Η "μία και αδιαίρετη Εκκλησία" είναι επινόηση του 4ου και 5ου αιώνα.
Η πρώτη χριστιανική θεωρία και πράξη ήταν μέρος ενός χαοτικού κόσμου με διαμετρικά αντίθετες και ανταγωνιστικές κοσμοθεωρίες.
Στους δύο πρώτους αιώνες δεν υπήρξε μόνο μία αλλά πάμπολλες "χριστιανικές εκκλησίες": μοντανιστές, χιλιαστές, μανιχαίοι, ιουδαιοχριστιανοί, γνωστικοί, εβιωνίτες...
Οι διαφορές των σύγχρονων χριστιανικών ομολογιών φαίνονται ασήμαντες μπροστά στο χάος που χώριζε τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες.
Ο Παύλος έδινε έμφαση στην πίστη, ο Πέτρος στην παράδοση, ο Ιάκωβος στα έργα, οι Μανιχαίοι στην ηθική, οι Χιλιαστές στη Βασιλεία του Θεού, οι Γνωστικοί προτιμούσαν το μυστήριο απ' την αλήθεια...
Ο αρχέγονος Χριστιανισμός έμοιαζε με έναν στολίσκο από πολυάριθμες μικρές βαρκούλες.
Εμείς γνωρίζουμε σχεδόν αποκλειστικά τον λεγόμενο "ελληνο-ρωμαϊκό" χριστιανισμό. Δηλαδή αυτόν που αναπτύχθηκε και παγιώθηκε στα γεωγραφικά όρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κυρίως κάτω απ' την επίδραση της ελληνικής φιλοσοφίας.
Ελάχιστα γνωρίζουμε για το Χριστιανισμό των υπολοίπων λαών της Ευρώπης και της Ασίας.
Υπάρχει, π.χ., ο "Χριστιανισμός των Κελτών".
Ο Πατρίκιος, ο δικός τους Άγιος, παρότι επικοινωνούσε με την Εκκλησία της Ρώμης, έγραψε το δικό του Σύμβολο Πίστεως χρησιμοποιώντας μια τελείως ξένη με την ελληνική φιλοσοφία θεολογική ορολογία.
Παράλληλα αναπτυσσόταν η Χριστιανική Εκκλησία της Περσίας, της Ινδίας, του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας, κι αργότερα της Κίνας, της Νότιας Αιγύπτου και της Αιθιοπίας.
Όλες αυτές οι Χριστιανικές Εκκλησίες δεν εκπροσωπούνταν ούτε συμμετείχαν ούτε δεσμεύονταν απ' τις αποφάσεις των λεγόμενων "Οικουμενικών Συνόδων" που ίσχυαν μόνο στα εδάφη του ρωμαϊκού κράτους.
Όλοι αυτοί οι "παράλληλοι χριστιανισμοί" ανέπτυξαν τη δική τους δογματική διδασκαλία, σαφώς επηρεασμένη απ΄ το διαφορετικό κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου