Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Μάλλον ισχύει...

Πλαταίνοντας τις γήινες κατοικίες μας
μικραίνουμε τις ουράνιες...

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Απ' το "ωσαννά" στο "σταυρωθήτω", και ο ανδρισμός των Μυροφόρων!

Κυριακή των Βαΐων. Χιλιάδες λαού τον υποδέχονται στην Ιερουσαλήμ. "Ωσαννά τω Υιώ Δαυίδ"! Δείχνουν αφοσιωμένοι, έτοιμοι να θυσιαστούν για κείνον. Κανείς δεν θα τολμήσει να τον πειράξει...
Σε λίγες μέρες συλλαμβάνεται. Ο λαός απαθής, δεν αντιδρά. Μέσα σε λίγες ώρες οι διαθέσεις του ανατρέπονται. "Σταύρωσον αυτόν"! Πόσο, άραγε, απέχει το "ωσαννά" από το "σταυρωθήτω"; Τέσσερις, το πολύ πέντε μέρες...
Ο λαός το πήρε σαν παιχνίδι. Φώναζε πότε το ένα και πότε το άλλο, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το γιατί...
Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορείς να παίζεις μαζί τους. Κι αν το κάνεις, υφίστασαι τις συνέπειες, και μετά ψάχνεις το γιατί...
Κυριακή των Μυροφόρων. Τρεις μέρες μετά τη σταύρωση. Οι μαθητές του τρομαγμένοι, κλειδαμπαρώθηκαν σαν κλέφτες σε κάποιο σπίτι. Παράθυρα καρφωμένα, αμπάρες τραβηγμένες.
Κάποιες γυναίκες, τα χαράματα, κρατώντας αρώματα ξεκινούν για τον τάφο. Δεν υπολογίζουν τους κινδύνους. Οι στρατιώτες μπορεί να τις συλλάβουν, να τις κακοποιήσουν, να τις φυλακίσουν...
Αλλά κι ο βράχος που σφάλισε τον τάφο είναι τεράστιος. Ποιος θα τον μετακινήσει; Τίποτα απ' αυτά δεν τις απασχολεί... είναι γυναίκες!
Οι άντρες είναι σοβαροί και δεν κάνουν απερισκεψίες. Έχουν μυαλό, μελετούν τα πράγματα, δεν τους αρέσουν οι επιπολαιότητες ούτε ενεργούν παρορμητικά σαν τις γυναίκες.
Ξέρετε, όμως, κάτι; Οι ηρωικές αποφάσεις χρειάζονται πλούσια καρδιά. Τόσα χρόνια δοκιμάζουμε το αντρικό μυαλό και τη λογική. Και φθάσαμε σε αδιέξοδο, σε μια ανόητη και άνοστη ζωή.
Η ζωή δεν γεμίζει χωρίς καρδιά. Αυτή ορμάει μπροστά και το σώμα ακολουθάει.
Αυτό έκαναν κι οι Μυροφόρες, αυτές οι φτωχές κι ανήμπορες γυναίκες. Και ανταμείφθηκαν.. Έγιναν οι απόστολοι των Αποστόλων!


Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες! (Γ)

Στο Β’ μέρος αναφερθήκαμε σε κάποιους «πατέρες» της Εκκλησίας που παρίσταναν τους μεγάλους φιλοσόφους και τους ασυμβίβαστους πολέμους των αιρετικών ενώ οι ίδιοι ήταν «νούμερα» και, κυρίως, αιρετικοί πρώτου μεγέθους! Κλείνουμε την ενότητα αυτή με μια σύντομη αναφορά σε δύο ακόμη «πατέρες»:
1) Ο Τερτυλλιανός (155-222) ήταν ο πρώτος «πατέρας» που χρησιμοποίησε την λατινική γλώσσα. Αυτός, λοιπόν, ασπάστηκε την μεγαλύτερη αίρεση της εποχής του, τον Μοντανισμό με αποτέλεσμα να διακόψει απ’ το 207 κάθε σχέση με την Εκκλησία. Οι οπαδοί του («τερτυλλιανιστές») συγκρότησαν μετά τον θάνατό του δική τους Εκκλησία και συνέχισαν τη μοναχική τους πορεία μέχρι την εποχή του Αυγουστίνου. Ο Τερτυλλιανός, που λέτε, πολεμούσε με μεγάλο πείσμα τους αιρετικούς! Στο κυρίως αντιαιρετικό έργο του («Ένστασις») ισχυρίζεται ότι οι αιρετικοί δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν τις Ιερές Γραφές γιατί αυτές δεν τους ανήκουν... Αν έχετε υπομονή διαβάστε σε μια εγκυκλοπαίδεια τι πρέσβευαν οι Μοντανιστές και τότε θα καταλάβετε το γελοίον του πράγματος. Άμα έχουμε τέτοιους υπερασπιστές των Γραφών τι τους θέλουμε τους νοθευτές!
2) Κι επειδή μάλλον κουραστήκατε κλείνουμε, προς το παρόν, με έναν άλλο «αιρεσιομάχο», τον Θεόφιλο Αντιοχείας (έζησε περί το 180). Οι απόψεις του περί ανθρώπου ήταν βέβαια ενδιαφέρουσες αλλά σίγουρα δεν είχαν και πολύ μεγάλη σχέση με την Ορθόδοξη διδασκαλία. Ο Θεόφιλος δίνει τόσο μεγάλη αξία στον άνθρωπο που τολμά να τον τοποθετήσει αμέσως μετά τα τριαδικά πρόσωπα. Και «ξεσαλώνει» εντελώς μιλώντας για «τετράδα»: Θεός, Λόγος, Σοφία, Άνθρωπος! Προφανώς επηρεάσθηκε από τον πλατωνισμό και τη γνωστική αιωνολογία. Εκτός κι αν ισχύει μια άλλη εκδοχή: μήπως ο Τεό προέβλεψε τα άλματα της σύγχρονης βιοτεχνολογίας και φρόντισε από τότε να αποδώσει στον άνθρωπο την αξία που του αρμόζει;