Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Στ’ Αγιονόρος συνειδητοποιώ πως τα φιλιά είν’ δαγκωματιές που ’χασαν τον αντρισμό τους!

Λέω να ξεκινήσω τη φετινή μου περιοδεία στ’ Αγιονόρος απ’ το Βατοπέδι.
Σύμφωνα με την παράδοση απ’ το σημείο αυτό προσπάθησε η κόρη του αυτοκράτορα Θεοδόσιου, η Γάλλα Πλακιδία, να μπει στο Όρος.
Αλλά συνάντησε μια Παρθένο που της έκλεισε το δρόμο.
Πάντα αναρωτιέμαι ποια θέλησε η Παναγία να σταματήσει στο πρόσωπο της Πλακιδίας;
Τη Δύση; Τη γυναίκα γενικώς; Την ερωτευμένη Πλακιδία; Την αμαρτωλή Πλακιδία;
Στ’ Αγιονόρος διαπιστώνεις πως ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν είν’ προορισμένος να εργάζεται.
Είναι γεννημένος μόνο για τον έρωτα. Έστω και τον "θείο έρωτα".
Πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις δέκα βεβαιότητες καριέρας και είκοσι δόξας για μια μονάχα ελπίδα έρωτα!
Στ’ Αγιονόρος δεν είναι ασφαλώς όλα άγια.
Σαν είν’ κανείς ηθικολόγος πάντα βρίσκει κάτι να σοκάρεται.
Τις ακολασίες που δεν μπόρεσε να ζήσει ο ίδιος, τις αποδίδει στους άλλους...
Τους άντρες τους χωρίζω σε δυο κατηγορίες:
Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που γεννιούνται παντρεμένοι! 
Φοβούνται τη μοναξιά, αφήνουν να τρέχει όλη νύχτα το νερό στην μπανιέρα για να ’χουν παρέα.
Οι άντρες αυτοί, ακόμη κι αν καλογερέψουν, θα μπουν σε πολυάριθμο μοναστήρι.
Στη δεύτερη ανήκουν όσοι είναι γεννημένοι εργένηδες.
Αυτοί στ’ Αγιονόρος γίνονται αναχωρητές.
Κουρνιάνε στα φριχτά Καρούλια.
Εκεί θα πάω να τους βρω... Ένα μήνα με τους ακροβάτες των βράχων.
Οι αλυσίδες σκουριασμένες, τα καρφιά επικίνδυνα τοποθετημένα, ο ήλιος εκτυφλωτικός, η πλαγιά γεμάτη λευκάδα, παρθενιά, ίλιγγο. 
Κι από κάτω το λουλακί του Αιγαίου...
Ένας γκρεμός χωρίς δρόμο, ένα καταφύγιο αρπακτικών πουλιών.
Εδώ είν’ οι φωλιές των πραγματικά εργένηδων ανδρών. 
Δεν βλέπεις πρόσωπα. Μόνο γενειάδες.
Εδώ το υποσυνείδητο δεν είν’ γεμάτο επισκοπικές μίτρες. Μόνο με καταπιεσμένο σεξ.
Απ’ το ζώο ως τον άνθρωπο ένας είν’ ο έρωτας.
Για τον χυδαίο λέγεται "πήδημα".
Για κάποιους άλλους είναι "κοινωνία"...
Τις Κυριακές θα κατεβαίνω να εκκλησιάζομαι στην Αγία Άννα.
Ελπίζω να το ’χουν κόψει το παλιό χούι: έβαζαν στην είσοδο του ναού έναν καλόγερο να τραβάει τ’ αυτιά των καθυστερημένων.
Κι ένας άλλος έκανε τον γύρο της εκκλησιάς και γαργαλούσε τις μύτες των κοιμισμένων ή έριχνε μια κλοτσιά στον πισινό των αφηρημένων...

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Παράγουμε περισσότερους Θεούς απ’ όσους μπορούμε να καταναλώσουμε...

Η πίστη σε Θεούς που πεθαίνουν κι ανασταίνονται είναι πανάρχαιη.
Έχει τις ρίζες της στον προϊστορικό άνθρωπο που έβλεπε κάθε βράδυ τον ήλιο να δύει (=πεθαίνει) και το πρωί ν’ ανατέλλει (=ανασταίνεται).
Το ίδιο συνέβαινε και με τη βλάστηση στις εποχές της άνοιξης και του χειμώνα.
Στην εποχή του λίθου ο προϊστορικός άνθρωπος έσπαγε ένα αγκωνάρι πυριτόλιθου και το μετέτρεπε σε πολύτιμα για την επιβίωσή του εργαλεία.
Έτσι συνέλαβε σιγά-σιγά την ιδέα του Θεού που πεθαίνει για το καλό του ανθρώπου...
Οι αρχαίοι Σουμέριοι λάτρευαν τη θεά Ινάνα που αναστήθηκε εκ νεκρών.
Τον ίδιο μύθο, με διάφορες παραλλαγές, συναντάμε σε Φοίνικες, Αιγύπτιους, Έλληνες και Ρωμαίους με τους θεούς Ταμμούζ, Άδωνι, Άττι, Διόνυσο Ζαγρέα, Περσεφόνη, Όσιρη, Μίθρα, Ιησού...
Αλλά και η εικόνα του σταυρωθέντος θεού δεν είναι κάτι πρωτότυπο.
Πάνω από 40 θεοί παγκοσμίως βρήκαν σταυρικό θάνατο.
Απ’ τον Κρίσνα της Ινδίας, τον Γιάο του Νεπάλ, τον Ορφέα των Ελλήνων, τον Θούλι της Αιγύπτου... μέχρι τον Κετσατκόχτλ του Μεξικού...

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Κι εμείς τον Βαραββά θα λευτερώναμε!

Τα ευαγγέλια δεν μας το λένε, αλλά στην εποχή του Ιησού η Ιουδαία βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό.

Δρούσαν ταυτόχρονα πολλές επαναστατικές οργανώσεις, κι όπως ήταν αναμενόμενο ανέπτυσσαν μεταξύ τους ανταγωνιστικές σχέσεις.

Σαν τα δικά μας τα "καλά" την περίοδο της γερμανικής κατοχής...

Φαίνεται πως ο Ιησούς ήταν ηγέτης μιας μετριοπαθούς αντιστασιακής οργάνωσης Γαλιλαίων, που συνέχιζε την επαναστατική παράδοση του Ιωάννη του Βαπτιστή, στοχοποιώντας κυρίως τη φιλορωμαϊκή ιουδαϊκή αριστοκρατία των Φαρισαίων-Σαδδουκαίων-Ηρωδιανών.

Ο Βαραββάς ήταν ένας χαρισματικός ηγέτης, με ρητορική ικανότητα, μεγάλη πειθώ κι επιβολή, αλλά ταυτόχρονα και σκληρός επαναστάτης.

Μεταξύ των θυμάτων του ήταν κι ένας πολύ φημισμένος την εποχή εκείνη Φαρισαίος, ο Γαύριος.

Ο Βαραββάς συνελήφθη απ’ τους Ρωμαίος όπως κι ο Ιησούς, με εσωτερική προδοσία.

Αλλά ήταν πολύ δημοφιλής κι αγαπητός στο λαό της Ιερουσαλήμ.

Ο Πιλάτος δεν ήταν αφελής να πιστεύει πως ο συγκεντρωμένος όχλος θα προτιμούσε να λεφτερωθεί ο "νερόβραστος" Ιησούς αντί του σκληροτράχηλου κι αδάμαστου Βαραββά.

Το λάθος του ήταν πως δεν αξιολόγησε σωστά την επιλογή των Φαρισαίων, που τη δεδομένη στιγμή έλεγχαν το πλήθος.

Ο Πιλάτος πίστεψε πως οι Φαρισαίοι θα προτιμούσαν να ζήσει ο Ιησούς που απλά τους έλεγε "έχιδνες" παρά ο Βαραββάς που τους ξεκοίλιαζε στη μέση του δρόμου.

Αυτό ήταν το λάθος του Πραίτορα: δεν υπολόγισε πως κάθε κατεστημένο φοβάται περισσότερο την ηθική-πολιτική κριτική παρά την ένοπλη πάλη.

Τους οπλισμένους αντάρτες μπορείς να τους τσακίσεις, ειδικά αν έχεις μαζί σου και τις ρωμαϊκές λεγεώνες.

Τη σκληρή και βάσιμη όμως κριτική πώς θα τη φιμώσεις;

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Ιησούς κι Ιούδας...


Ο Ιησούς έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτισμού: ανεκτικότητα, διαλεκτικότητα, οικουμενικότητα, ευθυκρισία, βαθύτητα σκέψης και (όταν χρειάζεται) σαφήνεια έκφρασης.
Ο Ιούδας, αντίθετα, εκπροσωπεί τον Εβραίο ζηλωτή-εθνικιστή που αντιστέκεται στο Ρωμαίο κατακτητή.
Δεν μπορεί να ανεχθεί την απολίτικη και πνευματική στάση του Διδασκάλου.
Τον θεωρεί συμβιβασμένο με τον Καίσαρα.
Η αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα τον καθιστά ύποπτο προδοσίας.
Ο ζηλωτής Ιούδας θέλει την ανεξαρτησία εδώ και τώρα!
Όχι όταν έλθει η ... Βασιλεία του Θεού.
Αναζητά έναν πολιτικό και στρατιωτικό ηγέτη, ενώ ο Ιησούς ήταν άνθρωπος που δεν ήθελε να γίνει ηγέτης.
Κι επιπλέον αμφισβητεί το κύρος του Ναού, δηλαδή τη βάση και το κέντρο της ιουδαϊκής αντίστασης.
Ο Ιησούς προτιμούσε το "όχι ακόμα" απ’ το "εδώ και τώρα".
Και δίδασκε πως "ο χαμένος στην παρούσα ζωή τα παίρνει όλα, αλλά μετά θάνατον"...