Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Ας μιλήσουμε λίγο για τη Βίβλο.... (B')

Νομίζω πως το 'χω ξαναπεί: εκείνο που σώζει το χριστιανισμό είναι ότι σχεδόν κανένας πιστός του δε διαβάζει τη Βίβλο. 
Γιατί αν τη διάβαζε θα έφευγε τρέχοντας! Μόνο άνθρωποι που δεν έχουν σώας τας φρένας μπορούν να πάρουν στα σοβαρά όσα γράφονται στο "Ιερό Βιβλίο"...
Ολόκληρο το έργο προσπαθεί να μας πείσει πως μια άξεστη φυλή τσοπαναραίων είναι ο "εκλεκτός λαός του Θεού". 
Το πράγμα δεν είναι μόνο γελοίο αλλά και αντιφατικό. Πριν λίγες αράδες διαβάζαμε πως ο Θεός είναι δημιουργός και πατέρας όλων των ανθρώπων. Πώς γίνεται να μεροληπτεί τόσο ξετσίπωτα υπέρ μια χούφτας βοσκών και μάλιστα, όπως η ίδια η Βίβλος τους αποκαλεί, "σκληρόκαρδων"?
Η ιστορία ξεκινάει χωρίς πολλά-πολλά. Ένας άγνωστος άνθρωπος, ο Αβραάμ, παίρνει στα καλά καθούμενα μια εντολή απ' το Θεό να ξεσπιτωθεί  και να μεταφερθεί σε μια άλλη χώρα που θα του υποδειχθεί θαυματουργικώς. 
Και φτάνει με τη γυναίκα του Σάρα στην Αίγυπτο, όπου την παρουσιάζει σαν αδελφή του γιατί, δήθεν, η εβδομηντάρα Σάρα ήταν πανέμορφη κι οι ντόπιοι μπορεί να σκότωναν τον καημένο τον Αβραάμ για να του την κλέψουν.
Όμως ο ίδιος ο Φαραώ την ερωτεύτηκε και την πήρε γυναίκα του κι έδωσε στον Αβραάμ του κόσμου τα πλούτη.
Βρε δεν πάτε να δείτε αν έρχομαι.
Σιγά μην ήταν τόσο λιγούρης ο Φαραώ να περιμένει τη γριά Σάρα του αρχιτσέλιγκα για να δει χαρά στα σκέλια του. Και σιγά μην έβλεπε ο ίδιος ο Φαραώ, ο παντοκράτορας Μεσογείου και Αφρικής, το κάθε θηλυκό που περνούσε τα σύνορα του τεράστιου κράτους του...
Η πλάκα είναι πως η Βίβλος αποτελεί πράγματι ανάγνωσμα ακατάλληλο για ανηλίκους. Το τι πολυγαμία και αιμομιξία πέφτει δεν περιγράφεται.
Ο Θεός, βέβαια, ουδόλως ενοχλείται από τέτοιες παρεκτροπές. Μόνο ο καημένος ο Αυνάν του έφταιγε, που το μόνο που έκανε ήταν να εκσπερματώσει έξω απ' τη μήτρα της χήρας του αδελφού του. 
Αλλά ξέσπασε το θυμό του και στους Σοδομίτες, χωρίς να διευκρινίζεται ποια ακριβώς ήταν η αμαρτία τους. 
Αφήνεται μια υποψία πως πρόκειται για ομοφυλοφιλία, επειδή, λέει, οι ντόπιοι λιμπίστηκαν τους δύο αγγέλους που φιλοξένησε ο Λωτ και ήθελαν να τους βιάσουν!
Όμως αυτό δεν λέει τίποτα. Γιατί δεν ξέρουμε ούτε τι φύλο ήταν οι άγγελοι ούτε λεπτομέρειες για τη σωματική τους κατάσταση απ' τη μέση και κάτω. Η Βίβλος λέει μόνο πως ο Λωτ προσπάθησε να τους σώσει προσφέροντας ως αντάλλαγμα τις παρθένες κόρες του. Αν οι Σοδομίτες ήταν ομοφυλόφιλοι, το αντάλλαγμα του Λωτ δεν είχε καμία αξία!
Πάντως, τις δυο κόρες του ο Λωτ τις ξεπαρθένεψε αργότερα ο ίδιος, και έκανε μαζί τους παιδιά! Κι αυτά δεν τα λέω εγώ αλλά η ίδια η Βίβλος!
Ήμαρτον Θεέ μου...

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Ας μιλήσουμε λίγο για την εβραιο-χριστιανο-ισλαμική Βίβλο.... (Α')

O πρώτος που δημόσια αρνήθηκε τη θεοπνευστία της Βίβλου ήταν ο Σπινόζα, στα μέσα περίπου του 17ου αιώνα. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: αποβλήθηκε από την εβραϊκή κοινότητα και η Θεολογική-πολιτική του Πραγματεία απαγορεύτηκε απ' τα ολλανδικά δικαστήρια!
Η εβραϊκή Βίβλος ("Παλαιά Διαθήκη") έχει μια ουσιαστική διαφορά απ' τη χριστιανική "Καινή Διαθήκη". Στην τελευταία οι διαφορετικές παραδόσεις δεν συγχωνεύτηκαν, αν και έγινε προσπάθεια να ενοποιηθούν τα τέσσερα ευαγγέλια σε ένα. 
Στην εβραϊκή όμως Βίβλο οι διαφορετικές παραδόσεις συγχωνεύτηκαν με τόσο άτσαλο και αδέξιο τρόπο που προκαλεί περισσότερο γέλιο παρά οργή. 
Ποιος αλήθεια δεν διάβασε τις δυο διαφορετικές εκδοχές για τη δημιουργία του κόσμου και ποιος δεν ένιωσε ότι κάποιοι προσπαθούν να τον πιάσουν κορόιδο, διαβάζοντας την τόσο αντιφατική περιγραφή του Κατακλυσμού?
Το γεγονός ότι η Βίβλος αποτελεί συρραφή διαφορετικών παραδόσεων γίνεται εντονότερα αντιληπτό απ' τα διαφορετικά ονόματα με τα οποία αποκαλείται ο Θεός.
Αλλού ο Θεός ονομάζεται Αδωνάι, απ' το φοινικικό adon που σημαίνει "κύριος", "νομοθέτης", "δικαστής". Το "Αδωνάι" είναι πληθυντικός αριθμός και κατά κυριολεξία σημαίνει "Κύριοί μου"!
Τη φοινικική λέξη adon ως όνομα του Θεού τη δανείστηκε κι ο Φαραώ Ακενατών (= "αρεστός στον Ατών") που εισήγαγε στην Αίγυπτο την πρώτη μονοθεϊστική λατρεία του θεού Ήλιου-Ατών, απ' την οποία εμπνεύστηκε αρχικά ο Μωυσής και αργότερα οι χριστιανοί...
Ο Άδωνις ήταν θεός της βλάστησης και της γονιμότητας που κάθε χρόνο γεννιέται, ζει, πεθαίνει κι ανασταίνεται.
Στην αρχαία Αθήνα, που οργανώθηκε πολιτικά απ' τους φοίνικες εποίκους που ακολούθησαν τον Κέκροπα, ήταν πολύ διαδεδομένο το έθιμο με την ονομασία "κήπος του Άδωνι". Οι Αθηναίες καλλιεργούσαν βραχύβια φυτά που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα φύτρωναν και μαραίνονταν.
Αλλού ο Θεός ονομάζεται "Ελλοχείμ", που κι αυτό είναι πληθυντικός του "Ελοάχ" που μπορεί να μεταφραστεί ως "κάνω μια συμφωνία" ή "λατρεύω". Η λέξη Ελοάμ μεταφράστηκε στα αραβικά ως "Αλλάχ" ή "Ιλλάχ", που είναι και ο Θεός της τρίτης αβρααμικής θρησκείας, δηλαδή του Ισλάμ. 
Πάντως, η χρήση του πληθυντικού αριθμού στο όνομα του Θεού κάθε άλλο παρά αποδεικνύει έναν αυστηρό μονοθεϊσμό.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Χριστιανισμός-Ορφισμός: ομοιότητες και διαφορές συνοπτικά (Γ')

Ο Μύθος του Ορφέα που κατέβηκε στον Άδη για να ελευθερώσει την αγαπημένη του Ευρυδίκη ασκούσε μεγάλη επιρροή στον ελληνορωμαϊκό κόσμο.
Συνεπώς δεν μας κάνει καμιά εντύπωση που τον υιοθέτησαν οι Χριστιανοί κατασκευάζοντας το δικό τους μύθο περί καθόδου του Ιησού στον Άδη για ν' απελευθερώσει τους εκεί φυλακισμένους ανθρώπους!
Ο Ορφισμός αντικατέστησε την ωμοφαγία των Διονυσιαστών με την κατανάλωση φρούτων και λοιπών καρπών της γης. Διατήρησε όμως την ουσία της ωμοφαγίας, που συνίσταται στη συμμετοχή του μύστη στη θεότητα μέσω της κατανάλωσης του θυσιαζόμενου ζώου.
Οι λάτρεις του Διόνυσου κυκλοφορούσαν στα βουνά άγρια μεσάνυχτα και σε κατάσταση μανίας κατακρεουργούσαν και κατασπάραζαν κάθε ζωντανό πλάσμα που συναντούσαν στο διάβα τους θεωρώντας πως είναι ο ίδιος ο Θεός και πως με τον τρόπο αυτό ενώνονται μαζί του.
Οι Χριστιανοί, φυσικά, δεν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο. Αρκέστηκαν, όπως κι οι Ορφικοί, να καταναλώνουν "σώμα και αίμα θεού" μέσω των καρπών της γής, και συγκεκριμένα του σίτου και του οίνου.
Η φράση του Ιησού πως αυτός είναι "το αμπέλι το αληθινό" (κι όχι ο Διόνυσος), μπορεί σήμερα να μην μας λέει τίποτα, αλλά τότε είχε μεγάλη σημασία...
Ο Ορφισμός υποτιμούσε το σώμα, θεωρώντας το "τάφο της ψυχής". Γι' αυτό ευαγγελιζόταν τη συνάντηση με το θείο και την αθανασία χωρίς να δείχνει κανένα ενδιαφέρον για την επίγεια ζωή του ανθρώπου. Ο Χριστιανισμός δεν ακολούθησε αυτή την ακρότητα.
Για τον Ορφισμό η ανθρώπινη ιστορία κινείται κυκλικά, επαναλαμβανόμενα, χωρίς καμία ιδιαίτερη αξία. Ο μύστης δεν μπορεί να περιμένει κάτι απ' αυτή.
Στο Χριστιανισμό, αντίθετα, η ιστορία έχει ιδιαίτερη σημασία. Πιστοποιεί την αποφασιστική επέμβαση του Θεού στον κόσμο. Ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία με αρχή (Δημιουργία), μέση (πρώτη παρουσία του Θεού στη γη) και συγκεκριμένο τέλος (δευτέρα παρουσία-καθολική κρίση-αυθαρτοποίηση κτήσης).

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Χριστιανισμός-Ορφισμός: ομοιότητες και διαφορές συνοπτικά (Β')

Βασικό κοινό σημείο Ορφισμού και Χριστιανισμού είναι η πίστη σ' ένα θεό που πεθαίνει κι ανασταίνεται καθώς και στη σωτηρία του πιστού-μύστη μέσω της συμμετοχής του στη θεότητα.
Στους Χριστιανούς η ανάσταση του Ιησού δίνει ελπίδα για την τελική νίκη πάνω στη φθορά και στο θάνατο.
Λίγους αιώνες νωρίτερα ο Ορφισμός δίδασκε την ανάσταση του Ζαγρέα με τη μορφή του Διόνυσου, που από θεός της βλάστησης έγινε γι' αυτούς θεός της σωτηρίας και της αθανασίας. Αφού ο Ζαγρέας νίκησε το θάνατο, έτσι μπορεί να τον νικήσει κι ο μύστης που πιστεύει σ' αυτόν...
Ο θεός των Ορφικών, είναι καρπός του έρωτα του Δία με τη θνητή Σεμέλη. Όπως ο χριστιανικός θεός που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και της έφηβης Μαριάμ.
Σύμφωνα με τον ορφικό μύθο, οι Τιτάνες σκοτώνουν και καταβροχθίζουν το Διόνυσο, ο Δίας τους καίει με τον κεραυνό του κι απ' τις στάχτες των Τιτάνων προέρχεται ο άνθρωπος, ένα μείγμα κακού ("τιτανικού") και καλού ("θεϊκού"-Διονυσιακού) στοιχείου.
Ο φόνος του θεού απ' τους προγόνους του ανθρώπου (Τιτάνες) είναι το προπατορικό αμάρτημα του Ορφισμού.
Όμως ο Ζαγρέας-Διόνυσος δεν θανατώνεται εκούσια και για να εξαγοράσει το ανθρώπινο γένος απ' τη φθορά και το θάνατο, όπως συμβαίνει με το θεό των Χριστιανών. Κι αυτό είναι σίγουρα μια σημαντική διαφορά...
Για τον ορφικό μύστη "σωτηρία" σημαίνει εξαγνισμός απ' την αμαρτωλή τιτανική φύση, ως εξάλειψη ενός φυσικού ελαττώματος. Ενώ για το Χριστιανό η "σωτηρία" είναι κάτι περισσότερο: μια πνευματική παλιγγενεσία, μια ψυχική αναγέννηση...
(Συνεχίζεται)