Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Η "άλλη λογική"...


Ο άνθρωπος, μέσα στην αποπνιχτική και βαριά μοναξιά της πολυκοσμίας, νιώθει σαν το ψάρι στην ξηρά!

Ο άνθρωπος για να βαδίσει προς το Θεό και να εισδύσει στο εσώτατο ταμείο της ψυχής του έχει ανάγκη από σιωπή και μόνωση...
Σε πανέρημο και απρόσιτο τόπο, στα απόκρημνα ύψη, πάνω από τη θάλασσα, τους βράχους, μακριά από κάθε ανθρώπινη κοινωνία ζουν οι ασκητές χωρίς καμιά συντροφιά εκτός απ' τα ζώα του δάσους και τα πετεινά του ουρανού...
Τρέφονται από ρίζες δέντρων, χόρτα και ίσως μερικά λαχανικά απ' το λιγοστό χώμα που βρίσκεται στην πρωτόγονη αυλίτσα τους.
Εδώ θαυμάζει κανείς τι μπορεί να πετύχει η ανθρώπινη θέληση και πόση μπορεί να είναι η κυριαρχία της πάνω στις αισθήσεις...

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Λειψανολατρεία....

Αλήθεια, θυμάστε την περίπτωση με το λείψανο του Βησσαρίωνα στη Μονή Αγάθωνος πριν μερικά χρόνια;
Δεν σας κάνει εντύπωση πως κανείς πλέον δεν θυμάται το "θαύμα"; Κανείς δεν τρέχει να προσκηνύσει το "άγιο λείψανο";
Αντί άλλης απαντήσεως παραθέτω ένα απόσπασμα από το προεπαναστατικό έργο (1806) η «Ελληνική Νομαρχία» Ανωνύμου του Έλληνος. Με την επισήμανση πως αν δεν είχαν βρεθεί κάποιοι (με προσωπικό κόστος) να ξεσκεπάσουν αμέσως την απάτη, σήμερα ολόκληρη η Ελλάδα θα προσκυνούσε ακόμη κόκαλα και άμφια...
«Ω Πατριάρχα πρόσταξε να μείνουν τα λείψανα εις τας εκκλησίας και να μην καταστώνται είδος εμπορίου. Εμπόδισε τα θαύματα δια να εξαλείψεις τη δεισιδαιμονία. Μην στοχάζεσαι ότι θα φανείς ανεβλαβής εις τον Θεόν δια τούτο... Η κτήσις του παντός είναι αρκετή να αποδείξει την παντοδυναμίαν του Θεού, χωρίς να έχει χρείαν από τα ψευδολογήματα των καλογήρων.
Πόσον, τη αληθεία, η αμάθεια καταστένει τους ανθρώπους μωρούς! Οι καλόγηροι νομίζουν με τα θαύματα να κάμνουν τιμήν του Θεού και δεν βλέπουν την άκραν ατιμίαν όπου κάμνουσιν και εις τον εαυτόν τους και εις την θρησκείαν. Θαύμα ονομάζουσιν όταν φαίνεται να γίνεται εν πράγμα όπου κατά φυσικόν τρόπον δεν μπορούσε να γίνει.
Λοιπόν, αν αυτό γίνει είναι φανερόν ότι ο Θεός ξεκάμνει ότι έκαμεν και το κάμνει διαφορετικόν.
Ίσως ο αναγνώστης, αν είναι κανένας καλόγηρος όπου έχει καμμιάν οκά κόκκαλα, με αναθεματίσει ότι τάχα δεν πιστεύω εις την παντοδυναμίαν του Θεού. Αλλά ο καρδιογνώστης Θεός γνωρίζει καλότατα ποιος από τους δυο μας πιστεύει καλλίτερα, αυτός όπου απατά τον κόσμο ή εγώ όπου ξεσκεπάζω το ψεύδος».

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Πόσο αληθεύουν όσα λένε οι Χριστιανοί για τους διωγμούς των τριών πρώτων αιώνων; (Α')

Ξεκινάμε με μερικά παραδείγματα:
α) Γύρω στο 60 μ.Χ. ο Παύλος στέλνει από τη Ρώμη μια επιστολή του προς Φιλιππησίους.
Απ' όλη την επιστολή, μεγαλύτερο ιστορικό ενδιαφέρον παρουσιάζει, κατά τη γνώμη μου, ο τελικός χαιρετισμός: "σας χαιρετούν κι όλοι οι χριστιανοί της Ρώμης και, κυρίως, όσοι ανήκουν στην οικία του Καίσαρα"!
Η αναφορά του Παύλου στον "οίκο του Καίσαρα" αποτελεί τεράστια ιστορική πρόκληση. Να αναφέρεται, άραγε, μόνο στο υπηρετικό προσωπικό, δηλ. στους δούλους, που, ως γνωστόν, ο χριστιανισμός είχε μεγάλη απήχηση;
Ή, μήπως, αναφέρεται στην ίδια την οικογένεια του Ρωμαίου αυτοκράτορα;
Όποια εκδοχή κι αν δεχθούμε, προκαλεί μεγάλα ερωτήματα το γεγονός πως μια τόσο νεοσύστατη θρησκεία είχε απλώσει τα πλοκάμια της ακόμα και στα απομονωμένα βασιλικά ανάκτορα...
β) Την περίοδο 222-238 μ.Χ. τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβερνούσε ο Αλέξανδρος Σεβήρος. Κάποιοι ισχυρίζονται πως ήταν ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας, έναν αιώνα πριν τον Κωνσταντίνο! Δεν είμαστε σίγουροι αν αληθεύει αυτός ο χαρακτηρισμός, αλλά ένα είναι ιστορικά τεκμηριωμένο: στο παλάτι του στη Ρώμη είχε, μεταξύ άλλων αγαλμάτων, κι αυτό το Χριστού.
Η μητέρα δε του Αλέξανδρου, Ιουλία Μαμαία, ήταν επίσημα χριστιανή και ο Παλλάδιος την ονομάζει "παρθενεύουσα Ιουλιανή"! Μάλιστα, στο βίο του Ωριγένη διαβάζουμε πως γύρω στα 235 μ.Χ. εγκαθίσταται στην Αντιόχεια, ως φιλοξενούμενος στο παλάτι της μητέρας του αυτοκράτορα Ιουλίας...
γ) Η σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, Αλεξάνδρα, λέγεται πως ήταν κι αυτή χριστιανή και, ενδεχομένως, έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην καταστροφή των αυτοκρατορικών ανακτόρων με πυρκαγιά το 303 μ.Χ. που θεωρήθηκε δολιοφθορά των χριστιανών και αποτέλεσε την αφορμή ή, κατ΄ άλλους, την αιτία για την έναρξη του εις βάρους τους άγριου διωγμού...
Πρώτα συμπεράσματα:
α) Ο χριστιανισμός διαδόθηκε ταχύτητα σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, φτάνοντας να επηρεάζει και στενούς συγγενείς των αυτοκρατόρων, χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια.
β) Οι περίοδοι διωγμών ήταν σύντομοι, συνήθως είχαν τοπικό χαρακτήρα και τα θύματα ήταν πολύ λιγότερα απ' όσα επικαλούνται οι ίδιοι οι χριστιανοί.
γ) Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων, οι χριστιανοί αναλάμβαναν ακώλυτα ανώτερα κρατικά και στρατιωτικά αξιώματα, έχτιζαν ναούς, εξέλεγαν επισκόπους, συγκαλούσαν τοπικές συνόδους και αποκτούσαν παντού οπαδούς χωρίς οποιαδήποτε κρατική αντίδραση, πλην των περιόδων των διωγμών.
δ) Οι διωγμοί ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής αμφισβήτησης της αυτοκρατορικής εξουσίας. Ο χριστιανισμός είχε μετατραπεί σε "ιδεολογικό όχημα" των μεσαίων κρατικών και στρατιωτικών στελεχών που αμφισβητούσαν τον θεσμό της αυτοκρατορικής μοναρχία.
Στη συνέχεια θα πούμε περισσότερα...

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Πέτρου και Παύλου...

Ο Δάντης, ο μεγάλος Ιταλός ποιητής βάζει στην κόλαση έναν Πάπα, έναν άγιο ασκητή που ανακλήθηκε απ' το μοναστήρι του για ν' αναλάβει τον "θρόνο του Αποστόλου Πέτρου, αλλά εκείνος, μόλις είδε τις ραδιουργίες και τη διαφθορά της εκκλησιαστικής εξουσίας, παραιτήθηκε και γύρισε στο κελί του...
Ο Δάντης θεώρησε την πράξη του αποτέλεσμα "δειλίας", τον έκρινε ως "μεγάλο αμαρτωλό" και τον "έριξε" στις φωτιές της κόλασης να ψήνεται αιωνίως!
Ο Καβάφης βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά:
"Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο το ΟΧΙ να πουν...
Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο το ΝΑΙ"...
Και κάπου αλλού:
"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως θες
τούτο φρόντισε, τουλάχιστον, όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις"...
Ένα κραυγαλέο "ΟΧΙ" είπε κι ο Πέτρος. Όχι σαν εκείνο του Πάπα του Δάντη. Αλλά ένα "όχι" προδοσίας. Αρνήθηκε τον ίδιο τον Δάσκαλό του.
Από δειλία, φόβο και ανασφάλεια...
Κι όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, έκλαψε, ντράπηκε, αισθάνθηκε απέχθεια για την πράξη του...
Αλλά τον ξαναρνήθηκε το Δάσκαλο! Δεν σεβάστηκε την εντολή Του να πορευθούν και να διδάξουν όλα τα έθνη.
Ο Πέτρος δεν μπόρεσε να βγει απ' το εβραϊκό του καβούκι. Να δει τον χριστιανισμό σαν παγκόσμιο κίνημα. Έβλεπε το κήρυγμα του Ιησού σαν ένα απλό συμπλήρωμα της παράδοσης του λαού του.
Ο Παύλος, αντίθετα, αν και φανατικός Εβραίος, ήταν φορέας της ρωμαϊκής και ελληνιστικής παγκοσμιοποίησης. Ήταν αυτός που μετέτρεψε μια λαϊκή θρησκεία κάποιων ψαράδων σε κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας!
Κι όμως, ο Δάσκαλος τον Πέτρο διάλεξε να βάλει ως πέτρα και θεμέλιο της Εκκλησίας του.
Συμπέρασμα πρώτο: Η πίστη του Πέτρου ατσαλώθηκε μέσα απ' την προδοσία, την άρνηση, την αποστασιοποίηση απ' τη γοητεία και την καταλυτική σπορά του Δασκάλου!
Πρέπει να προδώσεις για να κλάψεις πικρά, να αισθανθείς ντροπή και να μετανιώσεις για να είσαι έτοιμος, επιστρέφοντας, να γίνεις αποδεκτός και αντάξιος διάδοχος (κι όχι κλώνος) του Δασκάλου σου.
Συμπέρασμα δεύτερο: Ο Σωκράτης προδόθηκε απ' τον Πλάτωνα, κι εκείνος απ' τον Αριστοτέλη. Ο Λούθηρος ήταν αποστάτης της παπικής εξουσίας, ο Μαρξ της αστικής του καταγωγής, ο Νίτσε της μαθητείας του στον Σοπενάουερ, ο Έγελος στον Καντ κι ο Χάιντεγκερ στον Νίτσε. Ο Προμηθέας ήταν ο μεγάλος αρνητής της τιτανικής οικογένειας κι ο Παύλος αρνητής του χριστομάχου ιουδαϊσμού!
Ο καλός δάσκαλος είναι καταδικασμέμος να λεηλατηθεί, να κατακρεουργηθεί, να φαγωθεί, να χωνευτεί, ν' αμφισβητηθεί και ν' απορριφθεί!
Το μεγάλο "ΟΧΙ" των μαθητών του, θεμελιώνει και το μεγάλο τους "ΝΑΙ"...