπέσει η φιλοσοφία στην εποχή του... Πάντως ο Ιππόλυτος δεν παρέλειψε να γράψει και ένα τετράτομο έργο με τίτλο «κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος». Αυτό τον μάρανε...
2) Μια και μιλήσαμε για «φιλοσόφους Πατέρες» ας θυμηθούμε και λίγο τον Ιουστίνο τον Φιλόσοφο (110-165) που κι αυτός δεν έλεγε με τίποτα να αποχωριστεί το φιλοσοφικό τριβώνιο. Αυτός δεν ήταν βέβαια αιρετοφάγος αλλά την είχε την τρέλα του! Για να δικαιολογήσει μάλιστα την μεταστροφή του στον Χριστιανισμό διηγούνταν την εξής ιστορία: σε μια στιγμή ονειροπολήσεως του τον πλησίασε ένας γέρος και του αναίρεσε μία προς μία όλες τις πλατωνικές δοξασίες και ιδίως εκείνες περί αθανασίας και μετεμψυχώσεως! (Μήπως αυτή η ιστοριούλα σας θυμίζει κάπως τον Σωκράτη στον «Φαίδωνα»;).
Ο Ιουστίνος ήταν και λίγο κουτοπονηρούλης! Προσπάθησε να σηκώσει στους ώμους του το μεγάλο βάρος της αντιπαράθεσης των χριστιανών με τους φιλοσόφους. Και στο έργο του «Α’ Απολογία» πετάει κατάμουτρα στους φιλοσόφους πως ότι αληθινό κατέχουν αυτό είναι κλεμμένο από την Παλαιά Διαθήκη! Όπως ήταν επόμενο οι φιλόσοφοι εκνευρίστηκαν πολύ από την κοτσάνα. Περισσότερο όμως «τα πήρε» ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος! Χέστηκε απ’ τον φόβο του ο καημένος ο Ιουστίνος και την έκανε ... «γυριστή». Έγραψε, λοιπόν, δεύτερο έργο (Β’ Απολογία) κι εκεί προσπάθησε απλά να ταυτίσει τους χριστιανούς με τους φιλοσόφους της αρχαιότητας, καθώς και οι μεν και οι δε διώχθηκαν γιατί διακήρυτταν την αλήθεια. Κάθε χριστιανός, γράφει, είναι και φιλόσοφος γιατί ακολουθεί την αληθινή φιλοσοφία. Η μετατόπιση της επιχειρηματολογίας του είναι εμφανέστατη.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες... (Α)

Στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία έχει σίγουρα υπερτιμηθεί ο ρόλος και η αξία κάποιων διακεκριμένων μοναχών και κληρικών της που είναι ευρύτερα γνωστοί ως «Πατέρες». Η κατάσταση έχει μάλλον ξεφύγει από κάθε έλεγχο και αγγίζει πλέον τα όρια της «πατρολαγνείας»!
Αν όμως διαβάσουμε τα «ψιλά γράμματα» από τον βίο και το έργο των περισσότερων απ’ αυτούς τότε σίγουρα θα μπορέσουμε να τους θέσουμε στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ας αρχίσουμε από τις πιο «μαλακές» περιπτώσεις:
1) Ο Πολύκαρπος, επίσκοπος Σμύρνης (82-168 μ.Χ.) φαίνεται πως ήταν λίγο ... φαρμακόγλωσσα. Κάποια μέρα συνάντησε τυχαία τον αιρετικό Μαρκίωνα κι όταν εκείνος τον χαιρέτησε, ο Πολύκαρπος τον αντιχαιρέτησε αποκαλώντας τον «πρωτότοκο του Σατανά»!
Ο καημένος ο Πολύκαρπος είχε φριχτό θάνατο. Ρίχθηκε στην πυρά από το εξαγριωμένο πλήθος! Το συναξάρι του δεν μας πληροφορεί την αιτία που οι «ειδωλολάτρες» είχαν λυσσάξει εναντίον του. Η σιωπή αυτή, σε συνδυασμό με την από τότε διαδεδομένη κακή συνήθεια των Χριστιανών να καίνε αλλόθρησκους ναούς και να γκρεμίζουν αγάλματα, μας κάνει να υποπτευθούμε πως κάποια τέτοια «στραβή» θα είχε κάνει κι ο Πολύκαρπος.
2) Ο Ιγνάτιος Θεοφόρος (50-113) φέρεται να μαρτύρησε στη Ρώμη, αφού προηγουμένως είχε διασχίσει πεζοπορώντας και αλυσοδεμένος τη Μ. Ασία και την Ελλάδα. Υποτίθεται ότι υπεβλήθη στη φοβερή αυτή δοκιμασία προκειμένου να παραδειγματισθούν οι Χριστιανοί των περιοχών αυτών. Όμως οι Χριστιανοί βιογράφοι του μας τα μπερδεύουν κάπως... Μας πληροφορούν, λ.χ., πως κατά την πορεία του συναντούσε αντιπροσωπείες των τοπικών χριστιανικών Εκκλησιών, έγραφε και έστελνε επιστολές κλπ. Καλά, αυτοί οι Χριστιανοί που τον πλησίαζαν δεν είχαν τον φόβο μήπως αλυσοδεθούν και οι ίδιοι και οδηγηθούν στα λιοντάρια της Ρώμης; Και οι φρουροί του Ιγνάτιο πώς και ήταν τόσο ευγενικοί μαζί του και με τους επισκέπτες του; Τελικά η μακρά αυτή πορεία έγινε προς εκφοβισμό ή προς διαφήμιση του Χριστιανισμού; Κάτι δεν κολλάει καλά σ’ αυτή την ιστορία...
Ο Ιγνάτιος σε μια επιστολή του παρακαλεί τους Χριστιανούς της Ρώμης να παύσουν να καταβάλουν προσπάθειες για την απαλλαγή του απ’ τις κατηγορίες! Προφανώς ήθελε με το ... ζόρι και αδίκως να θανατωθεί! Όμως κάτι τέτοιο το αποδοκίμαζε η Εκκλησία (αν δεν κάνω λάθος). Γιατί ισοδυναμούσε με αυτοκτονία... Αλλά ας την προσπεράσουμε αυτή τη «λεπτομέρεια». Κι ας αναρωτηθούμε: Εν έτη 113 μ.Χ. και εν μέσω (υποτίθεται) σκληρού διωγμού, υπήρχαν στη Ρώμη τόσο πολλοί και τόσο ισχυροί Χριστιανοί που να έχουν την ευχέρεια να διαλέγονται με τις επίσημες ρωμαϊκές αρχές και να τις επηρεάζουν τόσο καταλυτικά;
3) Ο Ωριγένης (185-254) είναι ο πολυγραφότερος συγγραφέας όλων των εποχών. Έκανε όμως κι αυτός τις «κουτσουκέλες» του που δεν ήταν και λίγες. Στο τέλος καταδικάσθηκε και ως αιρετικός. Τι να πρωτοθυμηθούμε! Κατ’ αρχήν αυτοευνουχίσθηκε! Το «κόλλημα» των Χριστιανών με το σώμα και τις φυσιολογικές λειτουργίες του ήταν πάντα μεγάλο... Κατά δεύτερον χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από Επισκόπους «τοπικά αναρμόδιους» και χωρίς άδεια του Επισκόπου Αλεξανδρείας στον οποίο υπάγονταν! Βλέπετε, στη χριστιανική Εκκλησία όλοι μας ανήκουμε στον Επίσκοπό μας! Κι αν τον «γράψουμε» διαπράττουμε μεγάλο πνευματικό έγκλημα! Αλλά ο Ωριγένης τον ζήταγε τον αφορισμό του... Μέχρι και υπέρ της μετενσάρκωσης επιχειρηματολόγησε!
4) Ο Κλήμης Αλεξανδρεύς (150-215), που στην πραγματικότητα ήταν Αθηναίος, αντιμετώπιζε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Στην Αλεξάνδρεια υπήρχαν αρκετοί πλούσιοι που έδειχναν πρόθυμοι να γίνουν Χριστιανοί αλλά ήταν εντελώς απρόθυμοι να στερηθούν την περιουσία τους, όπως απαιτούσε ο Κύριος! Η περίπτωση του νεαρού του Ευαγγελίου που αρνήθηκε να μοιράσει τα πλούτη του στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Ιησού, ήταν κραυγαλέα! Τι να κάνει, λοιπόν, ο καημενούλης ο Κλήμης; Προκειμένου να προσελκύσει τους πλούσιους (και τις δωρεές τους στην Εκκλησία) έκατσε κι έγραψε ένα έργο με τίτλο «Τις ο σωζόμενος πλούσιος;». Εκεί αντιστρέφει εντελώς το πνεύμα του Ιησού, «βαπτίζει» το χρήμα ως κάτι το ηθικά αδιάφορο και ξεκαθαρίζει πως ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι οι πλούσιοι πρέπει να διαλύσουν τις περιουσίες τους γιατί τότε «θα διελύετο η κοινωνία»! Προφανώς ο «Άγιος» ήθελε να πει πως θα διαλύονταν το «σύστημα», γιατί την κοινωνία τη διαλύει η φιλοχρηματία κι όχι η φιλανθρωπία των ανθρώπων... Μπράβο Κλήμαρε μεγάλε! Έπρεπε να στήσουν το άγαλμά σου δίπλα σε εκείνο του Τρούμαν!

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Ο πραγματικός Θεός ...

Τα μεγάλα άλματα της ανθρώπινης ιστορίας συνδέθηκαν με αντίστοιχες τεχνικές και επιστημονικές ανακαλύψεις. Η επιστήμη ήταν εκείνη που μετέβαλε ριζικά τις υλικές συνθήκες του ανθρώπινου βίου, προκαλώντας αντίστοιχες ανατροπές σε ιδεολογίες, θρησκείες, φιλοσοφικές θεωρίες κλπ. Το δωδεκάθεο του Ολύμπου, λ.χ., κατέρρευσε μόλις ο άνθρωπος κατόρθωσε να προσεγγίσει τις κορυφές του Ολύμπου όπου διαπίστωσε ότι εκεί υπήρχαν μόνο πάγοι και πέτρες. Κανένα ίχνος από τα παλάτια των Θεών δεν βρέθηκε και διαψεύσθηκαν όλα όσα ο Όμηρος και οι αρχαίοι ποιητές εξυμνούσαν και περιέγραφαν. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τι μεγάλο σοκ υπέστησαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης από την τόσο καταλυτική διάψευση των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.
Όμως το γκρέμισμα των δώδεκα Θεών δεν ξερίζωσε και τις πραγματικές αιτίες του θρησκευτικού φαινομένου. Η αγωνία του ανθρώπου μπρος στο θάνατο, την αρρώστια και τη δυστυχία παρέμενε αμείωτη κι έτσι, αμυνόμενος, «ύψωσε» τους Θεούς του ακόμη πιο ψηλά, στους ουρανούς, πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα κατόρθωνε ο ίδιος να φτάσει μέχρι εκεί ώστε να επαναληφθεί το «φαινόμενο του Ολύμπου». Σήμερα όμως τα διαστημόπλοια, οι πύραυλοι, τα διαστημικά λεωφορεία αλλά κυρίως τα ισχυρά τηλεσκόπια, μας βοηθούν να έχουμε εικόνα των εσχατιών του σύμπαντος και να γνωρίζουμε καλά πως πουθενά εκεί δεν υπάρχει παράδεισος, κόλαση, θρόνοι του Θεού, Χερουβείμ, Σεραφείμ κλπ. Και πάλι όμως ο άνθρωπος δεν εξουδετέρωσε την "πρώτη ύλη" της θρησκείας, την αρρώστια, τον πόνο και τον θάνατο, κι έτσι (αμυνόμενος πάλι) προσέδωσε πνευματική (και συνεπώς άυλη και αόρατη) μορφή σε Θεούς, θρόνους, βασιλείες των ουρανών κλπ. Τώρα ένιωθε σίγουρος πως η επιστήμη δεν θα διέψευδε ποτέ τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
Στη ζωή όμως αυτή ένα είναι βέβαιο: ποτέ μη λες ποτέ! Βέβαια η επιστήμη δεν πρόκειται ποτέ να αποδείξει την ύπαρξη ή την ανυπαρξία των στοιχείων του «πνευματικού κόσμου», μπορεί όμως να χτυπήσει στη ρίζα του το θρησκευτικό φαινόμενο με τη μορφή που το γνωρίσαμε ως τα σήμερα. Πώς γίνεται αυτό; Μα εξαλείφοντας τις γενεσιουργούς αιτίες όλων των θρησκειών, δηλ. τον πόνο, την αρρώστια και τον θάνατο! Μια τέτοια εξέλιξη θα ανατρέψει τα πάντα. Θα γκρεμίσει όλα τα «καταφύγια ιδεών», τα «πνευματικά λιμάνια» και τις ψευδαισθήσεις που τα συνοδεύουν.
Βέβαια, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που έχουν ήδη «βολευτεί». Και επειδή κάθε «ξεβόλεμα» είναι οδυνηρό, αντιδρούν. Αντιλαμβάνονται τους «κινδύνους» από τα επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης (βιοϊατρικής, γενετικής κλπ) και αρχίζουν να αμύνονται. Με δύο κυρίους τρόπους:
Α) Αρνούμενοι τις πραγματικές δυνατότητες της επιστήμης. Υποστηρίζοντας πως όσα γράφονται ή λέγονται σχετικά είναι «φήμες της πιάτσας», «ευχολόγια, φαντασιώσεις, μύθοι»! Και συνεπώς τίποτε ουσιαστικό δεν μπορεί να προσφέρει η επιστημονική έρευνα, κανένας κίνδυνος για τα «ιδεολογικά τους λιμάνια» δεν υφίσταται και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Πρόκειται για την κλασική μέθοδο του «στρουθοκαμηλισμού»! Βασικό τους επιχείρημα ότι η επιστήμη «δεν έχει ακόμη δώσει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα», πως ακόμη «πολλές πτυχές του γονιδιόματος παραμένουν άγνωστες» κλπ. Ασφαλώς και η επιστήμη βρίσκεται στα πρώτα βήματα της εξερεύνησης του μυστηρίου που λέγεται «άνθρωπος». Όμως έκανε ήδη μια πολύ καλή αρχή και στη συνέχεια οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες. Όσοι λοιπόν αντιδρούν με τη μέθοδο της «στρουθοκαμήλου» δεν έχουν παρά απλά να ελπίζουν πως όσο οι ίδιοι ζουν οι επιστημονικές εξελίξεις δεν θα προφθάσουν να τους διαψεύσουν. Αν και κατά βάθος γνωρίζουν πως «όταν έχεις βρει το κλειδί είναι ζήτημα χρόνου να ανακαλύψεις την κλειδαρότρυπα και να ανοίξεις την πόρτα»!
Β) Ο δεύτερος τρόπος αντίδρασης είναι πιο ειλικρινής αλλά και πιο ωμός! Όσοι τον ακολουθούν δεν ματαιοπονούν επιχειρώντας να βγάλουν ανίκανη την επιστήμη. Δεν τρέφουν αυταπάτες για το τι τους περιμένει και σπεύδουν να το δηλώσουν. Αντιγράφω ένα απόσπασμα από την ομιλία του Νικόλαου Χατζηνικολάου (σημερινού μητροπολίτη Μεσογαίας) στην στρογγυλή τράπεζα που διοργάνωσε στο ξενοδοχείο Κάραβελ ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών στις 10-2-1999 με θέμα «Βιοϊατρική-βιοηθική»:«Κάθε προσπάθεια διόρθωσης της μορφής της ζωής (γενετική βελτίωση της φύσης και του ανθρώπου) φανερώνει μη αποδοχή των νόμων του Θεού και προσπάθεια υποβιβασμού του έργου της δημιουργίας Του. Αυτός, όπως ταπεινά διατυπώνει η Αγία Γραφή, όταν ολοκλήρωσε τη δημιουργία «είδε τα πάντα, όσα εποίησεν, και ιδού καλά λίαν». Στο πνεύμα του θεϊκού λόγου όλα ήταν πολύ καλά. Στο διεστραμμένο όμως από την αλαζονεία μυαλό του ανθρώπου, η φύση του Θεού παίρνει ... λίαν καλώς. Ενώ η ανθρώπινη δημιουργία διεκδικεί τομ άριστα»!
Καταλάβατε; Το πρόβλημά τους είναι μην τυχόν και βγει «σκάρτος» ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Που, σημειωτέον, «έγινε ρόμπα» από τον Θεό της Καινής Διαθήκης! Ε λοιπόν, ναι! Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης καθόλου καλόν δεν έπλασε τον κόσμο! Και χρειάζεται όχι απλώς επισκευή αλλά εκ θεμελίων ανατροπή και ανοικοδόμηση! Όσοι, δε, έχουν οικοδομήσει τη ζωή τους σε έναν Θεό «διεκπεραιωτή ατομικών υποθέσεων» (κάτι σαν τα Κ.Ε.Π.) καλό θα ήταν ν΄αρχίζουν να υποστέλλουν τις σημαίες τους. Ο «Θεός των ατομικών ρουσφετιών» («κάνε μας καλά», «βρες μου μια καλή δουλειά ή έναν καλό γαμπρό») είναι ετοιμοθάνατος. Ίσως και να ήρθε η ώρα να ανακαλύψει ο άνθρωπος τον πραγματικό Θεό...