Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

"Να περνάς απαρατήρητος"!

Απ' τον 11ο αιώνα άρχισαν να μαζεύονται οι πρώτοι ερημίτες στο πέτρινο τούτο δάσος των θεόσταλτων βράχων...
Κουρασμένοι απ' τον τάραχο των εγκοσμίων έψαχναν καταφύγιο στους απρόσιτους και σκιαχτερούς βράχους.
Με τον ίλιγγο του ύψους προσπάθησαν να δαμάσουν τον ίλιγγο των παθών...
Και σαν αγριοπούλια κούρνιασαν στα κοιλώματα των ανεμόδαρτων βράχων.
Από τον 14ο αιώνα οι αυστηροί και απόκοσμοι αναχωρητές αρχίζουν να εγκαταλείπουν τις μοναχικές τους "κέλλες" και τα "προσευχάδια" και ιδρύουν τα πρώτα οργανωμένα μοναστήρια.
Κάποτε ο τόπος εδώ ήταν γιαμάτος καλογέρια. Σήμερα, απ' τα 25 μοναστήρια που λειτουργούσαν κάποτε απόμειναν μόνο 6.
Τώρα τα φαράγγια δεν αντιλαλούν απ' τις γλυκιές ψαλμουδιές. Ακούγονται μόνο οι θρηνητικοί κρωγμοί των γυπαετών και των κορακιών...
Η πνευματική ζωή έχει τους δικούς της νόμους. Πρώτος και βασικός: προσπάθησε με κάθε τρόπο να μένεις αφανής. Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος!
Παρατηρώ έναν συγκεκριμένο μοναχό. Διαρκώς υποκλίνεται και επιδεικτικά εξυπηρετεί τους πάντες με μια δόση υπερβολής.
Ίσως σε κάποιους κάνει εντύπωση η "ταπεινότητά του"!
Όμως, πραγματικά ταπεινός είναι εκείνος που ξεφεύγει απ' την προσοχή και τον σχολιασμό του περιβάλλοντός του...

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Οι καμπάνες της Κυριακής! (Κ’) ― Τι θα ωφεληθείς, άνθρωπε, ακόμα κι αν κερδίσεις όλο τον κόσμο;

Θα πρέπει να ξέρετε πως έχουν κι οι Κινέζοι το δικό τους Διογένη τον Κυνικό!
Ο Κινέζος, λοιπόν, Διογένης, είδε κάποτε έναν πάμπλουτο άνθρωπο που φορούσε μια χρυσοστόλιστη στολή.
«Σ’ ευχαριστώ πολύ!», του λέει.
«Γιατί μ’ ευχαριστείς;», τον ρωτάει ο πλούσιος.
«Για τα διαμάντια κι όλα τ’ άλλα που φοράς!»
«Ναι, αλλά δεν σου τα έδωσα, είναι ακόμα δικά μου»
«Γι’ αυτό ακριβώς σ’ ευχαριστώ», του λέει ο Κινέζος φιλόσοφος. «Διότι τα φοράς εσύ και τα βλέπω εγώ. Γιατί αυτά είναι μόνο να τα βλέπεις. Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, που κάνεις τον κόπο και τα φορτώνεσαι κι έχεις ταυτόχρονα την έγνοια να τα φυλάγεις και μάλιστα χωρίς να τα βλέπεις καν, έτσι που κρέμονται πάνω σου!»...
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αποκαλούσε τον πλούτο «δραπέτη και ανδροφόνο»!
«Δραπέτη» γιατί είναι άστατος, ρευστός και χάνεται εύκολα! Ένας πόλεμος, ένας σεισμός, μια οικονομική κρίση ... κι εκεί που σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο γίνεσαι ζητιάνος!
Αλλά ο πλούτος είναι και «ανδροφόνος». Πόσοι άνθρωποι δεν σκότωσαν ή δεν σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να πλουτίσουν;
Ο αρχαίος βασιλιάς του Ισραήλ, ο σοφός Σολομών, είχε πει λίγο πριν πεθάνει:
«Αναλογίστηκα όλα όσα έκανα στη ζωή μου, με τόσο πολλούς κόπους και μόχθους, και να τι κατάλαβα: τα πάντα ήταν μάταια και πηγή θλίψεων, και σε τίποτα δεν με ωφέλησαν πραγματικά»...

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Ξημερώματα στη "λιθοπολιτεία"... (Μετέωρα)

Λίγο πριν το ξημέρωμα ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα απ' τα σκοτεινά παράθυρα του δωματίου σου και παρατηρείς το τοπίο μπροστά σου.
Όλ' ακόμα δείχνουν γκρίζα και κρύα.
Μόνο προς την ανατολή, η μακρινή γραμμή των βουνών φαίνεται καθαρά και ξεχωρίζει απ' τον σκοτεινό ουρανό...
Σιγά-σιγά τα σύννεφα, που είχαν κοιμηθεί στις πλαγιές των λόφων, ανεβαίνουν αργά και βαριά, ενώ ο κάμπος δείχνει σταδιακά την απαστράπτουσα ομορφιά του.
Μου φαίνεται πως ποτέ δεν θα μπορούσα να βαρεθώ να κοιτάζω αυτή τη θέα...
Οι απόψεις των ασκητών δεν είναι του πεταματού...
Πώς μπορείς να γεμίσεις ένα δοχείο με καθαρό νερό προτού αδειάσεις το ακάθαρτο που έχει ήδη μέσα;
Πώς θα μπορέσεις να σβήσεις μια μεγάλη φωτιά αν δεν έχεις μάθει να σβήνεις μια μικρή;

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Οι Καμπάνες της Κυριακής ΙΘ’ (Σκουριασμένα μυαλά)

Μόλις ο Φίλιππος γνώρισε τον Ιησού, πάει σφαίρα στον κολλητό του το Ναθαναήλ και του λέει: «Τρέχα, βρήκαμε το Μεσσία, αυτόν που ανήγγειλαν ο Μωυσής και οι Προφήτες. Είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ!».
Μπράβο στο Φίλιππο! Έτσι κάνουν οι καλοί φίλοι. Όταν βρουν κάτι πολύτιμο δεν το κρατάνε για τον εαυτό τους...
Ο Ναθαναήλ, όμως, συμπεριφέρεται λίγο σαν Έλληνας: κουτοπόνηρος αντιδραστικός, στενόμυαλος, προκατειλημμένος.
«Αποκλείεται!», λέει, «δεν είναι δυνατόν να βγει κάτι καλό απ’ τη Ναζαρέτ»...
Οι αμαθείς κι ακαλλιέργητοι άνθρωποι έτσι ακριβώς αντιδρούν.
Με γενικεύσεις κι αφορισμούς!
Ο Χριστός, όμως, του τη φύλαγε. Και τον έσφαξε με το γάντι!
Μόλις τον είδε, του είπε: «Βρε καλώς το το παιδί! Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω έναν τόσο γνήσιο, άδολο και καλοπροαίρετο Ισραηλίτη»...
Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση του Ιησού ήταν καθαρά ειρωνική-ελεγκτική.
Και συνάμα, μια πρόκληση σε όλους μας: να σπάσουμε τα δεσμά των προκαταλήψεων, ν’ αρνηθούμε την ασφάλεια των ιδεοληψιών μας, και ν’ ανοιχτούμε στο πέλαγος του προβληματισμού.