Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Τι να απέγιναν άραγε οι Χριστιανοί που ξετσουτσούνιασε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία; Σώθηκε η ψυχή τους;

Τον 4ο αιώνα δεν ήταν μόνο ο Αρειανισμός που δίχαζε την Εκκλησία. Υπήρχε μια ακόμα πιο ύπουλη εσωτερική σύγκρουση που, έστω και εξασθενημένη, συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.
Καθώς ο χριστιανισμός γινόταν επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους, υπήρχαν οπαδοί του που δεν ένιωθαν και τόσο ευτυχείς. Δεν τους συγκινούσαν οι δεσποτικοί θώκοι, οι πολιτικές εξουσίες και τα γεμάτα με χρυσά νομίσματα πουγγιά. Επηρεασμένοι απ’ τον νεοπλατωνισμό και νεοπυθαγορισμό, κυρίως στη Συρία, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο, απαρνήθηκαν τα εγκόσμια και κατέφυγαν στις ερήμους και στα δάση. Ήταν οι περιβόητοι ασκητές-αναχωρητές.
Η παρουσία τους υπήρξε ουσιαστικά μια ανοιχτή καταγγελία στο συμβιβασμό και στην εκκοσμίκευση της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Μεταξύ σαπιοκοιλιάδων επισκόπων και κοκαλιάρηδων ασκητών υπήρχε πάντοτε μια καχυποψία, ένταση, εχθρότητα και ορισμένες φορές ανοιχτή ρήξη!
Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι επίσκοποι Αλεξάνδρειας αναγκάστηκαν να ζητήσουν την επέμβαση του αυτοκρατορικού στρατού για να καθυποτάξουν τους αναχωρητές της ερήμου. Αυτά τα γράφει η επίσημη Εκκλησιαστική Ιστορία σε υποσημειώσεις με ψιλά γράμματα για να μην τα μαθαίνουν ούτε καν οι θεολόγοι...
Οι ασκητές κι οι ερημίτες είχαν μεγάλο κύρος και επιρροή στον λαουτζίκο. Οι ίδιοι καλλιεργούσαν τον δικό τους μύθο. Ουσιαστικά αυτοανακηρύσσονταν θαυματουργοί, προφήτες, θεραπευτές, προορατικοί, χαρισματούχοι. Πού να φτουρήσουν μπροστά τους οι Επίσκοποι της αστακομακαρονάδας...
Το επίσημο ιερατείο έψαχνε τρόπους να αποδυναμώσει και υποτάξει το ασκητικό κίνημα. Ο καλύτερος τρόπος για να το "ενσωματώσει" ήταν να το εκθειάσει και να το οικειοποιηθεί. Αφενός κολάκευαν και έγλειφαν τους αφελείς ασκητές, αφετέρου τους έχωναν στα στενά περιοριστικά όρια της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας.
Στα πλαίσια αυτά το εκκλησιαστικό κατεστημένο κατασκεύασε δύο ψεύτικες βιογραφίες ασκητών αγίων. Του Αγίου Αντωνίου και της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Τον πρώτο έγραψε ο γνωστός μας ... Μέγας Αθανάσιος, μέγας εκπρόσωπος του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Και τον δεύτερο ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Σωφρόνιος.
Και στους δυο "Βίους", που εγώ θεωρώ φανταστικούς καθώς δεν υπήρξε ποτέ ούτε Αντώνιος ούτε Μαρία Αιγυπτία, εξαίρεται η καθαρότητα και αγιότητα των ασκητών αλλά με έναν αναγκαίο και απαράβατο όρο: η τελική επικοινωνία τους με τον Θεό  γίνεται μόνο με τη μεσολάβηση της επίσημης εκκλησιαστικής ιεραρχίας!
Κι έτσι, χωρίς καν να το αντιληφθούν οι καημένοι οι ασκητές, μπαίνουν κάτω απ’ το ωμοφόριο του τοπικού επισκόπου και μετατρέπονται σε εκκλησιαστικό φολκλόρ!
Υ.Γ.: Στον υποτιθέμενο βίο της Μαρίας της Αιγυπτίας διαβάζουμε πως αρχικά ήταν πόρνη και σ’ ένα προσκυνηματικό ταξίδι προς την Ιερουσαλήμ μπήκε στο πλοίο με τους άλλους ευσεβείς προσκυνητές και μέχρι να φτάσουν στους Αγίους Τόπους τους είχε όλους ξετσουτσουνιάσει! 
Τι να πω... Θαυμάζω την εγκράτεια, ευσέβεια και αρετή των χριστιανών προσκυνητών...

Δεν υπάρχουν σχόλια: