Το πιο βασικό πρόβλημα των Χριστιανών ήταν ο συνδυασμός του Ιησού ως ιστορικής προσωπικότητας του 1ου αιώνα με τον Θεό-δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια έγινε στη Σύνοδο της Νίκαιας (325 μ.Χ), που αποφασίστηκε πως ο Ιησούς Χριστός ήταν αιώνιος κι αληθινός Θεός.
Και το παζλ συμπληρώθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 381 μ.Χ. με τον όρο πως αποτελούσε ταυτόχρονα και "πραγματικός και τέλειος άνθρωπος".
Στις αρχές του 5ου αιώνα στο Χριστιανισμό κυριαρχούσαν δύο μεγάλες Σχολές.
Η Αλεξανδρινή έδινε έμφαση στη θεία φύση του Ιησού ενώ η Αντιοχειανή στην ανθρώπινη. Και οι δυο όμως Σχολές δέχονταν πως ο Χριστός ήταν ταυτόχρονα και Θεός και Άνθρωπος. Διαφωνούσαν μόνο στη δοσολογία.
Αυτή η ισορροπία διαταράχθηκε λίγο αργότερα όταν άρχισε η συζήτηση γύρω απ’ το θέμα τι ακριβώς γέννησε η Μαρία. Θεό, άνθρωπο ή Θεάνθρωπο;
Ο αντιοχειανός Νεστόριος ανέβηκε στον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης και κήρυξε πως η Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού με τον οποίο ενώθηκε εκ των υστέρων ο Θεός Λόγος. Γι’ αυτό την ονόμαζε "Χριστοτόκο" κι όχι "Θεοτόκο".
Οι απόψεις του έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την Αλεξανδρινή Σχολή, που μέσω του ηγέτη της πατριάρχη Κύριλλου, πέτυχε την καταδίκη του Νεστόριου με μέσα που κάθε άλλο παρά τιμούν την Εκκλησία.
Οι Χριστιανικές Εκκλησίες Ανατολικά και Νότια της Αντιόχειας ακολούθησαν το Νεστόριο κι αποκόπηκαν ψυχικά και διοικητικά απ’ τον "ορθόδοξο" βυζαντινό κορμό.
Λίγο αργότερα αποκόπηκαν κι οι Αλεξανδρεινές Εκκλησίες αρνούμενες τις αποφάσεις της 4ης Οικουμενικής Συνόδου. Ιδρύθηκαν έτσι οι "μονοφυσιτικές" Εκκλησίες των Κοπτών, Αιθιόπων κι Αρμενίων...
Κλείνουμε με μια διαπίστωση: εκείνη την εποχή οι θεολογικές έριδες ήταν ο φερετζές που έκρυβε τις μεγάλες εθνικές-πολιτιστικές-οικονομικές αντιθέσεις της περιφέρειες με το επίσημο διοικητικό κέντρο.
Γι’ αυτό και οι "μεγάλες αιρέσεις" ξεκίνησαν απ’ τα δυο βασικά κέντρα της Ανατολής, την Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια, που επλήγησαν απ’ τη συγκέντρωση όλων των εξουσιών στη Κωνσταντινούπολη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου