Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Αισθήσεις αναστατωμένες...

Σε τούτο το βουνό θυμάσαι τα στερημένα παιδικά σου χρόνια, τότε που το περιφρονημένο σήμερα λουκουμάκι, που κανένας δεν το καταδέχεται, γινόταν αντικείμενο λατρείας και τρέχαν τα σάλια μας μόλις το αντικρίζαμε...
Το ίδιο και τώρα! Καθισμένοι αναπαυτικά στο φιλόξενο αρχονταρίκι, λιγουρευόμαστε τα λουκουμάκια που 'ναι σερβιρισμένα στο τραπέζι. Κι ακολουθεί ο καφές που ανασταίνει τις αισθήσεις, και το τσιπουράκι που φέρνει το κέφι και φτιάχνει την όρεξη...
Ο άνθρωπος περνάει και με τα πολλά και με τα λίγα. Κι όλοι ξέρουμε πως οι περισσότερες ανάγκες μας είναι τεχνητές, ανάλογα με τις βαθμίδες του πολιτισμού που βρισκόμαστε. Κι όσο ανεβαίνει ο πολιτισμός τόσο η ζωή μας γίνεται πιο πολύπλοκη και βασανιστική. Αντίθετα, όσο πλησιάζουμε στη φύση τόσο λιγότερα ζητάμε και χρειαζόμαστε. Ένα ακόμη δίδαγμα από τούτο το βουνό...
Έξω απ' τις Καρυές η φύση ξεδιπλώνει τις σπάνιες ομορφιές κι όλο της το μεγαλείο. Ο επισκέπτης, με τις αισθήσεις του αναστατωμένες, μένει άφωνος και συνεπαρμένος. Εδώ, οι εποχές συναγωνίζονται σε θέλγητρα κι ομορφιές, χωρίς να ζηλεύει η μία την άλλη. Κάθε μια έχει το χρώμα και τη χάρη της...

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Στον ΕΛΑΣ έμαθα την καλογερική...

Ο μοναχός δεν έχει τίποτε να κάμει, τίποτε να προσφέρει στον εαυτό του.
Δεν έχει υλικά ενδιαφέροντα, κι ό,τι του λείπει το ζητάει απ' το Θεό και μόνο για το σήμερα! Για το αύριο, πάλι ο Θεός θα μεριμνήσει. Κι αν κάτι του στερήσει, δεν θα του κλαφτεί, ούτε θα πάψει να δοξάζει τ' όνομά Του...
Αλήθεια, πού στηρίζεται ο μοναχός; Στην τρέλα!
Και τι είναι τάχα η λογική; Τόσες και τόσες αδικίες δεν γίνονται στο όνομά της; Μήπως δεν έχει και το συμφέρον τη "λογική" του; Σε τελική ανάλυση, η λογική καταντά σαν την πόρνη: όλοι τη χρησιμοποιούν και σε κανέναν δεν αντιστέκεται...
Ο γερο-Τ. θυμάται πως κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ απ' το 1943 μέχρι την παράδοση των όπλων. Στην Κατοχή το ΕΑΜ εξίσωσε τη γυναίκα με τον άντρα. Όμως στον τομέα των σεξουαλικών σχέσεων τα ήθη όχι μόνο παρέμεναν όπως ήταν πριν το 1940 αλλά έγιναν απείρως αυστηρότερα. Η γυναίκα ήταν "συναγωνίστρια" και τίποτ' άλλο! Αυτό αποτελούσε καθολική πίστη κι αρχή...
Ειδικά, οι Μαυροσκούφηδες του Άρη είχαν διαποτιστεί με την παλιά αντίληψη των πολεμιστών: "όποιος πάει με γυναίκα, τον βρίσκει το βόλι"! Εξοργίζονταν και μόνο που άκουγαν "αισχρά καλαμπούρια"! Η συμπεριφορά τους ήταν αυτή ειλικρινών μοναχών...

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Ένα μπάρκο που το λένε 'Αθω...

Η γνωριμιά με τ' Αγιονόρος αφήνει μιαν αύρα που κολλά και γίνεται ρούχο πάνω σου και μικρόβιο μέσα σου...
Εδώ αναπτύσσεις μιαν ιδιαίτερη σχέση με τ' ανήμερο στοιχειό του Χρόνου, που, όπως πάντα, τρέχει ασταμάτητα και στο πέρασμά του σωριάζει ερείπια κι αφήνει πίσω του ερημιές. Στο διάβα του αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι ανθρώποι, δοκιμάζεται κι αυτή ακόμα η πίστη που χτίζει και γκρεμίζει, υπακούοντας συχνά σε συμφέροντα, ανταγωνισμούς κι άνομες επιδιώξεις...
Τι να την κάνεις την αποχή απ' το κρέας όταν κατασπαράζεις τον αδελφό σου;
Η βουνοπλαγιά σκύβει νάρκισσα και καθρεφτίζεται φιλάρεσκα στα γαλανά νερά της θαλάσσης. Στα ριζά της ο γερο-βράχος στήνει αμάχη με τ' άγρια κύματα που σαν κακομαθημένα παιδιά μαλλιοτραβιούνται, πέφτουν, κυλιούνται και ξανασηκώνονται. Και δεν λέει να τους περάσει η μανία μέχρι να κουραστούν και ν' αποκάμουν...
Οι παλιοί ναυτικοί λέγαν πως τα κύματα είναι τα πάθια της θάλασσας! Εκείνοι ξέραν καλύτερα το παιχνίδι του νερού με τους βράχους, μα πιότερο με τις λαμαρίνες των σκαριών. Φιλιά και δαγκώματα, γλειψίματα, χτυπήματα και καλοπιάσματα...
Μπόδιο και φραγμός το καράβι κι ο βράχος στην απεραντοσύνη του πελάγου. Και πρέπει να παραμεριστεί! Αγώνας ασίγαστος κι ανελέητος... Θεός να σε φυλάει να μη σταθείς μάρτυρας την ώρα που κορυφώνεται. Μαυρίζει ο τόπος σαν αγριεύει η θάλασσα και το μουγκρητό της φέρνει σύγκρυο σ' όλο σου το κορμί...
Τα καλογέρια κι οι ναυτικοί μαθητεύουν καθημερινά στη σοφία των βράχων και των σκαριών που στέκουν ολομόναχα στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Γι' αυτό και δεν παραπονιούνται για τη μοναξιά και την ερημιά τους. Εκτός κι αν τη σέρνουν μέσα τους...