Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Χριστιανική Εκκλησία δεν είναι μόνο αυτή που γνωρίζουμε (και νομίζουμε)

Η "μία και αδιαίρετη Εκκλησία" είναι επινόηση του 4ου και 5ου αιώνα.
Η πρώτη χριστιανική θεωρία και πράξη ήταν μέρος ενός χαοτικού κόσμου με διαμετρικά αντίθετες και ανταγωνιστικές κοσμοθεωρίες.
Στους δύο πρώτους αιώνες δεν υπήρξε μόνο μία αλλά πάμπολλες "χριστιανικές εκκλησίες": μοντανιστές, χιλιαστές, μανιχαίοι, ιουδαιοχριστιανοί, γνωστικοί, εβιωνίτες...
Οι διαφορές των σύγχρονων χριστιανικών ομολογιών φαίνονται ασήμαντες μπροστά στο χάος που χώριζε τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες.
Ο Παύλος έδινε έμφαση στην πίστη, ο Πέτρος στην παράδοση, ο Ιάκωβος στα έργα, οι Μανιχαίοι στην ηθική, οι Χιλιαστές στη Βασιλεία του Θεού, οι Γνωστικοί προτιμούσαν το μυστήριο απ' την αλήθεια...
Ο αρχέγονος Χριστιανισμός έμοιαζε με έναν στολίσκο από πολυάριθμες μικρές βαρκούλες.
Εμείς γνωρίζουμε σχεδόν αποκλειστικά τον λεγόμενο "ελληνο-ρωμαϊκό" χριστιανισμό. Δηλαδή αυτόν που αναπτύχθηκε και παγιώθηκε στα γεωγραφικά όρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κυρίως κάτω απ' την επίδραση της ελληνικής φιλοσοφίας. 
Ελάχιστα γνωρίζουμε για το Χριστιανισμό των υπολοίπων λαών της Ευρώπης και της Ασίας.
Υπάρχει, π.χ., ο "Χριστιανισμός των Κελτών".
Ο Πατρίκιος, ο δικός τους Άγιος, παρότι επικοινωνούσε με την Εκκλησία της Ρώμης, έγραψε το δικό του Σύμβολο Πίστεως χρησιμοποιώντας μια τελείως ξένη με την ελληνική φιλοσοφία θεολογική ορολογία.
Παράλληλα αναπτυσσόταν η Χριστιανική Εκκλησία της Περσίας, της Ινδίας, του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας, κι αργότερα της Κίνας, της Νότιας Αιγύπτου και της Αιθιοπίας.
Όλες αυτές οι Χριστιανικές Εκκλησίες δεν εκπροσωπούνταν ούτε συμμετείχαν ούτε δεσμεύονταν απ' τις αποφάσεις των λεγόμενων "Οικουμενικών Συνόδων" που ίσχυαν μόνο στα εδάφη του ρωμαϊκού κράτους.
Όλοι αυτοί οι "παράλληλοι χριστιανισμοί" ανέπτυξαν τη δική τους δογματική διδασκαλία, σαφώς επηρεασμένη απ΄ το διαφορετικό κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον τους.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Ταοϊστικός Χριστιανισμός...

Στα 1900, στην όαση Ντουν Χουάνγκ της βορειοδυτικής Κίνας, έγινε μια σπουδαία ανακάλυψη.
Σε μια σφραγισμένη σπηλιά βρέθηκε μια παράξενη βιβλιοθήκη.
Ένας μεγάλος αριθμός παπύρων του 7ου αιώνα, γραμμένοι στα κινέζικα, μιλούσαν για κάποιον "μεγάλο Επισκέπτη", "μοναδικό πνεύμα", "αυτόν με πρόσωπο σαν νεφρίτη".
Οι αρχαιολόγοι αποφάνθηκαν πως τα κείμενα αυτά αναφέρονται στον Ιησού!
Είχε βρεθεί μια απ’ τις βιβλιοθήκες των πρώτων Χριστιανών που ίδρυσαν με την άδεια του Αυτοκράτορα την πρώτη χριστιανική εκκλησία της Κίνας το 630 μ.Χ.
Την ύπαρξη της Εκκλησίας αυτής την ξέραμε απ’ τον 17ο αιώνα, όταν είχε ανακαλυφθεί μια τεράστια πέτρινη στήλη δύο τόνων με σκαλισμένο το περιεχόμενο της πίστης της.
Τη στήλη αυτή μπορεί σήμερα να τη δει κάποιος στο Μουσείο του Δάσους των Πέτρινων Στηλών της Ξιάν.
Το 1998 έγινε μια ακόμα σπουδαία ανακάλυψη: νότια της Ξιάν, σ’ ένα απ’ τα λίγα περάσματα ανάμεσα απ’ τα Ιερά Βουνά του Ταοϊσμού, βρέθηκε μια χριστιανική παγόδα!
Ήταν το πρώτο χριστιανικό μοναστήρι που ιδρύθηκε στην Κίνα τον 7ο αιώνα, σε πολύ μικρή απόσταση απ’ το σημαντικότερο ταοϊστικό προσκύνημα του Λου Γκουάν Τα!
Η χριστιανική παγόδα είχε σφραγιστεί το 1556 όταν ένας μεγάλος σεισμός την έκανε να γέρνει σαν τον πύργο της Πίζας.
Στο εσωτερικό της βρέθηκαν δύο αγάλματα: ένα της γέννησης του Ιησού και το άλλο με τον προφήτη Ιωνά...
Το χριστιανικό αυτό μοναστήρι, που μετά τον 11ο αιώνα πέρασε στα χέρια τον βουδιστών που τη μετέτρεψαν σε παγόδα, ονομαζόταν "του Ντα Κουίν", δηλαδή "των Δυτικών".
Για την χριστιανική ιεραποστολική δράση στην Κίνα τον 7ο αιώνα τα βυζαντινά αρχεία σιωπούν.
Προφανώς την πρώτη χριστιανική Εκκλησία της Κίνας δεν ίδρυσε κάποια βυζαντινή αποστολή, αλλά μια χριστιανική αδελφότητα απ’ το σημερινό Τουρκμενιστάν...
Ακολούθησαν κάποιες διωγμένες ομάδες Νεστοριανών και, πολύ αργότερα, εμφανίστηκαν οι Ρώσοι ιεραπόστολοι.
Τον 7ο αιώνα ο Ταοϊσμός της Κίνας διέθετε μεγάλη ευελιξία.
Ουσιαστικά είχε συγχωνευτεί με το Βουδισμό.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με το Χριστιανισμό.
Σύμφωνα με τους παπύρους των Κινέζων χριστιανών, ο Ιησούς δεν είναι Θεός αλλά "η οδός", δηλαδή "το Ταό", μέσω του οποίου φτάνουμε στον Μοναδικό...

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Ο Παπαφλέσσας ήταν ιερέας της Αθηνάς και του Βάκχου!

Στο βιντεάκι ακούστε τον πρώτο εθνικό μας ύμνο.
Κινείται γύρω από δύο άξονες: την ελευθερία και τη χριστιανική πίστη.
Αλλά ο ύμνος που επικράτησε (του Σολωμού) αναφέρει μόνο την ελευθερία.
Αν δείτε και την εξέλιξη των εθνικών μας σημαιών θα παρατηρήσετε πως ενώ αρχικά κυριαρχούσε απόλυτα ο σταυρός, σιγά-σιγά "στριμώχτηκε" σε μια γωνίτσα πάνω αριστερά.
Αντίθετα, στη σημαία που πρότεινε ο Ρήγας Φεραίος για το ελεύθερο ελληνικό κράτος κυριαρχούσε το αρχαιοελληνικό ρόπαλο του Ηρακλή (φώτο).
Είναι προφανές πως ... του Έλληνος ο τράχηλος χριστιανικόν ζυγόν δεν υπομένει.
Ο παπα-Γιώργης ο Μεταλληνός είπε κάποτε πως αν το ελληνικό κράτος πάψει να είναι χριστιανικό, θα πάψει κι αυτός να αισθάνεται Έλληνας!
Θα βάλουμε τη γάτα μας να κλάψει...
Ο συμπαθής πλην ημιπαράφρων Μακρυγιάννης δεν μου λέει τίποτα.
Μόνο γέλιο μού προκαλούν τα λόγια του "πήγα στους αγίους και τους άναψα λιβάνι απ’ το καλό, τ’ αγιονορείτικο".
Αντίθετα, βγάζω το καπέλο στον "αρχαιοέλληνα" Παπαφλέσσα!
Αμφιβάλλω αν λειτούργησε ποτέ στη ζωή του, αν και τυπικά ιερέας.
Κι ούτε διάβαζε Αγίες Γραφές και Συναξάρια.
Τον συνέπαιρναν οι δημηγορίες του Θουκυδίδη.
Ήταν γεννημένος ρήτωρ και πολεμιστής. Αν είχε γεννηθεί στην Αρχαία Αθήνα θα τον είχε ξεπεράσει το Δημοσθένη.
Ο Παπαφλέσσα ήταν στην πραγματικότητα ιερέας της Αθηνάς, της θεάς του Πολέμου και της Σοφίας!
Και λάτρης του Βάκχου!
Αγαπούσε και γλένταγε τη ζωή του. Πρώτος ο πάπαρος στα πανηγύρια και στο κυνήγι του ποδόγυρου...
Αλλά και πρώτος στον πόλεμο και στην αντάρα.
Όπως ακριβώς οι αρχαίοι Έλληνες.
Ο "κουλτουριάρης" Πλάτωνας ήταν ήρωας σε τρεις μάχες, γιγαντόσωμος (Πλάτων σημαίνει "πλατύς", "πλαταράς") και σπουδαίος παλαιστής-μποξέρ. Είχε νικήσει και στους παλαιστικούς αγώνες στα Ίσθμια. Όσοι ξέρουν πώς ήταν οι αρχαίοι παλαιστές, θα καταλάβει τι σωματάρα και δύναμη είχε ο φιλόσοφος.
Προσωπικά, θα γιορτάσω την εθνική μας ανεξαρτησία όταν ο Ορθός Λόγος και η Καθαρή Σκέψη ξαναλάμψουν στον Αττικό ουρανό.
Όταν απαλλαγούμε απ’ τον τριπλό σκοταδισμό: Πλατωνισμό-Πυθαγορισμό-Ιουδαιοχριστιανισμό.Για μένα η "Αγία Τριάδα" του Ελληνισμού είναι: Ίωνες Φιλόσοφοι-Σοφιστές-Επικούρειοι!

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Να σας γνωρίσω δυο μέλη της εκλεκτής μου διαθρησκιακής παρέας...

Ο Χ. έχει ασπαστεί τη Μπαχάι Πίστη.
Απ' ότι κατάλαβα, είναι μια αίρεση του σιιτικού-ιρανικού Ισλάμ και μοιάζει με το σουφισμό.
Οι Μπαχαϊστές πιστεύουν πως όλες οι θρησκείες είναι ουσιαστικά μία.
Οι ιδρυτές των μεγάλων θρησκειών είναι αγγελιοφόροι του Θεού που αποκαλύπτουν τα "θεία μυστικά" ανάλογα με την ωριμότητα της ανθρωπότητας σε κάθε εποχή...
Το κλου όμως της παρέας είναι ο γκουρού-Μαχαρά.
Οι γονείς του τον πάντρεψαν στα 18.
Την πρώτη νύχτα του γάμου γκάστρωσε τη γυναίκα του, κι αυτό ήταν όλο!
Την επόμενη μέρα αποφάσισε να γίνει γκουρού.
Απαρνήθηκε το γάμο του κι ορκίστηκε να μην έχει καμιά σεξουαλική επαφή για 8 χρόνια, να μην μιλήσει ούτε να κοιτάξει κανέναν, να μην ξαναδουλέψει ποτέ, να μην πάει πουθενά, να μην ξαναφάει μαγειρεμένο φαγητό, να μην κόψει τα μαλλιά και τα γένια του...
Καθόταν μέρα-νύχτα σταυροπόδι σε ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού του κάνοντας διαλογισμό, τρώγοντας μόνο μια μπανάνα και πίνοντας ένα ποτήρι γάλα τη μέρα!
Ο γιος του μεγάλωνε, έμπαινε στο δωμάτιο του πατέρα του αλλά εκείνος ούτε τον κοιτούσε ούτε του μιλούσε. 
Ο μικρός μεγάλωσε χωρίς ν' ακούσει τη φωνή του πατέρα του, χωρίς να νιώσει ένα του χάδι!
Άλλη μια απόδειξη της απανθρωπιάς των θρησκειών...

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Μαθητεία...

Μ' απασχολούσε το θέμα της μαθητείας και της διαρκούς αρχαριότητας.
Στον ορθόδοξο μοναχισμό η υπακοή έχει θεοποιηθεί.
Ο "πνευματικός πατέρας" θεωρείται ο ζωντανός κρίκος του αρχάριου με τον Ιησού.
Οι "γεροντάδες" απαιτούν απόλυτη υποταγή.
Κι οι "υποτακτικοί" βολεύονταν στην ισόβια πνευματική ανευθυνότητα και ανωριμότητα.
Προτιμούν την ανάπαυση και σιγουριά της παρουσίας του "γέροντα".
Αρνούνται πεισματικά να πάρουν πνευματικά ρίσκα.
Κατά τη γνώμη μου, πραγματικός "γέροντας" είναι εκείνος που την κατάλληλη στιγμή καταστρέφει το είδωλο που ο μαθητής έφτιαξε γι' αυτόν.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Στη σκιά του Άθωνα...

Απόψε βρίσκομαι σε μετεωρισμό.
Η σκέψη μου ταξιδεύει στον κόσμο.
Αν υπάρχει και πού πόλεμος.
Στη δυστυχιά των ανθρώπων, στ’ αγαπημένα μου πρόσωπα.
"Να υπομένεις τον εαυτό σου", με συμβουλεύει κάποιος γέροντας.
"Να κάνεις υπομονή αποδεχόμενος την ανεπάρκειά σου"...
Μου ’ρχετε η σκέψη της υπέρβασης των συμβατικοτήτων.
Βρίσκω ασήμαντες τις ανάγκες μου κι ευτελείς τις επιθυμίες μου.
Νομίζω πως μόνο ένας εραστής της ησυχίας μπορεί να μιλήσει στο Θεό.
Να χτυπάει την πόρτα του κι εκείνος να ρωτά "ποιος είναι;".
Κι όσο λες "εγώ είμαι", η πόρτα να μην ανοίγει.
Κι όταν πεις "Εσύ είσαι!", η πύλη ν’ ανοίγει διάπλατα.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Κάνοντας διαλογισμό στα ριζά της Σιμωνόπετρας...

Ανασκοπώ τη ζωή μου.
Διαπιστώνω πως οι δύσκολες εποχές ήταν αυτές που μου ’δωσαν ώθηση για περαιτέρω εξέλιξη.
Όλα τα πράγματα στη ζωή μου έγιναν (ή δεν έγιναν) με μια συγκεκριμένη σειρά.
Που πάντα ταίριαζε και ήταν η καταλληλότερη για την πορεία μου...
Λες και με οδηγούσε ένας αυτόματος πιλότος.
Εν τω μεταξύ, όλες οι παιδικές μου προσευχές είχαν μείνει αναπάντητες.
Θυμάμαι πως πάνε πολλά χρόνια που απελπίστηκα κι εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να μιλήσω με το Θεό.
Το να επιθυμείς κάτι, το θεωρώ ανεκτό.
Το να ’χεις ανάγκη όμως, όχι!
Η ανάγκη σε φυλακίζει μ’ άλυτα δεσμά...