Όπως γράψαμε και παλιότερα, ο αρχέγονος Χριστιανισμός απευθυνόταν στα εκατομμύρια εξαθλιωμένων και συφοριασμένων ανθρώπων που ζούσαν στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία τον 1ο αι. μ.Χ.
Σε ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, που ήταν καταδικασμένοι να γεννηθούν και να πεθάνουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, χωρίς να απολαύσουν τίποτα στη μίζερη ζωή τους.
Φυσικό ήταν οι άνθρωποι αυτοί να είναι γεμάτοι κόμπλεξ, απωθημένα και νευρώσεις. Κι ο Χριστιανισμός για να τους δελεάσει υιοθέτησε και "αγιοποίησε" όλα τα χαμερπή απωθημένα τους.
Έτσι εξηγείται γιατί ο Χριστιανισμός αναδείχθηκε σε θρησκεία που μισεί τη χαρά της ζωής. Όσο κι αν προσπάθησε στους επόμενους αιώνες να αμβλύνει κάπως τις αρχικές ακρότητές του, δεν μπορεί να κρύψει τις ρίζες του.
Πάρτε για παράδειγμα την ευαγγελική περικοπή της περασμένης Κυριακής. Παραβολή του "άφρονα πλούσιου" την λέει η Εκκλησία.
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σύντομη ερμηνευτική προσέγγιση αυτής της παραβολής.
Τα χωράφια ενός πλούσιου ανθρώπου, λέει το Ευαγγέλιο, έδωσαν κάποια χρονιά μεγάλη σοδειά.
Ωραία. Και πού είναι το κακό;
Η Εκκλησία δεν προσεύχεται κάθε Κυριακή στο Θεό να μας δώσει "ευφορία των καρπών της γης"; Ε, ο Θεός ευλόγησε τον πλούσιο και του πρόσφερε μεγάλη ευφορία. Αν ήθελε να τον τιμωρήσει θα του έριχνε ξηρασία και θα κατέστρεφε ολοσχερώς την παραγωγή του.
Πάμε παρακάτω: Πώς αντέδρασε ο "πλούσιος"; Με τον πιο λογικό τρόπο. Έφτιαξε νέες αποθήκες για να τοποθετήσει τα παραγόμενα προϊόντα. Τι έπρεπε να κάνει; Να τα πετάξει στις χωματερές;
Τι έκανε στη συνέχεια ο άνθρωπος αυτός; Νιώθοντας ασφαλής με τον πλούτο της παραγωγής του, χαλάρωσε, ξεαγχώθηκε και είπε να χαρεί τη ζωή του.
Με ποια λογική οι Χριστιανοί θεωρούν αυτή την απόλυτα φυσιολογική αντίδραση ως "παράλογη" και "αμαρτωλή"; Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Να θαφτεί ζωντανός σε κάποιον τάφο, να πάει να ζήσει γυμνός σε μια σπηλιά ή να γίνει στυλίτης;
Θα μου πείτε, θα έπρεπε να μοιράσει μέρος του περισσεύματος στους φτωχούς.
Μα η παραβολή δεν λέει πως δίπλα του υπήρχαν πεινασμένοι άνθρωποι και αυτός αδιαφόρησε. Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε. Γιατί, προφανώς, εξίσου μεγάλη παραγωγή θα είχαν και όλα τα γειτονικά χωράφια, άρα και οι φτωχότεροι θα είχαν εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή επιβίωση.
Είναι προφανές πως το "έγκλημα" του "πλούσιου" της παραβολής ήταν η απόφασή του να ζήσει μέσα στις υλικές απολαύσεις. Ενώ ο Χριστιανισμός θέλει τον άνθρωπο να σέρνεται γονατιστός μπροστά στις εικόνες, να φοράει δέρματα ζώων, να αυτομαστιγώνεται, να μην ξέρει πώς είναι το αιδοίο της γυναικός...
Είναι ακριβώς αυτό που έλεγε ο Νίτσε.
Ο Χριστιανισμός εκφράζει τον πρωτόγονο φθόνο του φτωχού για τον πλούσιο. Του ανέραστου για τον σεξουαλικά χορτασμένο, του αποτυχημένου για τον επιτυχημένο. Αυτού που δεν μπορεί να ηρεμήσει όσο σκέφτεται πως κάπου παραδίπλα υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι. Που θέλει να τους δει να υποφέρουν. Κι αν αυτό δεν συμβεί στην παρούσα ζωή, φαντασιώνεται πως θα βράζουν αιωνίως στα καζάνια μιας μέλλουσας ζωής!
Ο Χριστιανισμός μετέτρεψε σε "αρετές" όλα τα ανικανοποίητα απωθημένα των κομπλεξικών!
Υ.Γ.: Παραβλέπω τον τρόπο που εκφράζεται ο Θεός στην παραβολή. Η λέξη "άφρων" είναι υβριστική και σημαίνει "ανόητος". Δεν τον είχα για τόσο ανάγωγο τον Θεό των Χριστιανών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου