Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Το μυστήριο του Ιησού (ΚΑ’ - Ο άδειος τάφος)

Οι Χριστιανοί το έχουν τερματίσει το κοντέρ! Κατά τη γνώμη τους "άδειος τάφος" σημαίνει μόνο "ανάσταση" και τίποτ’ άλλο! Ούτε νεκροφάνεια παίζει ούτε κλοπή πτώματος ούτε τίποτ’ άλλο...
Ήδη αναφέραμε πως όλες οι αναφορές για την εμφάνιση του "αναστηθέντος" Ιησού στα Ευαγγέλια είναι μεταγενέστερες προσθήκες. 
Επίσης τονίσαμε πόσο αντιφατικές είναι οι περιγραφές των χριστιανικών γραφών σχετικά με τις Μυροφόρες. Σημειωτέον πως τον κενό τάφο τον είδαν μόνο γυναίκες, που εκείνη την εποχή τις θεωρούσαν τόσο αξιόπιστες που ούτε στα Δικαστήρια δεν δεχόντουσαν τις μαρτυρικές τους καταθέσεις! 
Επίσης, η μοναδική μάρτυρας που αναφέρεται και στις τέσσερις μαρτυρίες είναι η Μαρία η Μαγδαληνή. Όμως αυτή δεν πιάνεται γιατί, πρώτον, ήταν μάλλον ερωμένη του Ιησού και άρα είχε κάθε λόγο να φαντασιώνεται την ανάστασή του ως Μεσσία και, δεύτερον, ήταν κλινική περίπτωση. Μην ξεχνάμε πως ο Ιησούς τη θεράπευσε από "επτά δαιμόνια". Ένα να μην εξουδετερώθηκε πλήρως, καταλαβαίνεται σε ποια κατάσταση θα βρισκόταν η γυναίκα...
Η περίπτωση της νεκροφάνειας δεν μπορεί ν’ αποκλειστεί. Κι ας ήταν οι Ρωμαίοι οι πιο ικανοί δήμιοι του κόσμου. Άλλωστε ο Ιησούς κατέβηκε εσπευσμένα απ’ το σταυρό λόγω του εβραϊκού Πάσχα. Κι ο ίδιος ο Πιλάτος δείχνει έκπληκτος για το πόσο "γρήγορα" πέθανε ο κατάδικος.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Ιησούς τελικά επέζησε, φυγαδεύτηκε στην Αίγυπτο που οι γιατροί τον επανέφεραν σε "λειτουργική" κατάσταση και συνέχισε τη ζωή του κάνοντας οικογένεια κ.λπ.
Υπάρχει κι η παράδοση των μουσουλμάνων Αχμαντίγια που ισχυρίζονται πως ο Ιησούς επέστρεψε στον τόπο που διδάχθηκε τη σοφία, δηλαδή στην Ινδία, και τελικά πέθανε στο σημερινό Κασμίρ όπου υπάρχει ένας βωμός που υποτίθεται ότι είναι ο πραγματικός του τάφος.
Για μένα δύο είναι οι πιθανότερες εκδοχές:
Α) Οι μαθητές του έκλεψαν το σώμα για να διαδώσουν το "θαύμα της Ανάστασης" και να αποκτήσουν οπαδούς και πολιτική δύναμη. Γιατί ο σταυρωθείς και αναστηθείς Ιησούς συμβόλιζε τους "σταυρωμένους" υπόδουλους λαούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που τώρα ελπίζουν βάσιμα στη δική τους "ανάσταση", δηλαδή στην ένοπλη επανάσταση...
Β) Με δεδομένο ότι ο Παύλος δεν αναφέρει πουθενά "άδειο τάφο", μάλλον τα ευαγγέλια γράφτηκαν μετά την εκ θεμελίων καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. όπου σχεδόν όλοι οι τάφοι συλλήθηκαν, άρα και ο τάφος του Ιησού έμεινε άδειος...

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Γνωριμία με το Ισλάμ (Θ') - Φτάνουν πέντε προσευχές τη μερα;

Σήμερα ο βασικός μου στόχος είναι να επισκεφτώ και να γνωρίσω από κοντά τη Θεολογική Σχολή της Άγκυρας, σ’ ένα στενάκι πίσω απ’ τη Νομική. 

Ιδρύθηκε μόλις το 1949, όταν η κεμαλική λαίλαπα που σάρωσε όλα τα θρησκευτικά ιδρύματα και ιεροδιδασκαλεία άρχισε να υποχωρεί...

Οι Τούρκοι μουσουλμάνοι θεωρούν τη σκληρή κεμαλική περίοδο ως τη δική τους "εικονομαχία"! 

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Τα παλιά τζαμιά επιδιορθώθηκαν, νέες σχολές ιμάμηδων ιδρύθηκαν, επιτράπηκε το κάλεσμα απ’ τους μιναρέδες στην αραβική γλώσσα και σε μερικές επαρχίες ξανακούστηκαν οι παραδοσιακές τυμπανοκρουσίες τις νύχτες του ραμαζανιού. 

Μέχρι και σε χριστιανικές εκκλησιές δόθηκε άδεια να λειτουργήσουν. Η Τουρκία μάλλον μπαίνει σε φάση νεοοθωμανισμού...

Συναντώ ένα φοιτητή της Θεολογικής Σχολής. Έχει διοριστεί μουεζίνης σ’ ένα τζαμί της παλιάς Άγκυρας. 

Σε τακτές ώρες ανεβαίνει τρεχάτος τα σκαλιά του μιναρέ, κι απ’ το σεριφέ, δηλαδή την κυκλική βεραντούλα, εξαπολύει το ρινόφωνο αραβικό κάλεσμα στους πιστούς. Η φωνή του είναι απίστευτη! Μου θυμίζει τον "Εθνικάρα"...

Μου λέει πως έχει και την άδεια του ιεροκήρυκα. Αποφεύγει να χρησιμοποιεί ρητά του Κορανίου. Ούτε υψώνει το δάχτυλο διδακτικά ή επικριτικά. Δεν υποχρεώνει τους πιστούς να προσεύχονται πέντε φορές τη μέρα. 

Του αρέσει να μελετά Ψυχολογία και Κοινωνιολογία της Θρησκείας.

Ο ίδιος τηρεί αυστηρά τις πέντε ημερήσιες προσευχές. Πριν από κάθε προσευχή κάνει μπάνιο! 

Ο Αλλάχ έδωσε εντολή στο Μωάμεθ για πενήντα ημερήσιες προσευχές. Ο Μωάμεθ, κατεβαίνοντας απ’ τον ουρανό συνάντησε το Μωυσή κι εκείνος τον παρακίνησε να γυρίσει πίσω στον Αλλάχ και να ζητήσει πέντε φορές. 

Ο Αλλάχ μεταπείστηκε, ο Μωάμεθ ξαναπήρε την κατηφόρα, ξανασυνάντησε το Μωυσή που τον συμβούλευσε να επιστρέψει και να ζητήσει νέα μείωση των προσευχών. Αλλά ο Μωάμεθ φοβήθηκε και ντράπηκε τον Αλλάχ, κι έτσι έμειναν οι πέντε υποχρεωτικές προσευχές...

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Το μυστήριο του Ιησού (Κ’ - Αναλήφθηκε ο Ιησούς; Πήγαν φροντιστήρια οι Απόστολοι;)

Η περιγραφή της υποτιθέμενης "Ανάληψης" του Ιησού βρίσκεται σε δυο σημεία της "Αγίας Γραφής":
α) στη μεταγενέστερη προσθήκη του κατά Μάρκον ευαγγελίου, άρα δεν πιάνεται, και
β) στο ευαγγέλιο του Λουκά και στις Πράξεις, που επίσης έγραψε ο Λουκάς.
Άρα βασίζεται στη μαρτυρία ενός και μόνο προσώπου, που δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας αλλά βασίστηκε στη μαρτυρία του Παύλου, που επίσης δεν ήταν αυτόπτης!
Τι να πει κανείς...
Πάντως, κι ο Λουκάς αυτοδιαψεύδεται: ενώ στο Ευαγγέλιό του τοποθετεί χρονικά την Ανάληψη την ίδια μέρα της Αναστάσεως, στις Πράξεις τη "σπρώχνει" σαράντα μέρες αργότερα.
Στις Πράξεις, η Ανάληψη συνοδεύεται από μια ταυτόχρονη κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Το φαινόμενο ήταν οπτικοακουστικό: αφενός ακούστηκε ήχος απ’ τον ουρανό, σαν ισχυρός άνεμος, ένα βουητό δηλαδή, και αφετέρου κάτι σαν πύρινες γλώσσες έκατσαν πάνω στα κεφάλια των μαθητών.
Κι εδώ διακρίνουμε μια αντίφαση, καθώς στη βάπτιση του Ιησού το Πνεύμα είχε τη μορφή περιστεριού κι όχι πύρινης γλώσσας...
Επίσης, στην περίπτωση του Ιησού δεν είχε μορφωτικές συνέπειες, καθώς ο Ιησούς μόνο αραμαϊκά μιλούσε τόσο πριν όσο και μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί "αδικημένος" ο Ιησούς, γιατί, ως γνωστόν, στο Άγιο Πνεύμα οφείλει τη γέννησή του...
Οι μαθητές όμως, με την επιφοίτηση του Πνεύματος, άρχισαν να μιλάνε όλες τις γλώσσες του κόσμου. 
Βέβαια, αυτό το ισχυρίζεται η εκκλησία, γιατί οι τότε αυτόπτες μάρτυρες, όπως και οι Γραφές το ομολογούν, δεν τσίμπησαν και κατάλαβαν πως οι Απόστολοι είχαν πιει λίγο κρασάκι παραπάνω!
Οι λεγόμενοι "Πεντηκοστιανοί" δίνουν μεγάλη σημασία στο φαινόμενο της γλωσσολαλιάς. 
Όποιος έχει παρευρεθεί στις συναθροίσεις τους θα έχει τύχει σε περιπτώσεις που άτομα πέφτουν σε έκσταση και βγάζουν διάφορους ακατάληπτους ήχους που μοιάζουν με γλώσσα αλλά δεν είναι γλώσσα. Κι ακούς τους άλλους τριγύρω να βεβαιώνουν πως η γλώσσα αυτή είναι "αραβικά" ή "κινέζικα". Μιλάμε για τεράστια γελοιότητα...
Όσο για το "Άγιο Πνεύμα"... είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Επί αιώνες οι καλόγεροι, οι παπάδες, οι δεσποτάδες κι οι ελαφρόμυαλοι πιστοί τσακωνόντουσαν αν είναι "Θεός", αν εκπορεύεται μόνο απ΄τον Πατέρα ή κι απ’ τον Υιό και χίλιες δυο άλλες ανοησίες.
Ευτυχώς σήμερα η Εκκλησία έχει αντιληφθεί πόσο αναχρονιστικά και βλακώδη είν’ όλ’ αυτά, και το σταμάτησε το σήριαλ...

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Από καθαρή σύμπτωση είμαστε Χριστιανοί κι όχι Μιθραϊστές!

Λέγαμε τις προάλλες πως στα ρωμαϊκά χρόνια οι κάτοικοι της Τραπεζούντας του Πόντου λάτρευαν το θεό Μίθρα.

Αλλά τι ήταν άραγε αυτός ο παράξενος θεός;

Ο Μίθρα ήταν, κατ’ αρχήν, ινδικής καταγωγής. Ύμνους προς τιμήν του βρίσκουμε στις ινδουιστικές Βέδες (= "Αποκαλύψεις").

Από τους Ινδούς δανείστηκαν το Μίθρα οι Πέρσες. Ήταν ο Θεός του Φωτός, που εξουσίαζε την ημέρα, ο θεός-ήλιος, προστάτης της αλήθειας, εχθρός του ψεύδους.

Είναι το φως που διαλύει το σκοτάδι, το ευεργετικό πνεύμα που παρέχει εσωτερική ειρήνη και σοφία. Ο χορηγός όλων των υλικών και πνευματικών αγαθών.

Φαντάζομαι πως αντιλαμβάνεστε ήδη τις ομοιότητες με το χριστιανισμό...

Καθώς εξελίσσεται η περσική θεολογία, ο Μίθρα συνδέεται με τη λατρεία του Θεού-Δημιουργού (Άχουρα Μάζντα) και στη συνέχεια με το Ζωροαστρισμό.

Σταδιακά ο Μίθρα μετατρέπεται σε έναν πολεμικό θεό, προστάτη των στρατιωτών. Είναι αυτός που πολεμά συνεχώς το πνεύμα του κακού, αλλά ταυτόχρονα εκμηδενίζει τα εχθρικά έθνη.

Ο Μίθρα έγινε ο κυρίαρχος θεός της Μικρασίας και του Πόντου, των Αρμένηδων, των Καυκάσιων και φυσικά κάποιων Ρωμαίων στρατηγών.

Ο Μιθραϊσμός παραλίγο να γίνει η κυρίαρχη θρησκεία ολόκληρου του ρωμαϊκού και ανατολικού κόσμου, και να ήταν σήμερα η μεγαλύτερη παγκόσμια θρησκεία αντί του Χριστιανισμού.

Ο μιθραϊσμός είχε δύο μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες να κυριαρχήσει παγκοσμίως.

Η πρώτη ήταν τον 1ο π.Χ. αιώνα μέσω του Βασιλείου του Πόντου που ίδρυσε η περσικής καταγωγής δυναστεία των Μιθριδατών. 

Αν ο Μιθριδάτης Ευπάτωρ είχε νικήσει το 66 π.Χ. τους Ρωμαίους τότε θα είχε αλλάξει σίγουρα η πολιτική και θρησκευτική ιστορία του κόσμου.

Η δεύτερη ιστορική ευκαιρία για την επικράτηση του Μιθραϊσμού ήταν γύρω στο 330 μ.Χ. όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας κι αποφάσισε να ομογενοποιήσει την αυτοκρατορία του επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, και μία θρησκεία.

Την εποχή εκείνη ο Κωνσταντίνος είχε να επιλέξει μεταξύ 300 και πλέον θρησκειών. Ο ίδιος και το στράτευμά μου ήταν οπαδοί και λάτρεις του Μίθρα. Πολύ φυσικό, αφού ήταν ο θεός του πολέμου.

Όμως τελικά επέλεξε το Χριστιανισμό. Αφού, βέβαια, κατάφερε να συνδέσει στις συνειδήσεις των πιστών υπηκόων του την εικόνα του Ιησού με εκείνη του Μίθρα.

Η μέρα γέννησης των δύο θεών ταυτίστηκαν, και οι δύο γεννήθηκαν από παρθένα σε μια σπηλιά, είχαν ως σύμβολο τον ήλιο, πέθαναν, αναστήθηκαν κ.λπ.

Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί ο Κωνσταντίνος προτίμησε τον Ιησού απ’ το Μίθρα.

Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό εξηγείται ως εξής: 

Πρώτον, οι Χριστιανοί τότε δεν ήταν όπως μας τους παρουσιάζει η Εκκλησία. Δηλαδή δεν ήταν τα καλοκάγαθα ανθρωπάκια που φρόντιζαν τις χήρες και τα ορφανά. 

Αντίθετα, οι πρώτοι χριστιανοί ήταν σαν τους σημερινούς τζιχαντιστές της Συρίας και του Ιράκ κι ακόμα χειρότεροι. Τρόμαζαν ακόμα και τους πολεμοχαρείς οπαδούς του Μίθρα. Άρα, κατά τον Κωνσταντίνο, οι χριστιανοί θα έπρεπε να εσνωματωθούν στο τότε εξουσιαστικό κατεστημένο κι όχι να βρίσκονται σε διαμάχη μαζί του, όπως συνέβη π.χ. επί Διοκλητιανού.

Δεύτερον, η εξουσία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είχε πλέον φύγει απ’ τα χέρια της παλαιάς ρωμαϊκής αριστοκρατίας. Κι είχε περάσει στα χέρια βάρβαρων πολεμάρχων. Που ο στρατός τους αποτελούνταν όχι από Λατίνους αλλά από διάφορα βαρβαρικά φύλα, αρμενικά, γοτθικά κ.λπ. 

Τα φύλα αυτά ήταν κατεξοχήν αντι-ρωμαϊκά. Κι ο Ιησούς, που είχε σταυρωθεί απ’ τους Ρωμαίους, αποτελούσε το ιδανικό σύμβολο-σημαία για κάθε απολίτιστο κομπλεξικό που ζητούσε εκδίκηση για τη ρωμαϊκή κατοχή.

Γι’ αυτό κι ο Κωνσταντίνος προχώρησε στις δύο πιο ριζικές αντι-ρωμαϊκές κινήσεις: μετέφερε την πρωτεύουσα απ’ τη Ρώμη στην Ανατολή κι άνοιξε το δρόμο στους ιουδαιο-χριστιανούς να ξεθεμελιώσουν τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό...