Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Σταγόνες εκκλησιαστικής και πολιτικής ιστορίας...

Το 1938 ήταν μια πολύ κρίσιμη χρονιά για τα εκκλησιαστικά μας πράγματα.
Στις 9 Οκτωβρίου, ο τότε αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος παρευρέθηκε στα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Βασιλέως Κωνσταντίνου, στο Πεδίον του Άρεως, έκατσε πολλές ώρες στον ήλιο, έπαθε υπερκόπωση και καρδιακή ανεπάρκεια, και σε λίγες μέρες πέθανε.

Πριν ακόμα πεθάνει, όπως γίνεται συνήθως, έπεφταν κορμιά στον αγώνα της διαδοχής.
Δύο ήταν οι βασικοί υποψήφιοι: Ο μητροπολίτης Κορινθίας Δαμασκηνός, ο μετέπειτα αντιβασιλέας, και ο Χρύσανθος, πρώην μητροπολίτης Τραπεζούντος, που ζούσε στην Αθήνα μετά την ανταλλαγή πληθυσμών.

Το Παλάτι υποστήριζε τον Δαμασκηνό, που ήταν αγγλόφιλος, ενώ η αγγλική πρεσβεία τον Χρύσανθο, που ήταν φιλοβασιλικός και οπαδός της Μεγάλης Ιδέας! Ακούγεται αντιφατικό, αλλά υπάρχει μια εξήγηση: την ίδια περίοδο ήταν κενός κι ο αρχιεπισκοπικός θρόνος της Κύπρου, και οι Εγγλέζοι, φοβούμενοι μην μπλέξουν με τον ξεροκέφαλο Χρύσανθο, προτιμούσαν να τον «φορτώσουν» στους Έλληνες...
Τέλος πάντων, ο ίδιος ο Μεταξάς αρχικά αποφάσισε να μείνει ουδέτερος. Πολλά, όμως, στελέχη της κυβέρνησής του, και κυρίως ο Υπουργός Παιδείας Γεωργακόπουλος, υποστήριξαν ανοιχτά τον Δαμασκηνό! Ήταν μια σαφής εκ των ένδω αμφισβήτηση του Μεταξά...
Στον πρώτο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης, επικράτησε ο Δαμασκηνός με ψήφους 31 - 30.

Ο Μεταξάς συνειδητοποιεί τον πολιτικό κίνδυνο που διέτρεχε το ίδιο το καθεστώς του, κι αποφασίζει να επέμβει ανοιχτά στα θέματα της Εκκλησίας.
Εκμεταλλεύεται κυρίως το γεγονός πως η ψήφος που έκρινε την αναμέτρηση, ήταν του μητροπολίτη Δριυνουπόλεως Ιωάννη, που είχε ήδη καταδικαστεί από πρωτοβάθμιο συνοδικό δικαστήριο γιατί είχε πάρει «φακελάκι» για να κάνει παράνομες χειροτονίες και μεταθέσεις κληρικών! (Ω, ναι! Γίνονται κι αυτά στην έρμη την Εκκλησία μας!).

Ο Μεταξάς βάζει τον Μανιαδάκη να παρακολουθεί τα τηλέφωνα του Υπουργού Παιδείας και των άλλων «Δαμασκηνιτών» υπουργών του, και προσφεύγει στο Συμβούλιο Επικρατείας που ακυρώνει την εκλογή Δαμασκηνού με ψήφους 8 - 7.
Και ολοκληρώνει το εκκλησιαστικό του πραξικόπημα, συγκαλώντας, βάσει ειδικού αναγκαστικού νόμου, «Μικρή Σύνοδο» 12 Αρχιερέων, που τελικά εκλέγουν τον «εκλεκτό του» Χρύσανθο!

Μερικές ενδιαφέρουσες ιστορικές λεπτομέρειες:
α) Στο πλευρό του Δαμασκηνού ήταν τότε ο νεαρός ιεροδιάκονος της Μονής Πεντέλης, Σεραφείμ Τίκκας, μετέπειτα εκλεκτός του δικτάτορα Ιωαννίδη και αρχιεπίσκοπος Αθηνών!
β) Στο πλευρό του Χρύσανθου ήταν ένας άλλος νεαρός ιεροδιάκονος, με λαμπρές σπουδές στη Γερμανία, και μετέπειτα εκλεκτός ενός άλλου δικτάτορα, του Παπαδόπουλου, και αρχιεπίσκοπος Αθηνών μέχρι που τον εκδίωξε ο Ιωαννίδης... (τον Ιερώνυμο Κοτσώνη, εννοώ!).
γ) Όταν οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα, τον Απρίλη του 1941, αρχιεπίσκοπος ήταν ο Χρύσανθος. Ο οποίος αρνείται ηρωικά να ορκίσει τον κατοχικό πρωθυπουργό Τσολάκογλου! Οπότε, με νέο «νομοθετικό διάταγμα», συνέρχεται «Μείζων Σύνοδος» της ιεραρχίας από 23 μέλη, που αποφασίζει να κηρύξει άκυρη την εκλογή του Χρύσανθου και να επαναφέρει στο θρόνο τον Δαμασκηνό!
Οι Αρχιερείς ψήφισαν «κατά συνείδησιν», με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να γράφουν ... «οι Γερμανοί είναι λίγο έξω απ’ τη Μόσχα»!

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Σκέψεις για τα ... Χριστούγεννα

Είχαμε γράψει παλιότερα πως οι Χριστιανοί ως τα μέσα του 4ου αιώνα γιόρταζαν τα Χριστούγεννα στις 6 Ιανουαρίου, μαζί με τα Θεοφάνια.
Η γιορτή μεταφέρθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, την ημέρα που επί αιώνες οι οπαδοί του Θεού Ηλίου-Μίθρα τιμούσαν τη γέννησή του.
Θυμίζουμε, επίσης, πως ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν Αρχιερέας του Μίθρα και προς τιμήν του όρισε ως υποχρεωτική αργία την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, την "Μέρα του Ήλιου", που οι δυτικοί τη λένε ακόμα Sunday ενώ οι ανατολικοί την μετέτρεψαν σε "Κυριακή".
Ας διατυπώσουμε όμως κάποιους προβληματισμούς μας γύρω απ' τα "Χριστούγεννα", που γεννήθηκαν καθώς διαβάζουμε το πρώτο Ευαγγέλιο του Ματθαίου:
1) Ο Ευαγγελιστής ξεκινάει με το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού. Δεν μας ενδιαφέρει η ακρίβειά του. Άλλη είναι η απορία μας. Ακόμη κι αν δεχτούμε πως ο Ιωσήφ ήταν απ' τη γενιά του Δαβίδ, αυτό δεν σημαίνει πως απ' την ίδια γενιά ήταν κι ο Ιησούς. Γιατί ο Ιησούς είχε βιολογική σχέση μόνο με τη μητέρα του Μαριάμ κι όχι τον Ιωσήφ. Άρα δεν επαληθεύεται η σχετική προφητεία.
2) Διαψεύδεται επίσης και η προφητεία του Ησαΐα, σύμφωνα με την οποία το όνομα του Μεσσία θα ήταν Εμμανουήλ. Όμως άλλο Εμμανουήλ κι άλλο Ιησούς. Έτσι δεν είναι;
3) Ο Ματθαίος (αλλά και ολόκληρη η πρώτη χριστιανική κοινότητα) έχει μια εμμονή με την "επαλήθευση των προφητειών"!
Έτσι "αναγκάζει" τον Ιωσήφ και τη Μαριάμ να μεταβούν στη Βηθλεέμ, υποτίθεται για να απογραφούν. Όμως την εποχή που γεννήθηκε ο Ιησούς (4-6 π.Χ.) δεν έλαβε χώρα καμιά απογραφή του πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
4) Σύμφωνα με τους Ευαγγελιστές, τη γέννηση του Ιησού αντιλήφθηκαν οι "μάγοι" της Περσίας από την παρατήρηση των ουράνιων σωμάτων. 
Εδώ μιλάμε για μια καραμπινάτη δικαίωση των αστρολόγων και των διάφορων αγυρτών απατεώνων!
Αν πράγματι η κίνηση των ουράνιων σωμάτων συντονίζεται με βάση τα ιστορικά γεγονότα, άρα πρέπει να πιστεύουμε στους μάγους, τους μάντεις και σε όλο τον σχετικό συρφετό, έστω κι αν δεν είναι απ' την Περσία...
5) Η "σφαγή των νηπίων" απ' τον Ηρώδη είναι ένα χοντροειδέστατο ιστορικό ψεύδος. Αλλά, αν αληθεύει, αφήνει εντελώς εκτεθειμένο τον Θεό. Που φρόντισε να προστατέψει τον δικό του γιο αλλά άφησε τα μωρά των άλλων ανθρώπων να σφαγιαστούν άδικα.
6) Κλείνουμε με κάτι που αφορά την Μαριάμ. Ο Ματθαίος γράφει πως μέχρι τη γέννηση του Ιησού η γυναίκα αυτή δεν είχε σαρκικές σχέσεις με τον Ιωσήφ. Άρα, μετά τη γέννηση του "πρωτότοκου" είχε σαρκικές σχέσεις και προφανώς γέννησε και άλλα παιδιά, γιατί αλλιώς ο Ιησούς δεν θα λεγόταν "πρωτότοκος"!

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Οργίζεται μαζί μας ο Θεός;

Λένε πως ο συντομότερος δρόμος να οδηγηθείς στην αθεϊα είναι να διαβάσεις τη Βίβλο!
Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά ένα είναι σίγουρο: ελάχιστοι "χριστιανοί" έχουν διαβάσει το ιερό βιβλίο τους.
Κάτι λέει κι αυτό...
Πάντως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία για να καταλάβεις πως εντελώς άλλως είναι ο Θεός της Παλαιάς από εκείνον της Καινής Διαθήκης.
Ο πρώτος είναι φανατικός, ζηλόφθων, εκδηκιτικός, παρανοϊκός...
Ο δεύτερος είναι Θεός της αγάπης.
Αποτελεί κι αυτό μια απ' τις μεγάλες αντιφάσεις του Χριστιανισμού...
Όμως και στην Καινή Διαθήκη βρίσκουμε κάποιες επιδράσεις του "κακού Θεού" της Παλαιάς.
Όπως, π.χ., το ξέραμα της Συκιάς, η εξόντωση των χοίρων, ο θάνατος του Ανανία και της Σαπφείρας.
Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής βρίσκουμε ένα ακόμη τέτοιο κατάλοιπο.
"Ο Θεός οργίζεται και τιμωρεί τους αμαρτωλούς", μας λέει ο Παύλος.
Προσωπικά πολύ αμφιβάλλω αν ο Θεός οργίζεται.
Και το θεωρώ μεγάλη μικρότητα εκ μέρους του να κάθετε να επιβάλλει τιμωρίες στα ανθρωπάκια.
Μου ακούγεται πολύ αφελές και ανθρωπομορφικό για να είναι αληθινό...
Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος, φιλόσοφος που έζησε πριν 2.600 χρόνια, έγραφε πως οι άνθρωποι δημιουργούν τους Θεούς κατ' εικόνα και ομοίωσίν τους.
Και τόνιζε: "Δεν ξέρω αν υπάρχουν Θεοί, αλλά, αν υπάρχουν, οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να τους γνωρίζουν"...

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Σε τι διαφέρει ο Ιησούς από έναν Σαμάνο;

Όταν αρχίζεις να μελετάς τα θαύματα του Ιησού μπαίνεις σε "ναρκοπέδιο".
Γιατί αν ονομάσουμε "θαύμα" μια υπερφυσική ενέργεια του Θεού στον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε, τότε η δημιουργία αυτή καθαυτή υποβαθμίζεται.
Γι' αυτό θα προτιμήσουμε να ονομάσουμε "θαύμα" κάθε νεύμα του Θεού προς τον άνθρωπο, με σημασία πνευματική, που βιώνεται ως νίκη της αγαθότητας επί του κακού, και ολοκληρώνεται με την εσωτερική μεταστροφή του "θεραπευμένου".
Με το θαύμα ο Ιησούς επεμβαίνει και αποκαθιστά  τη διαταραγμένη εσωτερική τάξη του ανθρώπου, του μεταδίδει ένα αίσθημα πληρότητας με τον εαυτό του και την πραγματικότητα, και απωθεί την αγωνία που τον διασπά και τον καταθλίβει.
Φαίνεται πως η παρουσία του Ιησού προκαλούσε στους πάσχοντες τη βαθιά πίστη πως θα γιατρεύονταν.
Η πίστη (εμπιστοσύνη) συμφιλιώνει τον άνθρωπο με τον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμο.
Κι έτσι λειτουργεί θεραπευτικά.
Σε όλες τις θρησκείες συναντάμε "θαυματουργούς" και "θεράποντες".
Υπάρχει όμως σημαντική διαφορά.
Οι Σαμάνοι, π.χ., βασίζουν τις θεραπείες τους στο ιαματικό-μαγικό τελετουργικό που επιδρά καταλυτικά στον ψυχοσωματικό άνθρωπο μέσω συγκεκριμένων τεχνικών έκστασης.
Στην περίπτωση του Ιησού τον πρώτο λόγο έχει το πρόσωπό του και η πίστη του ασθενούς σε αυτό.