Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Γνωριμία με το Ισλάμ (Ι') - Στο Ιράν διδάσκω πώς να αποφεύγουν τους πονηρούς λογισμούς!

Πανταχού παρόντες στην Περσία είναι οι άντρες της "Αστυνομίας Ηθών", που οι ντόπιοι τους αποκαλούν υποτιμητικά "Μπασίτζ", κάτι σαν "κωλό-μπατσους". 
Εκεί που περπατάς δίπλα-δίπλα με το γκομενάκι κι αποφασίζεις να του πιάσεις ρομαντικά το χεράκι, τσουπ, ξεπετάγεται απ’ το πουθενά ο μαυροντυμένος μουσάτος και σου μπήγει τις φωνές: "Τι κάνεις; Γιατί κρατάς το χέρι αυτής της γυναίκας; Φοβάσαι μην σου την κλέψουν;"...
Γι’ αυτό η περσική νεολαία αναγκάζεται να ζει διπλή ζωή. Μία έξω από το σπίτι, που τη χαρακτηρίζει η υποταγή, και μία μέσα στο σπίτι, γεμάτη ανυπακοή και ... Θεός φυλάξει!
Η μεγάλη πολιτική αλλαγή στο Ιράν έγινε το 1979 με την ανατροπή του Σάχη Ρεζά Παχλεβί, τον τελευταίο μιας σειράς μοναρχών που ανάγονται στον Κύρο το 559 π.Χ. 
Τότε επιβλήθηκε καθεστώς Ισλαμικής Δημοκρατίας με περιοροσμένες πολιτικές ελευθερίες. Όπως λέει κι ένας φίλος... "Στο Ιράν έχουμε ελευθερία λόγου, το θέμα είναι τι γίνεται όταν μιλήσουμε!"...
Για τους πολίτες του Ιράν ισχύει σε ικανοποιητικό βαθμό η ανεξιθρησκεία. Βλέπεις να λειτουργούν ελεύθερα χριστιανικοί και ζωροαστρικοί ναοί, ακόμα και εβραϊκές συναγωγές. 
Το πρόβλημα είναι με τους ξένους. Αν εγώ προσπαθήσω να πιάσω θρησκευτική-θεολογική κουβέντα με ντόπιους μπαίνω αυτομάτως στο στόχαστρο της μυστικής αστυνομίας. "Κάτι ύποπτο συμβαίνει μ’ αυτόν τον τύπο!", σκέφτονται. Και δικαιολογημένα. Πού να ξέρουν πως, ως απόγονος του Σωκράτη, ψοφάω για αμπελοφιλοσοφία και παπαρολογία! Αυτά δεν υπάρχουν στην Περσία...
Πήρα μια τζούρα ισλαμικής στενοκεφαλιάς στην πολή Κομ, όχι πολύ μακριά απ’ την Τεχεράνη, που λειτουργεί το φημισμένο ιεροδιδασκαλείο που φοίτησε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί και οι περισσότεροι θρησκευτικοί ηγέτες της χώρας. Εκεί, ανάμεσα στα γαλήνια κτίρια με τα τιρκουάζ και πράσινα μωσαϊκά, ξύπνησε μέσα μου ο θεολογικός οίστρος. 
Εξέφρασα τις έντονες αντιρρήσεις μου για το "χετζάμπ", δηλαδή τον ισλαμικό κώδικα ένδυσης που απαγορεύει αυστηρά την επίδειξη-τονισμό της γυναιείας κώμης και των σωματικών καμπυλών. 
Τους εξήγησα πως το κρυφό κι απαγορευμένο είναι τουρμπο-διεγερτικό και πως αν τ’ αφήσουν όλα χύμα, σε δέκα χρόνια δεν θα προκαλεί σε κανέναν καμία εντύπωση το τουρλοκώλιασμα, όπως ήδη συμβαίνει στη Δύση. 
Οι μουλάδες με άκουγαν κι έτριβαν σκεπτικοί τη γενειάδα τους. Πήρα θάρρος και το χόντρινα λίγο: "Και να ξέρετε, πατέρες μου, πως όταν η θρησκεία αντιστέκεται στην ελευθερία, τότε εκείνη που θα υποφέρει είναι η θρησκεία".
Με πλησίασε κάποιος και με προειδοποίησε πως αν συνεχίσω θα κατηγορηθώ για "υπονόμευση της εθνικής ασφάλειας"! 
Οκ, δεν είμαι ήρωας, μαζεύω τα κουβαδάκια μου και πάω αλλού να παίξω...

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

Τον "τζιχαντισμό" τον δίδαξαν οι Εβραίοι, τον εφάρμοσαν οι Χριστιανοί και τον αντιγράφει το τελευταίο και καταϊδρωμένο Ισλάμ!

Για να είμαστε ειλικρινείς τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων. 
Ένα απ’ τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζαν ήταν το γενικότερο εχθρικό κλίμα προς κάθε νεοτερισμό. 
Επί αιώνες επικρατούσε η εσφαλμένη εντύπωση πως η αλήθεια είναι μία και προαιώνια, κάποτε οι άνθρωποι τη γνώριζαν αλλά εξέπεσαν από αυτή και έκτοτε παλεύουν να την ξαναβρούν επιστρέφοντας "στις ρίζες".
Συνεπώς κάθε "νέα" άποψη, που δεν θεμελιωνόταν στο "μακρινό παρελθόν" ήταν ταυτισμένη με την απάτη και το ψεύδος.
Τι να κάνουν κι οι καημένοι οι Χριστιανοί, άρχισαν να ψάχνουν τρόπους ν’ αποδείξουν πως δεν είναι "νέα" θρησκεία, δεν "εισάγουν καινά δαιμόνια" αλλά είναι εκείνη η αρχέγονη και απόλυτη αλήθεια που πάντα έψαχναν οι άνθρωποι.
Οπότε, παραμέλησαν κάπως το παρόν και το μέλλον και το ’ριξαν στο παρελθόν!
Κάποιοι φιλόσοφοι της κακιάς ώρας, που ονομάστηκαν "Απολογητές", δημιούργησαν τις πρώτες γραμμές "χριστιανικής άμυνας". 
Το επιχείρημα ήταν αρχικά απλό: "Μπορεί να αποκοπήκαμε απ’ τον ιουδαϊσμό, αλλά εμείς εκφράζουμε το γνήσιο και πανάρχαιο ιουδαϊκό πνεύμα. Εμείς είμαστε οι αληθινοί διάδοχοι του Μωυσή, των Πατριαρχών, των πρωτοπλάστων"!
Ακολούθησε η "δεύτερη γραμμή άμυνας": "Δεν υπάρχει χάσμα μεταξύ της σοφίας των Ιουδαίων και των Ελλήνων! Ο Όμηρος κι ο Πλάτωνας αντέγραψαν τον Μωυσή, οι στωικοί αναπαράγουν την ιουδαϊκή ηθική, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν προ Χριστού Χριστιανοί"!.
Τα επιχειρήματα αυτά είναι τόσο γελοία που δεν τολμώ να τα ανασκευάσω γιατί κινδυνεύω να αυτογελοιοποιηθώ!
Όμως οι Χριστιανοί "απολογητές" συνέχισαν ακάθεκτοι και σε μια "τρίτη γραμμή άμυνας": συνδύασαν την ιστορική πορεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με εκείνη του χριστιανισμού. Προκειμένου να αμβλύνουν τη ρωμαϊκή αντιπάθεια προς τη θρησκεία τους είχαν το θράσος να επικαλεστούν πως Ρώμη και χριστιανισμός ακολουθούν παράλληλη πορεία! 
Η Ρώμη κατακτά την οικουμένη προκειμένου ν’ ανοίξει το δρόμο για την παγκόσμια κυριαρχία του Χριστιανισμού. 
Η Θεία Πρόνοια φρόντισε να συμπέσει ιστορικά η εμφάνιση του Αυγούστου και του Ιησού. Ο Αύγουστος ήταν "πρόδρομος του Ιησού"! Εκείνος κατάργησε την πολυαρχία κι ο Ιησούς την πολυθεΐα. 
Ένας Καίσαρας σε όλο τον κόσμο, ένας Θεός για όλους τους ανθρώπους! Θρησκεία και κράτος θα κατακτούσαν στο εξής ολόκληρη την οικουμένη!
Να το όνειρο των τζιχαντιστών κάθε εποχής...

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Οι πιστοί πάντα αγαπούσαν τους "γεροντάδες" και σιχαινόντουσαν τους δεσποτάδες!

Πολύτιμες πληροφορίες για τον αρχέγονο Χριστιανισμό αντλούμε και απ’ το κίνημα του Μοντανού, που εμφανίστηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα και εξαπλώθηκε σ’ όλη την Μικρασία, Βόρεια Αφρική, ακόμα και στη Ρώμη.
Ο Μοντανός ήταν Φρύγας και ευνουχισμένος ιερέας της Μεγάλης Μητέρας (Κυβέλης) πριν προσχωρήσει στο Χριστιανισμό. 
Βαθιά ποτισμένος με τον φρυγικό μυστικισμό, δίδασκε πως είναι "φερέφωνο" του Θεού και αναδείχθηκε σε μεγάλος προφήτης, κάτι συνηθισμένο στους κόλπους της νέας θρησκείας εκείνη την εποχή.
Προφήτευε πως σύντομα η "Νέα Ιερουσαλήμ" θα κατέβαινε απ’ τον ουρανό στην Πεπούζα της Φρυγίας και θ’ άρχιζε η χιλιετής Βασιλεία του Χριστού. 
Φυσικά οι προφητείες του διαψεύστηκαν, αλλά δεν το έβαλε κάτω, ούτε αυτός ούτε οι οπαδοί του. Βλέπετε την εποχή εκείνη ο Χιλιασμός ήταν το κυρίαρχο ρεύμα στο χριστιανικό κόσμο, όπως προκύπτει κι απ’ την "Αποκάλυψη" του Ιωάννη που έδρασε πάνω-κάτω στην ίδια περιοχή με τον Μοντανό.
Το προφητικό χάρισμα φαίνεται πως ήταν μεταδοτικό. Γιατί μετά τον Μοντανό, η "θεία φωνή" μιλούσε μέσα απ’ το στόμα δύο γυναικών-οπαδών του, της Πρισκίλλας και της Μαξιμίλλας. Ο Μοντανισμός σάρωνε γύρω στο 200 μ.Χ., αποκτούσε οπαδούς και στην υψηλή κοινωνία, τον ασπάστηκε ακόμα και ο Τερτυλλιανός.
Οι Μοντανιστές σταδιακά άρχισαν να γίνονται αρκετά επικίνδυνοι για το χριστιανικό ιερατείο. Κατηγορούσαν ευθέως τους Επισκόπους για "χαλάρωση ηθών", "συμβιβασμό με τον κόσμο", υιοθετούσαν μια "Τρίτη Διαθήκη" γεμάτη από προφητείες, ζούσαν αυστηρά ασκητική ζωή, απαρνούμενοι κάθε εγκόσμια απόλαυση.
Όμως το χριστιανικό ιερατείο είχε καθαρά κοσμικές βλέψεις. Να κατακτήσει την εξουσία, να επιβάλλει θεοκρατικό καθεστώς και να απολαύσει τον "παράδεισο" επί γης κι όχι στους ... ουρανούς. Οπότε συσπειρώθηκε και καταδίκασε τον Μοντανισμό ως "αίρεση"!
Η επίσημη Εκκλησία ήθελε εξ αρχής να επιβάλει την αρχή "Μην κάνεις τίποτα χωρίς τον Επίσκοπο"! Οι ανεξέλεγκτοι και αδέσποτοι "χαρισματούχοι" και "προφήτες" έχαιραν μεγάλης εκτίμησης και επισκίαζαν τους "επίσημους" χριστιανούς ηγέτες.
Από τότε η Εκκλησία άρχισε να διαδίδει πως "το Άγιο Πνεύμα ολοκλήρωσε την αποστολή του", πως πλέον το Πνεύμα "δεν εκφράζεται μέσω των μεμονωμένων χαρισμάτων αλλά με την αθόρυβη καθοδήγηση των εκκλησιαστικών ηγετών".
Ήταν προφανές πως επεδίωκαν να περιορίσουν την έννοια της Εκκλησίας σε μια στενή "Σύνοδο Επισκόπων", σε έναν κλειστό συντεχνιακό κύκλο χριστεμπόρων...
Μετά τον θρίαμβο του Κωνσταντίνου οι Μοντανιστές, παρά τις σκληρές διώξεις, δεν εξαφανίστηκαν. 
Ο αυτοκράτορας Αρκάδιος διέταξε να καούν τα βιβλία τους και να απαγορευτούν οι συναθροίσεις τους. Δέχθηκαν το τελικό χτύπημα επί Ιουστινιανού, οπότε οι τελευταίοι Μοντανιστές κλείστηκαν μέσα στους ναούς τους και αυτοπυρπολήθηκαν για να μην πέσουν στα χέρια των χριστιανών στρατιωτών που στάλθηκαν να τους συλλάβουν...
Βέβαια, οι "χαρισματούχοι" Χριστιανοί ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν. 
Ακόμα και σήμερα βλέπουμε πόση γοητεία ασκούν οι διάφοροι "γεροντάδες" και "προορατικοί", εν αντιθέσει με τους δεσποτάδες που κανείς δεν τους χωνεύει...

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017

Πώς να ηρεμήσει ο κομπλεξικός Χριστιανός όσο σκέφτεται πως εκείνη την ώρα κάποιοι κάπου έχουν οργασμό;

Οι Χριστιανοί μπορεί να συνεχίζουν να διαδίδουν την ανόητη και αυτάρεσκη άποψη πως η επικράτηση της θρησκείας τους στο ρωμαϊκό κράτος ήταν "θέλημα Θεού", αλλά, δυστυχώς γι’ αυτούς και τις ιδεοληψίες τους, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Απ’ τα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνα η παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είναι εμφανέστατη: πληθωρισμός, ανεργία, επιδημίες, σιτωδείες, ανασφάλεια, βαρβαρικές επιδρομές... Μιλάμε για μια "εποχή αγωνίας" που η υλική παρακμή επιδρά καταλυτικά σε κάθε επίπεδο της σκέψης και της ζωής. Μια μυρωδιά καμένου πλανιόταν στην ατμόσφαιρα...
Οι άνθρωποι σταδιακά παύουν να παρατηρούν τον εξωτερικό κόσμο και να προσπαθούν να τον ερμνηνεύσουν-κατανοήσουν. Στρέφονται προς τον εαυτό τους, προσπαθούν να περιχαρακώσουν την εσωτερική τους ισορροπία, και ανεπαίσθητα οδηγούνται σε ουσιαστική άρνηση της ζωής. Μιας ζωής που, άλλωστε έχει πολύ μικρή αξία και σχεδόν καμιά απόλαυση.
Οι μυστηριακές θρησκείες της Ανατολής και τα ανατολίτικης έμπνευσης φιλοσοφικά συστήματα κάνουν θραύση. Νεοπλατωνιστές, νεοπυθαγόριοι, στωικοί, γνωστικοί, ορφικοί και λοιποί μυσταγωγοί, άθελά τους στρώνουν το δρόμο στον τζιχαντιστικό χριστιανισμό.
Όταν ζεις μια ζωή χωρίς ελπίδα, γεμάτη θλίψεις, πόνο και βάσανα, ασυνείδητα προτιμάς το θάνατο. Καταστροφολογείς, συνομοσιολογείς, φαντάζεσαι πως πλησιάζει η συντέλεια του κόσμου, παραλογίζεσαι.
Εύκολα ο συφοριασμένος άνθρωπος θα δεχτεί πως ο κόσμος που ζει "κυβερνιέται απ’ τον διάβολο" ή πως ο αισθητός κόσμος είναι έργο ενός "κακού" θεού ή αποτέλεσμα της τιμωρίας του ανθρώπου για κάποια σοβαρή αμαρτία. 
Δεν θέλει πολύ να πιστέψεις πως πρέπει να μένεις "ξένος του κόσμου τούτου" για να ελπίσεις σε μια "μελλοντική ουράνια βασιλεία" όπου όλα θα είναι τέλεια και όλοι θα ζουν ευτυχισμένοι.
Κανείς ευτυχής άνθρωπος δεν αναρωτιέται "για ποιο λόγο ζει". Αυτοί είναι προβληματισμοί των κακομοίρηδων. Που μοιραία θα καταλήξουν στο συμπέρασμα πως η επίγεια ζωή είναι μια "κόλαση", ένα "καθαρτήριο αμαρτημάτων", πως η γέννηση είναι μια κακοτυχία και ο θάνατος λύτρωση...
Αναπόφευκτα θα υποτιμήσεις το υλικό σώμα σου, που πεινάει, κρυώνει, αρρωσταίνει, θα οδηγηθείς στην αυτομομφή, αυτοτιμωρία, ίσως και να αυτοευνουχιστείς για να μην διαιωνίζεται η δυστυχία του ανθρώπινου γένους. 
Το γνωστικό "Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων" διδάσκει πως ο Χριστός ήρθε για να "καταστρέψει τα έργα του θηλυκού", δηλαδή για να δώσει τέλος στη σεξουαλική αναπαραγωγή...
Γύρω στο 200 μ.Χ. εθνικοί και χριστιανοί ανταγωνίζονται ποιος θα συκοφαντήσει περισσότερο το σώμα. Γι’ αυτούς η ζωή του σώματος είναι θάνατος της ψυχής. "Το σκοτώνω γιατί με σκοτώνει", λένε για το σώμα τους. 
Εξιδανικεύυν την αγαμία και την παρθενία, τον ασκητισμό και αναχωρητισμό. Αυτομαστιγώνονται, αλυσσοδένωνται, ανεβαίνουν σε στήλους, χώνονται ζωντανοί σε τάφους. 
Αλλά ταυτόχρονα ζηλεύουν και φθονούν όσους απολαμβάνουν το σεξ. Γι’ αυτό και οι κομπλεξικοί χριστιανοί έχουν μια σχετική εμμονή και συνδυάζουν τις σκληρότερες τιμωρίες της κολάσεως με τα "αμαρτήματα της σαρκός". Σα να λένε... "εμείς δεν απολαμβάνουμε σε τούτη τη ζωή το σεξ αλλά θα απολαύσουμε στην άλλη ζωή τις τιμωρίες των ηδονιστών"!
Ο χριστιανός που είναι τίγκα στο απωθημένο και στη νεύρωση δεν μπορεί να ησυχάσει όσο σκέφτεται πως την ώρα που αυτός κάνει προσευχές κι ανάβει καντήλια κάποιοι άλλοι έχουν τον τρίτο οργασμό τους...