Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Το "τρελάδικο" των χριστιανικών αιρέσεων...

Το ’χουμε ξαναπεί: ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος δεν είχε καμία σχέση με τις χριστιανικές αρχές των Ευαγγελίων. Απλά αναζητούσε κάποια γερά θεμέλια για να οικοδομήσει μια "νέα αυτοκρατορία" που πλέον θα στηρίζεται στα ανερχόμενα ανατολίτικα στοιχεία.
Γι’ αυτό επέλεξε τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ανατολή και μια θρησκεία ανατολίτικη, με σαφές ανθ-ελληνικό και αντι-ρωμαϊκό προσανατολισμό.
Όμως δεν του βγήκε η συνταγή. Η θρησκεία που επέλεξε, δηλ. ο Χριστιανισμός, ήταν ένα συνονθύλευμα τόσο αντιφατικών δοξασιών και δεισιδαιμονιών που ήταν αδύνατο να αποκτήσει ενιαία έκφραση. 
Ο Κωνσταντίνος έπεσε πάνω στην "αρειανική" σύγκρουση που ταλάνισε τη νέα θρησκεία για πολλές δεκαετίες. Ο ίδιος πίστευε πως η χριστιανική πίστη δεν απαιτούσε πολλές θεολογικές επεξεργασίες. Και θεωρούσε τις αιτίες των αρειανικών ερίδων "ευτελείς" και "ανάξιες λόγου".
Ο αυτοκράτορας πίεσε τις δυο πλευρές να μην θέτουν ζητήματα που αφορούν τη σχέση Πατρός και Υιού, και να αποφεύγουν κάθε σχετική συζήτηση. Φυσικά, οι Χριστιανοί τον έγραψαν κανονικά και συνέχισαν το χαβά τους. 
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος και οι γιοι του ήταν φιλικά προσκείμενοι στον μετριοπαθή αρειανισμό. Γι’ αυτό κι όσοι βάρβαροι λαοί, όπως οι Γότθοι, εκχριστιανίστηκαν εκείνη την περίοδο ακολουθούσαν το αρειανικό δόγμα...
Αλλά ο Κωνσταντίνος είχε ν’ αντιμετωπίσει κι άλλες "αντάρτικες" χριστιανικές οργανώσεις. Στην εποχή του, π.χ., οι Δονατιστές, κάτι σαν "χριστιανοί τζιχαντιστές", κυριολεκτικά σάρωναν στις επαρχίες της Βορείου Αφρικής. Ήταν πολύ φανατικοί και αποτέλεσαν τα "κομάντα" των Χριστιανών στη μάχη τους κατά του Διοκλητιανού.
Οι Δονατιστές πίστευαν πως μετά τη βάπτιση δεν επιτρέπεται στους Χριστιανούς να ξαναμαρτήσουν, αρνούνταν να αποδεχτούν όσους την περίοδο των διωγμών κιότεψαν και θυσίασαν στους αυτοκράτορες, και θεωρούσαν πως η εγκυρότητα των μυστηρίων εξαρτάται απ’ την ηθική τελειότητα του κληρικού που τα τελεί.
Αρχικά ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να τους "μεταπείσει", ακολούθησαν εκ μέρους του απειλές, και στη συνέχεια τους δίωξε άγρια, γι’ αυτό κι εκείνοι τον αποκαλούσαν "νέο Διοκλητιανό"!. 
Φυσικά, οι Δονατιστές που ήταν πρόθυμοι να χύσουν το αίμα τους και να "μαρτυρήσουν" παρέμειναν αήττητοι. Ο Κωνσταντίνος τους άφησε στην τύχη τους, κι εκείνοι παρήκμασαν σταδιακά και εξαφανίστηκαν τον 7ο αιώνα...
Ακολούθησε πλήθος δογματικών συγκρούσεων τους επόμενους αιώνες. Όπως λέει κι ο Γρηγόριος Νύσσης όλοι ήταν "αυτοσχέδιοι θεολόγοι". Πήγαινες στον λούστρο να σου βάψει τα παπούτσια κι εκείνος σε μπάφιαζε με την άποψή του περί του τριαδολογικού δόγματος!
Μια κατηγορία μόνος του είναι ο Ωριγένης. Που όσο ζούσε, στις αρχές του 3ου αιώνα, θεωρούνταν ο μεγαλύτερος χριστιανός θεολόγος. 150 χρόνια μετά τον θάνατό του καταδικάστηκε από Οικουμενική Σύνοδο ως αιρετικός. Και σήμερα τα έργα του περιλαμβάνονται στις συλλογές των "Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας". Είναι τρελοί αυτοί οι παπάδες...
Κάποιοι υπολογίζουν τις χριστιανικές αιρέσεις του 4ου αιώνα σε 150! Ίσως αυτό να μην είναι άσχετο με το γεγονός πως στην εποχή του Θεοδοσίου (390 μ.Χ.) ήταν σε ισχύ πάνω από 100 νόμοι "κατά αιρετικών"!
Η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή κάτω απ’ τις δογματικές αιρέσεις κρύβονταν χίλιες-δυο πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ακόμα και εθνικιστικές σκοπιμότητες. 
Όλες οι ανατολικές και αφρικανικές επαρχίες της αυτοκρατορίας επέλεγαν τις δογματικές διαφοροποιήσεις για να αποσπαστούν απ’ το διοικητικό κέντρο και να ανεξαρτητοποιηθούν...

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Δεν ήταν ο Κωνσταντίνος ο πρώτος Χριστιανός αυτοκράτορας!

Ο Κόμμοδος, στον οποίο αναφερθήκαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας, δεν ήταν κι ο μοναδικός Ρωμαίος ηγεμόνας που ευνόησε τους Χριστιανούς και μάλιστα για το χατίρι μιας γυναίκας.
Ο οίκος των Σεβήρων, που ανέβηκε στην εξουσία μετά το 193 μ.Χ., είχε πολλές φιλοχριστιανικές "αναλαμπές".
Ο Σεπτήμος Σεβήρος γενικά δεν έκανε τα στραβά μάτια στις συνωμοσίες των Χριστιανών. Συχνά τους δίωξε, αλλά, παραδόξως, μέσα στον οίκο του μπαινόβγαιναν πολλοί πιστοί της νέας θρησκείας και μάλιστα με τον ιδιότητα του "ευνοημένου".
Προκαλεί εντύπωση πως ο Σεπτήμος εν γνώση του ανέθεσε την ανατροφή του γιου του Καρακάλα σε μια χριστιανή τροφό, όπως αποκαλύπτει ο Τερτυλλιανός!
Λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Καρακάλα, ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Σεβήρος φαίνεται να ενεργεί φανερά υπό την επιρροή της χριστιανής μητέρας του Ιουλίας Μαμαίας.
Από επιστολή του Ωριγένη πληροφορούμαστε πως όταν η Βασιλομήτωρ βρέθηκε κάποτε στην Αντιόχεια, έφερε κοντά της με στρατιωτική συνοδεία τον Ωριγένη για να συζητήσουν "θεολογικά θέματα"...
Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Σεβήρος ήταν πολύ θεοσεβούμενο άτομο και ορισμένοι τον θεωρούν "κρυπτοχριστιανό". Στο δωμάτιό του είχε τα αγάλματα του Μωυσή, Ορφέα, Απολλώνιου Τυανέα και Ιησού στα οποία προσευχόταν ανελλιπώς!
Οι Χριστιανοί, οι μεγαλύτεροι ψεύτες της ιστορίας, ισχυρίζονται πως ο Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος Χριστιανός αυτοκράτορας. Ενώ, στην πραγματικότητα, πρώτος ήταν ο αραβικής καταγωγής Φίλιππος (244 μ.Χ. έως 249 μ.Χ.). Ευνόησε σκανδαλωδώς τη νέα θρησκεία και στις μέρες του οι Χριστιανοί κατέκτησαν μερικά απ' τα ανώτερα αξιώματα του στρατού και της διοίκησης.
Για δεύτερη φορά στην ιστορία, μετά την ανεπιτυχή ανατροπή του Νέρωνα το 64 μ.Χ., οι Χριστιανοί έφτασαν τόσο κοντά στην υλοποίηση των σχεδίων τους να καταλάβουν την εξουσία.
Αλλά, ευτυχώς, ο ελληνορωμαϊκός κόσμος δεν είχε ακόμα "τελειώσει". Συσπειρώθηκε γύρω απ' τον πολέμαρχο Δέκιο, ανέτρεψαν τον Φίλιππο, σκότωσαν τον ίδιο και τον γιο του και εξαπέλυσαν ολιγόμηνο αλλά σκληρότατο διωγμό των Χριστιανών, εξάρθρωσαν όλους τους συνωμοτικούς πυρήνες, εκτέλεσαν τους ηγέτες τους-επισκόπους και δεν άφησαν στην ανώτερη πολιτική και στρατιωτική διοίκηση ούτε ρουθούνι χριστιανικό.
Το πλήγμα του Δέκιου ήταν συντριπτικό. Οι Χριστιανοί έκαναν σχεδόν 50 χρόνια να ξανασηκώσουν κεφάλι (το ξαναεπιχείρησαν επί Διοκλητιανού).
Όμως οι συνθήκες είχαν πλέον αλλάξει. Τα βαρβαρικά φύλλα της αυτοκρατορίας είχαν ουσιαστικά παραμερίσει τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Έτσι, η "τρίτη επανάσταση" των Χριστιανών ήταν και η φαρμακερή. Κατέκτησαν την εξουσία και ολοκλήρωσαν το μεγαλύτερο πολιτιστικό έγκλημα όλων των εποχών: την καταστροφή του λαμπρότερου πολιτισμού της ιστορίας, του ελληνορωμαϊκού.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Ψιλό γαζί μας δουλεύουν οι παπάδες...

Πριν λίγες μέρες ανέβηκε στους κινηματογράφους μια ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο "Πάρτι με λουκάνικα".
Ένα αφελές λουκάνικο πιστεύει πως οι άνθρωποι είναι θεοί και θα το οδηγήσουν στον παράδεισο.
Φαντάζεστε το σοκ που υπέστη το καημένο το λουκανικάκι όταν επιτέλους διαπίστωσε πως οι άνθρωποι απλά θέλαν να το ... κατασπαράξουν!
Δεν ξέρω εσάς τι συνειρμούς προκάλεσε η χιουμοριστική αυτή αλληγορία, αλλά εμένα ήρθε στο νου μου το ληστρικό και εκμεταλλευτικό ιερατείο που πουλάει "παράδεισο" στους αφελείς για να τους αρμέγει, να τους χειραγωγεί, να τους χρησιμοποιεί ως πραιτοριανούς και πολιτική επιρροή...
Κάνω τώρα ένα άλμα αιώνων και μεταφέρομαι πολλούς αιώνες πίσω, στην πόλη Μέμφιδα της αρχαίας Αιγύπτου που λατρευόταν ως θεός ο ταύρος Άπις.
Ο μέχρις ηλιθιότητας αφελής λαός τον έβλεπε απλά σαν ένα ζώο-θεό. Οι πιο μορφωμένοι σαν ενσάρκωση του Θεού και οι σοφοί σαν ένα σύμβολο γονιμότητας και ευημερίας...
Όταν ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης Β’ κατέλαβε την Αίγυπτο, πήγε στη Μέμφιδα και αυτοπροσώπως κατέστρεψε το χρυσό άγαλμα του θεού-ταύρου. Θανάτωσε μάλιστα πολλούς ταύρους που φυλλάσσονταν ως ιερά ζώα και δεν τολμούσε κανείς ούτε να τα αγγίξει. Ο Καμβύσης έσφαξε τους ταύρους, τους τεμάχισε, τους έψησε και μοίρασε στο λαό μεζεδάκια. 
Φυσικά, ο θεός-ταύρος δεν εκδικήθηκε ούτε τιμώρησε τον Καμβύση. Το είδαν αυτό οι ντόπιοι, άρχισαν να ξεθαρρεύουν, γλυκάθηκαν και με το βοδινό κρεατάκι και έκτοτε δεν ξαναλάτρεψε κανένας τον ταύρο!
Εδώ αφήνω τα συμπεράσματα δικά σας...

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Για την εξουσία και τη μάσα η Εκκλησία διχάζει το λαό...

Η Εκκλησία είχε πάντα μια μοναδική ικανότητα να διχάζει.
Η γενιά μας έζησε ήδη δύο περιπτώσεις: Τη δεκαετία του ’80 που οι ρασοφόροι παρέσυραν το αφελές "χριστεπώνυνον πλήρωμα" σε υπέρ πάντων αγώνα κατά του "νόμου Τρίτση". Για την υπεράσπιση (ποιου άλλου;) της εκκλησιαστικής περιουσίας. 
Και μία επί Χριστόδουλου που μέχρι κι οι σημαίες της εθνικής επαναστάσεως επιστρατεύτηκαν για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες! Δήθεν κινδύνευε η πίστη μας...
Βέβαια, οι γονείς κι οι παππούδες μας θυμούνται το ιερατείο να ευλογεί τα όπλα του εμφυλίου, να πρωτοστατεί στον αντικομμουνιστικό αγώνα, να στηρίζει τη Χούντα. 
Και στην ιστορία διαβάζουμε για τον αναθεματισμό του Βενιζέλου, του Ρήγα Φεραίου και όλων των πρωτεργατών της επανάστασης του ’21...
Η Εκκλησία, σε τελική ανάλυση, πάντα δίχαζε τις κοινωνίες. Ακόμα και στην εποχή του θριάμβου της, τον 4ο αιώνα (κυρίως τότε!).
Αν διαβάσει κανείς αμερόληπτα τους δογματικούς λόγους που ουσιαστικά διέλυσαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία απ’ τον 4ο ως τον 12ο αιώνα, θα βάλει τα γέλια. Όλες μα όλες οι δογματικές διενέξεις ήταν πέρα για πέρα ακαταλαβίστικες. 
Το λέω εγώ που τις μελέτησα σε απόλυτο βάθος και έπαιρνα πάντα "άριστα 10" στις εξετάσεις της δογματικής! Κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα αλλά ήταν όλοι έτοιμοι να σφάξουν και να σφαχτούν γι’ αυτό το "τίποτα"!
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μπορεί να ήταν ένας Χίτλερ της εποχής του, αλλά ανόητος και βλαξ δεν ήταν. Αμέσως αντιλήφθηκε περί τίνος πρόκειται. Γι’ αυτό και όταν ξέσπασε η τρικυμία του Αρειανισμού έστειλε επιστολή σε όλους τους χριστιανούς επισκόπους που τους έλεγε με απλά λόγια: 
"Είστε θεότρελοι που τσακώνεστε για πράγματα που δεν καταλαβαίνετε. Είναι ανάξιο του λειτουργήματός σας να κάνετε τόσο θόρυβο για τόσο ασήμαντα ζητήματα"...
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, το χριστιανικό Επισκοπάτο ήξερε πολύ καλά πως τα δογματικά ζητήματα ήταν ο φερετζές που έκρυβε άλλες κρυφές επιδιώξεις. Πολιτικές, οικονομικές, τοπικιστικές, εξουσιαστικές...
Σιγά μην φαγώνονταν αυτοί οι αχόρταγοι εξουσιομανείς τύραννοι για το "εκπορευτό" του Αγίου Πνεύματος και το "ομοούσιο" ή "ομοιούσιο" του Υιού...

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Αγαπημένος Καίσαρας των Χριστιανών ένα μεγάλο ρεμάλι...

Ο Κόμμοδος, που βασίλεψε στη Ρώμη την περίοδο 180-192 μ.Χ., ήταν πολύ "παράξενο τραίνο".
Ήταν ο πρώτος πορφυρογέννητος καίσαρας, γιος του μεγάλου φιλοσόφου-αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου.
Αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καμιά σχέση ούτε με τη φιλοσοφία ούτε με το ήθος του πατέρα του. 
Δεν του άρεσε το παλάτι ούτε οι φιλίες των αυλικών και των συγκλητικών. Προτιμούσε να κάνει παρέα με τον υπόκοσμο της Ρώμης. Τριγυρνούσε στα καταγώγια και στα καπηλειά, είχε εκπαιδευτεί στην τοξοβολία και στο ακόντιο και συμμετείχε συχνά στις αρένες ως "μονομάχος"!
Όλη η υψηλή κοινωνία της Ρώμης τον σιχαινόταν. Οι μόνοι που τον αγαπούσαν ήταν οι περιθωριακοί και, κρατηθείτε, οι Χριστιανοί.
Το έχουμε ξαναπεί: οι Χριστιανοί έχουν τόσο πολύ αλλοιώσει την ρωμαϊκή ιστορία των τριών πρώτων αιώνων που κυριολεκτικά δεν ξέρουμε τις μας γίνεται. 
Π.χ. οι πηγές αναφέρουν πως ο Μάρκος Αυρήλιος δίωξε κατά περιόδους τους Χριστιανούς, αλλά, επί των ημερών του, οι Χριστιανοί άλλαξαν την απόλυτα αρνητική στάση τους για το στρατό κι άρχισαν να κατατάσσονται μαζικά στις ρωμαϊκές λεγεώνες. Κάτι φαινομενικά αντιφατικό...
Επί Κόμμοδου, εντελώς "ανεξήγητα", οι αρχές αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τους Χριστιανούς με συμπάθεια και ανοχή. Ολόκληροι οίκοι και οικογένειες πλουσίων και αριστοκρατών μεταστρέφονται στο Χριστιανισμό χωρίς καμία συνέπεια.
Γιατί άραγε ο Κόμμοδος θέλησε να προσεταιριστεί τους Χριστιανούς? 
Ξέρουμε πως μισούσε τους πλούσιους, τους εξόντωνε με κάθε τρόπο και μοίραζε την περιουσία τους στους στρατιώτες και στους φτωχούς για να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους.
Όμως οι μάζες ήταν ακόμα εχθρικά διακείμενες έναντι του Χριστιανισμού. Συχνά ήταν αυτές που διψώντας για "αίμα και θέαμα" ενθάρρυναν τους διωγμούς. Υπήρχαν αυτοκράτορες που για να τα έχουν καλά με τη πλέμπα δεν δίσταζαν να ρίχνουν μερικούς χριστιανούς στα θηρία.
Οι Χριστιανοί θεωρούσαν πως η φιλική συμπεριφορά του καίσαρα οφειλόταν στη χριστιανή Μαρκία, που ο Κόμμοδος την είχε σπιτωμένη σαν παλλακίδα! Αυτή έφερε στην αυλή του και τον χριστιανό πρεσβύτερο Υάκινθο.
Το τέλος του Κόμμοδου δεν ήταν καθόλου αξιοπρεπές. 
Σε μια μεγάλη γιορτή επέλεξε να κάνει την επίσημη εμφάνισή του ως Ηρακλής απ' την καταπακτή των μονομάχων όπου ουσιαστικά διαβίωνε. Η Μαρκία έπεσε στα πόδια του και με δάκρυα τον θερμοπαρακάλεσε "να μην ατιμάσει την εξουσία των Ρωμαίων"!
Υπερεκτίμησε όμως η χριστιανή "δεσποινίδα" την επιρροή του αιδοίου της πάνω στον Καίσαρα. Ο Κόμμοδος, γεννημένος μονομάχος, εξοργίστηκε μαζί της κι αποφάσισε να θανατώσει τόσο αυτή όσο και τους συνετούς συμβούλου του που συμφωνούσαν μαζί της.
Αλλά πριν προλάβει αυτός, τον πρόλαβαν εκείνοι! 
Η Μαρκία τον πότισε δηλητήριο και, καλού-κακού, ανέθεσε σε έναν νεαρό αθλητή να στραγγαλίσει τον ήδη δηλητηριασμένο Κόμμοδο!
Τώρα, θα μου πείτε: είναι δυνατόν χριστιανοί άνθρωποι να κάνουν τέτοια εγκλήματα? Συμφωνώ μαζί σας. Δεν γίνονταν ούτε γίνονται τέτοια πράγματα...
Μια τελευταία διαπίστωση: Από την εποχή του Κόμμοδου μέχρι και τον Κωνσταντίνο, δηλαδή για 130 περίπου χρόνια, οι εναλλαγές των αυτοκρατόρων στην εξουσία σχεδόν συμπίπτουν χρονικά με τις αλλαγές στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης!
Τι στην ευχή μάς κρύβουν αυτοί οι Χριστιανοί?