Απ' το ημερολόγιο ενός προσκυνητή (Θ') - Ένας πραγματικά λεύτερος άνθρωπος!

Παπούτσια δεν έχει!

Κι αντί για ρούχα φοράει κάτι σχησμένα κουρέλια...

Είναι άκακος σαν παιδί, κι απαθής σαν άγγελος.

Του λες, έτσι για πλάκα, "αμάρτησες!", κι αυτός πέφτει στη γη και την ποτίζει με δάκρυα.

Έχασα το δρόμο μου κι έπεσα πάνω του τυχαία.

Κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό διαλυμένο "Ψαλτήρι" και το διάβαζε διαρκώς.

"Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου..."

Τον παρακάλεσα να μου το δώσει να το δω.

Ήταν πολύ παλιό. Το ξεφύλλισα μα δεν βρήκα ούτε χρόνο έκδοσης ούτε εκδοτικό οίκο. Μάλλον είχε χαθεί η σελίδα...

Ο αγαθός ερημίτης με χιλιοπαρακάλεσε να το κρατήσω.

Αποτελούσε το μόνο "περιουσιακό του στοιχείο" κι αγωνιούσε μην πέσει στο πάθος της ιδιοκτησίας.

Γι' αυτό ήθελε να το ξεφορτωθεί...

Με χίλια παρακάλια δέχθηκα.

Το γεροντάκι πολύ χάρηκε.

Με θεώρησε μεγάλο ευεργέτη του!

Άρπαξε τα χέρια μου κι άρχισε να τα θερμοφιλάει...