Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Δεν κατάλαβα, γιατί θα πρέπει οι μανάδες των "Θεανθρώπων" να είναι "αειπάρθενες";

Θα έλεγα πως ο Βουδισμός είναι ο "Χριστιανισμός της Ασίας", κι ο Χριστιανισμός ο "Βουδισμός της Δύσης"!
Τόσο πολλές είναι οι ομοιότητες...
Ένας βουδιστής δάσκαλος μας το ξεκαθαρίζει: "αν δεν σας κάλυψε ο Χριστιανισμός δεν θα σας καλύψει ούτε ο Βουδισμός"!
Αλλά ο Βουδισμός απευθύνεται σε λαούς και κοινωνίες που ’χουν μάθει να ζουν χωρίς "παντοδύναμους Θεούς".
Είναι μια θρησκεία αθεϊστική!
Η λύτρωση δεν θα προέλθει από κάποιο εξωγήινο ον.
Μόνος του θα λυτρωθεί ο καθένας.
Και το ιδανικό του δεν είναι κάποιος μελλοντικός παράδεισος, αλλά η "νιρβάνα", δηλαδή το σβήσιμο κάθε επιθυμίας που οδηγεί στην εξάλειψη του πόνου και στην εξαφάνιση της ύπαρξης...
Στο βουδιστικό μοναστήρι βρήκα κι άλλους χριστιανούς, ακόμα και μουσουλμάνους.
Μας δέχτηκαν δίχως να χρειαστεί ν’ απαρνηθούμε τις προηγούμενες θρησκείες μας.
Είναι κι αυτό απ’ τις "ιδιομορφίες" του Βουδισμού.
Για πρώτη φορά ακούω πως κι ο Βούδας γεννήθηκε "αμώμως", απ’ το Άγιο Πνεύμα!
Μόνο που στην Ινδία το "Άγιο Πνεύμα" δεν έχει τη μορφή λευκού περιστεριού αλλά λευκού (ιερού) ελέφαντα!
Ένας τέτοιος ελέφας κάρφωσε με το δόντι του τον μηρό της βουδομαμάς κι απ’ την πληγή βγήκε το Θείο Βρέφος.
Έτσι διατηρήθηκε ανέπαφος και ο δικός της παρθενικός υμένας "πριν, κατά και μετά τον τοκετό"!

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή B’ (Στο βουδιστικό μοναστήρι της Ταϊλάνδης)

Εξελίσσομαι στη μασκότ του βουδιστικού μοναστηριού της Ταϊλάνδης.
Καθώς με βλέπουν γελαδερό, μου λένε πως έχω "το χαμόγελο του Βούδα"!
Στα Ευαγγέλια ο Χριστός ποτέ δεν γέλασε.
Ο Βούδας ήταν εύθυμος αλλά και μυστηριώδης...
Μιλούσε κι αυτός με παραβολές, έπιανε κουβέντα μ’ όποιον συναντούσε, ήταν ανέστιος, δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη...
Είχε ισχυρή επιχειρηματολογία και κέρδιζε όλες τις λογομαχίες, όπως κι ο Ιησούς.
Ο Βούδας δεν κρατούσε μπαστούνι γιατί το θεωρούσε εν δυνάμει όπλο.
Δεν θα χρησιμοποιούσε βία ούτε για να διώξει τους εμπόρους απ’ το προαύλιο του ναού.
Δίδασκε το "γνώθι σαυτόν", ήταν αντίθετος στις τελετουργίες, στις θυσίες, στην οργανωμένη λατρεία.
Απέρριπτε και τη συμφεροντολογική άποψη "καλύτερα να ποντάρεις στην ύπαρξη του Θεού παρά στο τίποτα"!
"Αν το πλύσιμο στο Γάγγη είναι ικανό να φέρει τη λύτρωση", έλεγε, "τότε οι κροκόδειλοι και τα ψάρια του ποταμού θα ήταν τα ιερότερα όντα"!
Προσωπικά δεν πείθομαι απ’ τη βουδιστική διδασκαλία.
Τη θεωρώ κι αυτή δημιούργημα της ανθρώπινης σκέψης.

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή Α’ (Στο βουδιστικό μοναστήρι της Ταϊλάνδης)

Οι θρησκείες είναι το στήριγμα αλλά κι η μάστιγα της ανθρωπότητας.
Σε άλλους προσφέρουν παρηγοριά ενώ άλλους τους παρασέρνουν σε μίση κι εγκλήματα...
Ο Βουδισμός είναι μια θρησκεία με πιο ανθρώπινο πρόσωπο.
Έχει κι αυτός τις αιρέσεις του αλλά δεν τρώγονται μεταξύ τους σαν τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους.
Στο Βουδισμό βλέπεις τους οπαδούς του "μικρού" και του "μεγάλου οχήματος" να συμβιώνουν αρμονικά ακόμα και μες το ίδιο μοναστήρι...
Ας δούμε όμως εν συντομία την καθημερινή ζωή σ’ ένα βουδιστικό μοναστήρι στη ζούγκλα της βορειοδυτικής Ταϊλάνδης, κοντά στα σύνορα με το Λάος.
Τρεις ξημερώματα και ... τσακ τσακ τσακ, ένα ξύλο χτυπάει πάνω σ’ άλλο, κάτι σαν το δικό μας "τάλαντο".
Ώρα για ξύπνημα.
Τώρα χτυπάει μια καμπάνα.
Σε τρία λεπτά οι νυσταγμένοι μοναχοί αφήνουν τα κελιά τους και βιαστικά κατευθύνονται στην κεντρική σάλα του διαλογισμού.
Παίρνουν  τη στάση του λωτού, ακολουθούν 25 λεπτά πλήρους ακινησίας.
Ήρεμες αναπνοές, βαθιά αυτοσυγκέντρωση.
Για έναν νεοφερμένο σαν κι εμένα, και μάλιστα για Έλληνα που ’χει τον απαλούκωτο, το κάθισμα οκλαδόν και η ακινησία είναι μεγάλο μαρτύριο.
Ακολουθεί το πρωινό φαγητό: λαπάς με λάχανα. Και πράσινο τσάι χωρίς ζάχαρη.
Οι συζητήσεις απαγορεύονται.
Ο ήλιος ανατέλλει κι οι μοναχοί παίρνουν τα μπολάκια τους και σε τριάδες βγαίνουν για την καθημερινή επαιτεία.
Οι ντόπιοι χωρικοί με μεγάλη χαρά και σεμνότητα τα γεμίζουν με διάφορα τρόφιμα.
Την ίδια ώρα οι δόκιμοι αναλαμβάνουν τα διάφορα "διακονήματα" του μοναστηριού.
Ευτυχώς, εμείς οι "λαϊκοί" λουφάρουμε αγγαρείες.
Αλλά ο ηγούμενος μάς μαζεύει για "εκπαιδευτική συνομιλία".
Ζεστό μπάνιο έχει κάθε 9 μέρες.
Καθημερινά επιτρέπεται ντους, αλλά με κρύο νερό.
Μετά το μεσημεριανό φαγητό, δίωρος διαλογισμός.
Διάλειμμα.
Ελαφρύ βραδινό, και καπάκι 3ωρος διαλογισμός.
Ο επιτηρητής χτυπά με μια βέργα στην πλάτη όποιον αποκοιμιέται!
Στο τέλος υποκλίνεται ο ένας στον άλλον.
Στα βουδιστικά μοναστήρια ισχύει αυστηρή ιεραρχία.
Ισότητα υπάρχει μόνο στις ουρές για την τουαλέτα.
Μόνο εκεί ο νεότερος δεν οφείλει να παραχωρήσει τη θέση του στον παλαιότερο...

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Ήταν ο Ιησούς ένας απ’ τους 22 Μεγάλους Βούδες;

Στη ζωή του Ιησού υπάρχει μια μεγάλη "μαύρη τρύπα"!
Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έκανε και πού έζησε από 13 έως 30 ετών...
Βέβαια, ο Λουκάς λέει πως έζησε στην έρημο, χωρίς να διευκρινίζει πού ακριβώς.
Πιθανώς στο Κουμράν, το μοναστήρι των Εσσαίων στην έρημο της Ιουδαίας.
Οι Εσσαίοι μάζευαν εκεί παιδιά ορφανά ή εξώγαμα...
Στην Ανατολή όμως κυκλοφορεί μια παράδοση που θέλει τον Ιησού να ταξίδεψε πρώτα στην Αίγυπτο και μετά σε Ινδία, Κασμίρ και Νεπάλ, μαθητεύοντας κοντά σε μεγάλους θρησκευτικούς δασκάλους και σοφούς γκουρού...
Στα μοναστήρια της Λάσα είναι συγκεντρωμένοι πάνω από 84.000 "βουδιστικοί κύλινδροι"!
Περιέχουν τη διδασκαλία του Βούδα, σχετικές ερμηνείες αλλά και βιογραφίες βουδιστών αγίων.
Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται "φωτισμένοι άνθρωποι" απ’ όλο τον κόσμο, που οι βουδιστές θεωρούσαν μετεμψυχώσεις του Βούδα ή ενσαρκώσεις του Βράχμα, δηλαδή του απόλυτου Όντος που κάποιες φορές επιλέγει να διακόψει την αδράνειά του και να πάρει ανθρώπινη μορφή για να διδάξει τις σωτήριες αλήθειες.
Οι πληροφορίες συγκεντρώνονταν από διηγήσεις εμπόρων που διέσχιζαν την Ανατολή ακολουθώντας το "δρόμο του μεταξιού"...
Θεωρώ σχεδόν απίθανο να μην περιλαμβάνεται κι ο Ιησούς στους "αγίους του Βουδισμού".
Γύρω στα 1890 ένας Ρώσος περιηγητής, ο Νικόλαος Νοτόβιτς, βεβαίωνε πως είδε τους "ιερούς κυλίνδρους" που αναφέρονταν στον "Βούδα Ισσά" (δηλαδή στον Ιησού), τους μετέφρασε και εξέδωσε σχετικό βιβλίο.
Προσωπικά θεωρώ το Ρώσο παραμυθά.
Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει πως οι "κύλινδροι" δεν αναφέρουν τον Ιησού.
Ρωτώ έναν αρχιλάμα: "Τι λένε τα βιβλία σας για τον άγιο Ισσά; Είναι πράγματι ένας απ’ τους 22 Μεγάλους Βούδες;".
Ο καλόγερος δεν μου απαντά.
Μου γεμίζει απλώς ένα ποτήρι μπύρας από αγριοστάφυλα.
Είναι πολύ παχυντικό ποτό. Σαπιοκοιλιάζεις με τη μία!
Αλλά οι βουδιστές του Θιβέτ θεωρούν αυτό το πάχος "σημάδι ιδιαίτερης εύνοιας του Ουρανού"....

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Οδοιπορικό στο Θιβέτ (B’)

Εντάξει, είναι λίγο αστείο να ζωγραφίζουν οι χριστιανοί τον Γαλιλαίο Ιησού σαν Σουηδό μανεκέν... ψηλό, ξανθό με γαλανά μάτια.
Αλλά κι οι Βουδιστές το παράκαναν.
Ο Βούδας τους είναι προικισμένος με τα "32 ξεχωριστά χαρακτηριστικά" και τα "82 σωματικά χαρίσματα"!
Έχει πολύ μακριά δάχτυλα, σαράντα δόντια, τα χέρια του φτάνουν μέχρι τα γόνατα, σαν μαϊμούς, και τ’ αυτιά του είναι τεράστια σαν γαϊδάρου!
Ήμαρτον!
Αυτός δεν είναι άνθρωπος, τέρας είναι!
Πάντως, οι Κινέζοι κι οι Ινδοί ζωγράφιζαν τους σοφούς τους με μεγάλα αυτιά!
Γιατί ο σοφός προτιμάει ν’ ακούει παρά να μιλάει...

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Οδοιπορικό στο Θιβέτ (Α’)

Η σιωπή της άγριας φύσης του Θιβέτ άρχισε να μας τυλίγει.
Κάπου μακριά ακούγονται τα τύμπανα ενός βουδιστικού μοναστηριού.
Δυο παράξενοι τύποι με πλησιάζουν.
Ο ένας φορά την παραδοσιακή φορεσιά της περιοχής.
Μεγάλο μάλλινο μανδύα, το ’να χέρι χωμένο στο μανίκι ενώ τ’ άλλο μανίκι είναι δεμένο γύρω απ’ τη μέση του.
Σαν τους δικούς μας μάγκες του Ψειρή!
Ο δεύτερος φοράει ένα απλό δερμάτινο σακάκι.
Αποπνέουν μια φυσική παλικαριά, όχι έναν προσποιητό κουτσαβακισμό.
Θέλουν να μου πουλήσουν ντόπιο τυρί από γάλα γιάκ.
Είναι ξεραμένο και σκληρό σαν πέτρα.
Και τυλιγμένο σ’ επεξεργασμένο στομάχι κατσίκας, που μοιάζει με πετσί.
Δεν το θέλω.
Προσφέρονται να μου πουλήσουν κάτι μικρούς "αρχαίους" μπρούντζινους Βούδες.
Βρήκαν άνθρωπο να κοροϊδέψουν!
Βρε σεις, εγώ έβγαλα τη μεγάλη Ορθόδοξη Καλογερική Απατεονοσχολή!
Έχω ξεσκολίσει και ξέρω πώς οι εικόνες να φαίνονται "πανάρχαιες", πώς να κλαίνε, να αιμορραγούν, να μυροβλίζουν, να θαυματουργούν!
Κι έρχεστε τώρα εσείς, που θάψατε τ’ αγαλματάκια δυο-τρία χρόνια στη λάσπη, να μου τα πουλήσετε για "αλεξανδρινά"!

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Αποδεικνύεται λογικά η ύπαρξη του Θεού?

Ο Θωμάς ο Ακινάτης ήταν ίσως ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος της λεγόμενης "σχολαστικής θεολογίας". Δηλαδή της προσπάθειας να θεμελιωθεί η πίστη στη γνώση και στη λογική.
Στο σημαντικότερο έργο του "Θεολογική Σύνοψη" θέτει πολλά ερωτήματα και προσπαθεί να τα απαντήσει στηριζόμενος περισσότερο στον ορθό λόγο παρά στη Θεία Αποκάλυψη και στις Ιεράς Γραφές.
Στηρίζεται κυρίως στον Αριστοτέλη, στον Αυγουστίνο και περισσότερο στον Ιωάννη Δαμασκηνό.
Στην προσπάθειά του ν' αποδείξει την ύπαρξη του Θεού χρησιμοποιεί πέντε κυρίως επιχειρήματα:
α) Για να κινηθεί κάτι πρέπει να το κινήσει κάτι άλλο που βρίσκεται ήδη σε κίνηση. Άρα, οφείλουμε λογικά να φτάσουμε σε ένα ον που χωρίς να κινείται από κάτι άλλο, είναι αυτό που προκαλεί την κίνηση των άλλων όντων. Κι αυτό το ον είναι ο Θεός. Εδώ βλέπουμε καθαρά να υιοθετείται η περί Θεού άποψη του Αριστοτέλη ως το "πρώτο κινούν ακίνητο".
β) Κανένα ον δεν είναι αιτία του εαυτού του, γιατί τότε θα 'πρεπε να προϋπάρχει του εαυτού του. Επίσης, είναι παράλογο ν' αναζητούμε στο άπειρο την πρώτη αιτία των όντων. Άρα υπάρχει ένα ον που είναι η αιτία (δηλαδή ο δημιουργός) των άλλων όντων χωρίς το ίδιο να έχει κάποια αιτία. Και το ον αυτό είναι μόνο ο Θεός.
γ) Το τρίτο επιχείρημα στηρίζεται στην αριστοτελική διάκριση των όντων σ' εκείνα που ήδη υπάρχουν ("ενεργεία") και σε όσα μπορούν να υπάρξουν ("δυνάμει"). Η λογική επιβάλλει να δεχτούμε πως αν δεν προϋπήρχε ("ενεργεία") κανένα ον τότε δεν θα μπορούσε ν' αρχίσει να υπάρχει ("δυνάμει") οτιδήποτε. Το προϋπάρχον ον που είναι η αιτία και των υπόλοιπων μπορεί να είναι μόνο ο Θεός.
δ) Η τέταρτη απόδειξη θεμελιώνεται πάλι στην αριστοτελική αξιολογική διάκριση των όντων σε περισσότερο και λιγότερο "αγαθά". Η διάκριση όμως αυτή προϋποθέτει πως υπάρχει το πρότυπο (δηλαδή η τελειότητα) της αγαθότητας. Κι αυτό μπορεί να είναι μόνο ο Θεός.
ε) Και η πέμπτη απόδειξη έχει αριστοτελική βάση. Εφόσον όλα τα όντα κατευθύνονται προς κάποιαν τελικό σκοπό, ακόμα κι εκείνα που στερούνται "γνώσεως", άρα κατευθύνονται από κάποιον ανώτερο "γνώστη", που μπορεί να είναι μόνο ο Θεός.
Οι "αποδείξεις" του Ακινάτη, βασιζόμενες στον αριστοτελικό δογματισμό, έχουν πολλές λογικές αδυναμίες. 
Κυρίως γιατί θεωρούν ως αποδεδειγμένο το προς απόδειξιν. Π.χ. από πού προκύπτει πως τα όντα είναι ακίνητα και πρέπει κάποιος να τα θέσει σε κίνηση, πως υπάρχει "αρχική αιτία" και "τελικός σκοπός" των όντων, πως υπάρχουν αγαθά και μη αγαθά όντα κ.λπ.
Τη "λογική απόδειξη του Θεού", όπως πρώτος τη συστηματοποίησε ο Ακινάτης, ανέτρεψε πλήρως ο φιλόσοφος Καντ.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Πίσω απ’ τις λεγόμενες "αιρέσεις" κρύβονταν οι μεγάλες αντιθέσεις κέντρου-περιφέρειας...

Το πιο βασικό πρόβλημα των Χριστιανών ήταν ο συνδυασμός του Ιησού ως ιστορικής προσωπικότητας του 1ου αιώνα με τον Θεό-δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια έγινε στη Σύνοδο της Νίκαιας (325 μ.Χ), που αποφασίστηκε πως ο Ιησούς Χριστός ήταν αιώνιος κι αληθινός Θεός.
Και το παζλ συμπληρώθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 381 μ.Χ. με τον όρο πως αποτελούσε ταυτόχρονα και "πραγματικός και τέλειος άνθρωπος".
Στις αρχές του 5ου αιώνα στο Χριστιανισμό κυριαρχούσαν δύο μεγάλες Σχολές.
Η Αλεξανδρινή έδινε έμφαση στη θεία φύση του Ιησού ενώ η Αντιοχειανή στην ανθρώπινη. Και οι δυο όμως Σχολές δέχονταν πως ο Χριστός ήταν ταυτόχρονα και Θεός και Άνθρωπος. Διαφωνούσαν μόνο στη δοσολογία. 
Αυτή η ισορροπία διαταράχθηκε λίγο αργότερα όταν άρχισε η συζήτηση γύρω απ’ το θέμα τι ακριβώς γέννησε η Μαρία. Θεό, άνθρωπο ή Θεάνθρωπο;
Ο αντιοχειανός Νεστόριος ανέβηκε στον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης και κήρυξε πως η Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού με τον οποίο ενώθηκε εκ των υστέρων ο Θεός Λόγος. Γι’ αυτό την ονόμαζε "Χριστοτόκο" κι όχι "Θεοτόκο".
Οι απόψεις του έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την Αλεξανδρινή Σχολή, που μέσω του ηγέτη της πατριάρχη Κύριλλου, πέτυχε την καταδίκη του Νεστόριου με μέσα που κάθε άλλο παρά τιμούν την Εκκλησία.
Οι Χριστιανικές Εκκλησίες Ανατολικά και Νότια της Αντιόχειας ακολούθησαν το Νεστόριο κι αποκόπηκαν ψυχικά και διοικητικά απ’ τον "ορθόδοξο" βυζαντινό κορμό.
Λίγο αργότερα αποκόπηκαν κι οι Αλεξανδρεινές Εκκλησίες αρνούμενες τις αποφάσεις της 4ης Οικουμενικής Συνόδου. Ιδρύθηκαν έτσι οι "μονοφυσιτικές" Εκκλησίες των Κοπτών, Αιθιόπων κι Αρμενίων...
Κλείνουμε με μια διαπίστωση: εκείνη την εποχή οι θεολογικές έριδες ήταν ο φερετζές που έκρυβε τις μεγάλες εθνικές-πολιτιστικές-οικονομικές αντιθέσεις της περιφέρειες με το επίσημο διοικητικό κέντρο.
Γι’ αυτό και οι "μεγάλες αιρέσεις" ξεκίνησαν απ’ τα δυο βασικά κέντρα της Ανατολής, την Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια, που επλήγησαν απ’ τη συγκέντρωση όλων των εξουσιών στη Κωνσταντινούπολη...