Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Το "τρελάδικο" των χριστιανικών αιρέσεων...

Το ’χουμε ξαναπεί: ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος δεν είχε καμία σχέση με τις χριστιανικές αρχές των Ευαγγελίων. Απλά αναζητούσε κάποια γερά θεμέλια για να οικοδομήσει μια "νέα αυτοκρατορία" που πλέον θα στηρίζεται στα ανερχόμενα ανατολίτικα στοιχεία.
Γι’ αυτό επέλεξε τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ανατολή και μια θρησκεία ανατολίτικη, με σαφές ανθ-ελληνικό και αντι-ρωμαϊκό προσανατολισμό.
Όμως δεν του βγήκε η συνταγή. Η θρησκεία που επέλεξε, δηλ. ο Χριστιανισμός, ήταν ένα συνονθύλευμα τόσο αντιφατικών δοξασιών και δεισιδαιμονιών που ήταν αδύνατο να αποκτήσει ενιαία έκφραση. 
Ο Κωνσταντίνος έπεσε πάνω στην "αρειανική" σύγκρουση που ταλάνισε τη νέα θρησκεία για πολλές δεκαετίες. Ο ίδιος πίστευε πως η χριστιανική πίστη δεν απαιτούσε πολλές θεολογικές επεξεργασίες. Και θεωρούσε τις αιτίες των αρειανικών ερίδων "ευτελείς" και "ανάξιες λόγου".
Ο αυτοκράτορας πίεσε τις δυο πλευρές να μην θέτουν ζητήματα που αφορούν τη σχέση Πατρός και Υιού, και να αποφεύγουν κάθε σχετική συζήτηση. Φυσικά, οι Χριστιανοί τον έγραψαν κανονικά και συνέχισαν το χαβά τους. 
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος και οι γιοι του ήταν φιλικά προσκείμενοι στον μετριοπαθή αρειανισμό. Γι’ αυτό κι όσοι βάρβαροι λαοί, όπως οι Γότθοι, εκχριστιανίστηκαν εκείνη την περίοδο ακολουθούσαν το αρειανικό δόγμα...
Αλλά ο Κωνσταντίνος είχε ν’ αντιμετωπίσει κι άλλες "αντάρτικες" χριστιανικές οργανώσεις. Στην εποχή του, π.χ., οι Δονατιστές, κάτι σαν "χριστιανοί τζιχαντιστές", κυριολεκτικά σάρωναν στις επαρχίες της Βορείου Αφρικής. Ήταν πολύ φανατικοί και αποτέλεσαν τα "κομάντα" των Χριστιανών στη μάχη τους κατά του Διοκλητιανού.
Οι Δονατιστές πίστευαν πως μετά τη βάπτιση δεν επιτρέπεται στους Χριστιανούς να ξαναμαρτήσουν, αρνούνταν να αποδεχτούν όσους την περίοδο των διωγμών κιότεψαν και θυσίασαν στους αυτοκράτορες, και θεωρούσαν πως η εγκυρότητα των μυστηρίων εξαρτάται απ’ την ηθική τελειότητα του κληρικού που τα τελεί.
Αρχικά ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να τους "μεταπείσει", ακολούθησαν εκ μέρους του απειλές, και στη συνέχεια τους δίωξε άγρια, γι’ αυτό κι εκείνοι τον αποκαλούσαν "νέο Διοκλητιανό"!. 
Φυσικά, οι Δονατιστές που ήταν πρόθυμοι να χύσουν το αίμα τους και να "μαρτυρήσουν" παρέμειναν αήττητοι. Ο Κωνσταντίνος τους άφησε στην τύχη τους, κι εκείνοι παρήκμασαν σταδιακά και εξαφανίστηκαν τον 7ο αιώνα...
Ακολούθησε πλήθος δογματικών συγκρούσεων τους επόμενους αιώνες. Όπως λέει κι ο Γρηγόριος Νύσσης όλοι ήταν "αυτοσχέδιοι θεολόγοι". Πήγαινες στον λούστρο να σου βάψει τα παπούτσια κι εκείνος σε μπάφιαζε με την άποψή του περί του τριαδολογικού δόγματος!
Μια κατηγορία μόνος του είναι ο Ωριγένης. Που όσο ζούσε, στις αρχές του 3ου αιώνα, θεωρούνταν ο μεγαλύτερος χριστιανός θεολόγος. 150 χρόνια μετά τον θάνατό του καταδικάστηκε από Οικουμενική Σύνοδο ως αιρετικός. Και σήμερα τα έργα του περιλαμβάνονται στις συλλογές των "Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας". Είναι τρελοί αυτοί οι παπάδες...
Κάποιοι υπολογίζουν τις χριστιανικές αιρέσεις του 4ου αιώνα σε 150! Ίσως αυτό να μην είναι άσχετο με το γεγονός πως στην εποχή του Θεοδοσίου (390 μ.Χ.) ήταν σε ισχύ πάνω από 100 νόμοι "κατά αιρετικών"!
Η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή κάτω απ’ τις δογματικές αιρέσεις κρύβονταν χίλιες-δυο πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ακόμα και εθνικιστικές σκοπιμότητες. 
Όλες οι ανατολικές και αφρικανικές επαρχίες της αυτοκρατορίας επέλεγαν τις δογματικές διαφοροποιήσεις για να αποσπαστούν απ’ το διοικητικό κέντρο και να ανεξαρτητοποιηθούν...

Δεν υπάρχουν σχόλια: