Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν είχαν δικά τους "Ιερά Βιβλία". Χρησιμοποιούσαν την Εβραϊκή Βίβλο, η διδασκαλία και τα θαύματα του Ιησού διαδίδονταν προφορικά και όλοι πίστευαν στην άμεση έλευση της Βασιλείας του Θεού.
Όταν από στιγμή σε στιγμή θα γινόταν η "Δευτέρα Παρουσία" ποιος είχε χρόνο και διάθεση να κάτσει να γράψει "Ιερά Βιβλία";
Ο μόνος που κάτι έγραφε ήταν ο Παύλος. Δε μιλάμε φυσικά για Ευαγγέλια κι Αποκαλύψεις, αλλά για σύντομες Επιστολές που έστελνε σε διάφορες χριστιανικές κοινότητες που είχε ιδρύσει. Οι χριστιανικές αυτές ομάδες τις συγκέντρωναν σε Συλλογές και συχνά τις αντάλλασσαν μεταξύ τους.
Φυσικά έπεφτε και μεγάλη πλαστογραφία.
Είτε για τον αθώο λόγο πως κάθε κοινότητα ήθελε να κοκορευτεί ότι έχει τις περισσότερες Επιστολές του Παύλου, είτε για να υποστηρίξει τη δική της δογματική άποψη έναντι κάποιας άλλης. Κλασσικά πράγματα δηλαδή.
Τουλάχιστον οι μισές Επιστολές του Παύλου που περιέχονται στην Καινή Διαθήκη είναι αποδεδειγμένα πλαστές. Εννοείται πως ο ίδιος ο Παύλος ούτε που φανταζόταν κάθε φορά που έπιανε την πένα να γράψει μια επιστολή πως αυτή θα θεωρούνταν "Ιερό Κείμενο"...
Οι ιστορικές συγκυρίες ευνόησαν τον Παύλο και τους οπαδούς του. Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ πήραν το πάνω χέρι οι "εξ εθνών" Χριστιανοί έναντι των Ιουδαίων. Τώρα οι "παυλιανοί" μπορούσαν να συγκρουστούν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση με τους οπαδούς των Ιουδαίων μαθητών του Ιησού.
Οι Επιστολές του Παύλου βρήκαν μεγάλη απήχηση στους λεγόμενους "Γνωστικούς". Πρώτος ο "γνωστικός" Μαρκίων συγκέντρωσε πολλές Επιστολές του Παύλου και συγκρότησε έναν πρώτο υποτυπώδη κανόνα ιερών γραφών.
Τα βήματά του ακολούθησε ένας άλλος επιφανής γνωστικός-χριστιανός, ο Βαλεντίνος. Μιλάμε τώρα για μεγάλες προσωπικότητες, που μπροστά τους είναι "νάνοι" κάτι "Μεγάλοι" Αθανάσιοι, Βασίλειοι κ.λπ.
Ο Μαρκίων και ο Βαλεντίνος βρέθηκαν στη Ρώμη, επιδίωξαν την πρωτοκαθεδρία, απέτυχαν, αποκόπηκαν απ’ τον κεντρικό κορμό και έφτιαξαν τις δικές τους "Εκκλησίες".
Θραύση έκανε στη Φρυγία κι ένας άλλος μεγάλος διδάσκαλος του Χριστιανισμού, ο Μοντάνος, κάτι σαν τους σημερινούς Πεντηκοστιανούς με δόσεις Ιεχωβιτισμού.
Συνοδευόταν και από δύο προφήτισσες, κάτι σαν τις Πυθίες του Απόλλωνα, αλλά δεν ξέρουμε αν ερχόταν σε υστερική κατάσταση απ’ τη μαστούρα ή την αγαμία...
Για να μην μακρυγορούμε, καθώς τα χρόνια περνούσαν, η Δευτέρα Παρουσία δεν έλεγε να έρθει, συνεχώς ξεφύτρωναν νέες "εκδοχές" του Χριστιανισμού, το ηγετικό ιερατείο αποφάσισε να καθορίσει τελεσίδικα ποια θα είναι τα "ιερά βιβλία" της νέας θρησκείας.
Η διαδικασία δεν ήταν καθόλου εύκολη και κράτησε πολλές δεκαετίες. Δεν έλλειψαν ούτε οι συγκρούσεις ούτε το άγριο παρασκήνιο. Αλλά αποτελεί μια σκοτεινή σελίδα της χριστιανικής ιστορίας και κάθε σχετική πηγή έχει εξαφανιστεί.
Πολύ λογικό. Οι Χριστιανοί έπρεπε να πεισθούν και να πείσουν πως η Καινή Διαθήκη που έχουμε σήμερα στα χέρια μας ήταν γνωστή και σεβαστή απ’ τα αποστολικά κι όλας χρόνια. Τεράστιο ψέμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου