Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Λούθηρος: ο προστάτης-άγιος κάθε παραδουλεύτρας!

Η αγαμία του κλήρου ταλαιπωρεί για αιώνες τη Δυτική Εκκλησία.
Επικρατεί ακόμα η μεσαιωνική αντίληψη πως η σεξουαλικότητα κι ο γάμος βρομίζουν τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε να μην μπορεί να υπηρετήσει το Θεό.
Καμιά σχέση με τους ιερείς πολλών αρχαίων θρησκειών, που με τη σεξουαλική πράξη μετέδιδαν στις γυναίκες τη θεϊκή δύναμη, ή αναλάμβαναν να προετοιμάσουν τα κορίτσια για το γάμο τους εκπαρθενεύοντάς τα!
Η Δυτική Εκκλησία επηρεάστηκε πολύ απ’ τον Αυγουστίνο.
Αυτός, έχοντας ζήσει για χρόνια τις κραιπάλες, δεν ήθελε ν’ ακούει κουβέντα για σεξ και γυναίκες.
Αντίθετα, ο μεταρρυθμιστής Λούθηρος αποδέχθηκε το γάμο των κληρικών.
Αλλά μόνο ως "αναγκαίο κακό", ως "αναρρωτήριο που θεραπεύει τις πληγές του γενετήσιου ενστίκτου".
Στις τάξεις του Λουθηρανισμού καλλιεργήθηκε κυρίως το πρότυπο της γυναίκας-νοικοκυράς.
Απ’ τον Λούθηρο κρατάμε κυρίως δύο συμβουλές του:
α) Το "κάνουμε" δυο φορές τη βδομάδα.
β) Αν η γυναίκα μας έχει "πονοκέφαλο", φωνάζουμε την παραδουλεύτρα.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Να το κουνάμε ή όχι το λασπωμένο νερό;


Ταοϊσμός είναι η θρησκεία που ίδρυσε ο Λάο Τσε, ο Κινέζος "γερο-σοφός" που έζησε γύρω στα 600 π.Χ. 
Ο άνθρωπος θεωρείται μια κουκκίδα του σύμπαντος και καλείται ν’ ακολουθήσει "το δρόμο της φύσης". 
Αν ζήσουμε "φυσικά" δεν χρειάζονται ηθικές, καθήκοντα και αρετές. Όλα έρχονται μόνα τους... 
Οι απόψεις αυτές μοιάζουν καταπληκτικά μ’ εκείνες των Σοφιστών της Αρχαίας Αθήνας. 
Οι Ταοϊστές, όμως, το παρακάνουν φτάνοντας στη μοιρολατρία. Πιστεύουν πως οι άνθρωποι δεν πρέπει ν’ αγωνίζονται για ν’ αλλάξουν τον κόσμο, αλλά οφείλουν να ηρεμήσουν και ν’ αποδεχτούν τα πράγματα όπως έχουν. 
"Όσο κουνάς ένα ποτήρι με λασπωμένο νερό", λένε, "δεν πρόκειται να ξεθολώσει. Άσ’ το ακίνητο, η λασπουριά θα κατακάτσει και το νερό θα καθαρίσει"... 
Στην πράξη οι Ταοϊστές έχουν "ξεφύγει"! 
Το ’χουν ρίξει στην αλχημεία και στη μαγεία προσπαθώντας να φέρουν τη φύση στα μέτρα τους. 
Κι ας έλεγε ο γερο-Σοφός πως "ο εξαναγκασμός της φύσης ποτέ δεν πέτυχε"...

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Πώς να ήταν άραγε το "όργανο" του διαβόλου;

Δεν χωράει αμφιβολία πως οι ιουδαϊκές ρίζες του Χριστιανισμού, σε συνδυασμό με κάποιες ιστορικές συγκυρίες, τον διαπότισαν με έντονο μισογυνισμό.
Ο Ιωάννης Δαμασκηνός θεωρεί τη γυναίκα "πεισματάρα γαϊδούρα" κι ένα "απαίσιο σκουλήκι στην καρδιά του άντρα"!
Ο Τερτυλλιανός τη χαρακτηρίζει "πόρτα που οδηγεί στο διάβολο, δόλωμα του διαβόλου"...
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός δίδασκε πως είναι προτιμότερο ν' ανταμώσουμε στο δρόμο μας τον διάβολο παρά μια γυναίκα. Γιατί ο διάβολος μόλις σταυροκοπηθούμε φεύγει τρέχοντας ενώ η γυναίκα δεν χαμπαριάζει...
Οι "δίκες των μαγισσών" ήταν ένα ακραίο μισογυνικό ξέσπασμα της δυτικής χριστιανοσύνης.
Το κάψιμο δεκάδων χιλιάδων γυναικών βασίστηκε σ' ένα ψευτοθεολογικό έργο δυο δομινικανών μοναχών ("Η μάστιγα των μαγισσών").
Σ' αυτό οι γυναίκες παρουσιάζονται να έχουν ιδιαίτερη κλίση στη μαγεία και βασκανία. "Η όποια κακία είναι πολύ μικρή μπροστά στην κακία του θηλυκού", τονίζεται.
Οι "δίκες των μαγισσών" περιείχαν σαφή στοιχεία σαδιστικής βιαιότητας και σεξουαλικής διέγερσης εκ μέρους των ιεροεξεταστών.
Οι κατηγορούμενες ήταν υποχρεωμένες να περιγράφουν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τη σεξουαλική πράξη τους με τον διάβολο.
Κι οι βασανιστές ζητούσαν επιμόνως την περιγραφή του γεννητικού οργάνου του διαβόλου.
Αν δηλαδή ήταν καλυμμένο με λέπια ή μισό κρεάτινο και μισό σιδερένιο...

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Ιεροδουλεία...

Οι ιερόδουλες ήταν ένα πανάρχαιο και παγκόσμιο θρησκευτικό φαινόμενο.
Η σεξουαλική πράξη αντιμετωπιζόταν ως έκφραση προσευχής και προσφορά θυσίας.
Αποδεικνύει την πρωταρχική αρμονία θρησκείας και σεξουαλικότητας.
Μετατρέπει το σεξουαλικό δόσιμο σε θρησκευτική υπόθεση, αίρει την αντίθεση σώματος-πνεύματος, γενετήσιας ικανοποίησης και μεταφυσικού βιώματος.
Η σεξουαλική πράξη ήταν ο δρόμος για τη συμμετοχή του άντρα στο "ιερό", μια τεχνική για την επίτευξη της αισθητής επαφής με τη θεότητα.
Στην αρχαία Ινδία οι ιερόδουλες θεωρούνταν σύζυγοι του Θεού.
Η θέση τους ήταν καταξιωμένη κοινωνικά και προτιμούνταν τα κορίτσια των επιφανών οικογενειών, ακόμα και της βασιλικής οικογένειας.
Καλλιεργούσαν τον χορό, τη μουσική, τη συγγραφή και φύλατταν την "ιερή διδασκαλία".
Κι αν μετά από χρόνια "υπηρεσίας" αποφάσιζαν να παντρευτούν αποτελούσαν περιζήτητες νύφες...

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Θρησκεία και σεξουαλικότητα

Η αλήθεια είναι πως στην παράδοση πολλών λαών το σεξ ταυτίζεται με την ανηθικότητα.
Οι Χριστιανοί, λ.χ., θεωρούν το προγαμιαίο σεξ "πορνεία", και γι' αυτό απαιτούν να στηθεί το ζευγάρι μπροστά σ' έναν ιερέα που θα διαβάσει κάποια "μαγικά" κείμενα και μετά από μισή ώρα, ως εκ θαύματος, αυτό που μέχρι τότε ήταν βδελυρό κι απαγορευμένο μετατρέπεται σε θεμιτό κι ευλογημένο.
Μελετώντας ψύχραιμα την ανθρώπινη ιστορία καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως την "ανηθικότητα" του σεξ επέβαλαν τα σοβαρά προβλήματα που σχετίζονται με αυτό και, κυρίως, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, που αφάνισαν ολόκληρους λαούς, και οι ανεπιθύμητες (εκτός οικογένειας) εγκυμοσύνες που επιβάρυναν το κοινωνικό σύνολο.
Στην εποχή μας όμως διαθέτουμε τα μέσα να εξουδετερώσουμε τις επικίνδυνες παρενέργειες του σεξ.
Οπότε, δεν υπάρχει πλέον λόγος να το δαιμονοποιούμε.
Αν ζούσε σήμερα ο φιλόσοφος Ιησούς θα μας έλεγε: "δεν φτιάχτηκε ο άνθρωπος για την ηθική αλλά η ηθική για τον άνθρωπο"!
Και θα μας εξηγούσε πως θρησκεία και σεξουαλικότητα, ως δημιουργικές και ζωτικές δυνάμεις της ζωής, μπορούν και επιβάλλεται να συνυπάρχουν...ική που ψυχαναγκάζει τον νθρωπο αι φέρνει στη ζωή του μιζέρια και στέρηση δεν είναι χριστιανική...

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Ο Θεός είναι γυναίκα!

Για να εξηγήσουμε το μισογυνισμό και την αντισεξουαλικότητα (αυτά πάνε συνήθως μαζί) πολλών θρησκειών, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην πρωτόγονη εποχή.
Τότε που ο άντρας είχε τρεις βασικούς λόγους να δαιμονοποιεί τη γυναίκα:
α) Διαπίστωνε πως μόνο αυτή μπορούσε να γεννήσει παιδιά.
β) Την έβλεπε κάθε μήνα να αιμορραγεί χωρίς να πεθαίνει. Ενώ αυτόν αρκούσε μια μόνο μικρή αιμορραγίτσα να τον στείλει στον τάφο.
γ) Μετά από κάθε σεξουαλική πράξη ένιωθε σαν κάποιος να του είχε ρουφήξει όλη του την ενέργεια. Κάτι πολύ επικίνδυνο εκείνη την εποχή, που η παραμικρή χαλάρωση μπορούσε να αποβεί μοιραία.
Εύλογα, λοιπόν, θεώρησε πως όλ' αυτά έχουν ένα μαγικό-θρησκευτικό υπόβαθρο, πως η γυναίκα είναι φορέας θετικής και αρνητικής θεϊκής ενέργειας.
Αυτό εμπόδιζε τον πρωτόγονο άντρα να βιώσει τη σεξουαλικότητα ως κάτι φυσιολογικό και αυτονόητο.
Και του προκαλούσε μόνιμο φόβο για το γυναικείο φύλο, που για να τον υπερβεί οδηγήθηκε στην υποτίμηση και περιθωριοποίησή του.
Τον αντίκτυπο αυτών των αντιλήψεων συναντάμε στις πρώτες οργανωμένες (αρχαίες) θρησκείες, που αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως φορέα είτε θετικών-ευεργετικών ιδιοτήτων (μάντης, προφήτισσα, ιερόδουλη) είτε ως προσωποποίηση του δαίμονα (το "αγκίστρι" που χρησιμοποιεί ο διάβολος για να "ψαρέψει" τον άντρα).
Ειδικά η έμμηνος ρύση των γυναικών αποτελούσε μεγάλο σοκ για τον πρωτόγονο άντρα.
Μόνο έτσι εξηγείται, λ.χ., η διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου (Παλαιά Διαθήκη) που επιβάλει τη θανατική ποινή σε όποιον άντρα έχει σαρκική σχέση με γυναίκα που έχει περίοδο.
Και μην ξεχνάμε πως η έμμηνη ρύση είναι ένα απ' τα βασικά επιχειρήματα των χριστιανών κατά της ιεροσύνης των γυναικών.
Προσωπική μας άποψη είναι πως η γυναικεία περίοδος είναι όντως "θεϊκή δύναμη"!
Γιατί η γυναίκα (και μέσω αυτής και ο άντρας) τεκνοποιώντας γίνεται συνδημιουργός του Θεού...

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Ιησούς και αρχαία Μυστήρια...

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στον Χριστιανισμό ως προϊόν του θρησκευτικού συγκρητισμού της ελληνο-ρωμαϊκής εποχής.
Ας αναφερθούμε τώρα στα δυο σημαντικότερα Μυστήρια του χριστιανισμού, το βάπτισμα και τη θεία ευχαριστία.
Η βάπτιση στο νερό είναι μια πανάρχαιη μαγική τελετουργία, γνωστή στα ελληνιστικά μυστήρια αλλά και σ' εκείνα της Ίσιδας του Όσιρη, του Άττι, του Διόνυσου και του Μίθρα.
Ικανοποιεί τη λαχτάρα των ανθρώπων για μαγικο-λατρευτικές τελετές, μύηση, είσοδο σε μια κοινωνία, λύτρωση από την αχρειότητα και την απειλή του θανάτου.
Οι καθαρμοί με νερό ήταν καθιερωμένοι και στον ιουδαϊκό κόσμο, ιδιαίτερα στις τάξεις των Εσσαίων, απ' όπου φαίνεται πως προέρχονται οι τρεις ιστορικοί ηγέτες του Χριστιανισμού: Ιωάννης Βαπτιστής, Ιησούς, Ιωάννης Ευαγγελιστής.
Ο ίδιος ο Ιησούς δεν έδειξε ιδιαίτερη εκτίμηση στη βάπτιση.
Δέχθηκε σα να έκανε αγγαρεία να βαπτιστεί στον Ιορδάνη, κι ο ίδιος ποτέ δεν βάπτισε κανέναν, αναθέτοντας αυτό το έργο στους μαθητές του. 
Αντίθετα, πιο ενεργητική ήταν η συμμετοχή του στο αποχαιρετιστήριο δείπνο, που έλαβε με τους έμπιστους μαθητές του λίγο πριν τη δίκη και καταδίκη του.
Ο Ιησούς ήταν βέβαιος τόσο για τη θανάτωσή του όσο και για την επικείμενη συντέλεια του κόσμου.
Συνεπώς αποκλείεται να έδωσε εντολή σε επανάληψη του δείπνου "εις ανάμνησίν του". 
Η σχετική εντολή συναντάται μόνο στο Ευαγγέλιο του Λουκά, και μάλλον αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη.
Στην εποχή του Ιησού στη θρησκευτική σκέψη των ανθρώπων του μεσογειακού και μεσανατολικού κόσμου θεωρούνταν αυτονόητη η θυσία που είχε σκοπό τη συμβολική ένωση με κάποια θεότητα.
Ο Διόνυσος, γιος του Δία και μιας θνητής, περνάει από πάθη, πεθαίνει κι ανασταίνεται κι οι πιστοί του πίνουν το αίμα του (τον χυμό της αμπέλου) με σκοπό να γίνουν αθάνατοι μέσω της μυστικιστικής ένωσης μαζί του.
Ακόμα και στο τελετουργικό του Μίθρα υπάρχει η μυστικιστική ένωση με τα θεία.
Οι πιστοί του καταναλώνουν ψωμί, κρασί και νερό ως τελετουργική ανάμνηση ενός δείπνου του Θεού με τους μυημένους του.
Αμφιβάλω αν υπάρχει κάποια σχέση της σύγχρονης χριστιανικής πίστης με τη διδασκαλία του ιστορικού Ιησού.
Ένας διδάσκαλος τόσο κάθετα αντίθετος στις τελετουργίες και στη θρησκευτικότητα αποκλείεται να επέβαλε τέτοια άνοστα τελετουργικά έθιμα που προέρχονταν απ' τον εθνικό κόσμο...