Οδοιπορικό στο Θιβέτ (Α’)

Η σιωπή της άγριας φύσης του Θιβέτ άρχισε να μας τυλίγει.

Κάπου μακριά ακούγονται τα τύμπανα ενός βουδιστικού μοναστηριού.

Δυο παράξενοι τύποι με πλησιάζουν.

Ο ένας φορά την παραδοσιακή φορεσιά της περιοχής.

Μεγάλο μάλλινο μανδύα, το ’να χέρι χωμένο στο μανίκι ενώ τ’ άλλο μανίκι είναι δεμένο γύρω απ’ τη μέση του.

Σαν τους δικούς μας μάγκες του Ψειρή!

Ο δεύτερος φοράει ένα απλό δερμάτινο σακάκι.

Αποπνέουν μια φυσική παλικαριά, όχι έναν προσποιητό κουτσαβακισμό.

Θέλουν να μου πουλήσουν ντόπιο τυρί από γάλα γιάκ.

Είναι ξεραμένο και σκληρό σαν πέτρα.

Και τυλιγμένο σ’ επεξεργασμένο στομάχι κατσίκας, που μοιάζει με πετσί.

Δεν το θέλω.

Προσφέρονται να μου πουλήσουν κάτι μικρούς "αρχαίους" μπρούντζινους Βούδες.

Βρήκαν άνθρωπο να κοροϊδέψουν!

Βρε σεις, εγώ έβγαλα τη μεγάλη Ορθόδοξη Καλογερική Απατεονοσχολή!

Έχω ξεσκολίσει και ξέρω πώς οι εικόνες να φαίνονται "πανάρχαιες", πώς να κλαίνε, να αιμορραγούν, να μυροβλίζουν, να θαυματουργούν!

Κι έρχεστε τώρα εσείς, που θάψατε τ’ αγαλματάκια δυο-τρία χρόνια στη λάσπη, να μου τα πουλήσετε για "αλεξανδρινά"!