Η "ενοχοποίηση" είναι μία απ’ τις αγαπημένες έννοιες της ψυχανάλυσης.
Είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος χειραγώγησης του άλλου.
Είναι μια διαδικασία που μας τη "διδάσκουν" από μικρά παιδιά.
Οι μανάδες μας δεν σταματούν να μας πιπιλάν το μυαλό με φράσεις όπως "θυσιάστηκα για σένα", "εσύ θα με πεθάνεις", "για να σε μεγαλώσω παράτησα τις σπουδές μου κι άφησα τη δουλειά μου" κ.λπ.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Κανένας δεν τις υποχρέωσε να μας γεννήσουν, ούτε να θυσιάσουν τίποτα για μας. Ήταν αποκλειστικά δική τους επιλογή και το έκαναν γιατί εκείνες γούσταραν και το είχαν ανάγκη.
Όσο για τις σπουδές και δουλειές που παράτησαν... καλύτερα μην το σχολιάσω. Γιατί αν αναλύσω την τεμπελιά και την ανικανότητα που τις δέρνει θα με πείτε "κακό"...
Φυσικά, στο χορό της "ενοχοποίησης" μπαίνει γερά κι η Εκκλησία. Αυτή πια κι αν έχει κάνει την ισοπέδωση και χειραγώγησή μας επιστήμη!
Δεν ξέρω πώς την έχουν δει οι χριστιανοί, αλλά αυτή η νεύρωση να μας ρίχνουν βαριές ευθύνες απ’ το τίποτα, αρχίζει να μου τη δίνει!
Κατ’ αρχήν βαφτίζουν "τελειότητα" την άρνηση της ζωής, την αποφυγή οποιασδήποτε απόλαυσης και ηδονής.
Επειδή κάποιοι καλόγεροι είχαν και έχουν βυθιστεί στην καταθλιψάρα, ονομάζουν εντελώς αυθαίρετα "αρετή" την άρνηση κάθε απόλαυσης και ηδονής, και προσπαθούν να γεμίσουν με ενοχές και φόβους τιμωρίας όσους παραμένουμε στοιχειωδώς ισορροπημένοι.
Πλησιάζει το Πάσχα, κι όλο και πιο συχνά ακούμε γελοίες απόψεις όπως ότι "ο Θεός σταυρώθηκε για τις αμαρτίες του ανθρώπου", "θυσιάστηκε για να μας σώσει", "ήρθε στη γη για μας κι εμείς τον σταυρώσαμε" κ.λπ.
Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά εγώ δεν αισθάνομαι να έκανα καμία "αμαρτία".
Δε νιώθω καμιά απολύτως ενοχή επειδή ο ανύπαρκτος πρόγονός μας, ο Αδάμ, παράκουσε μια ανόητη εντολή κάποιου ανύπαρκτου Θεού.
Δεν ζήτησα από κανέναν να με "σώσει", και, κυρίως, δεν σταύρωσα κανέναν άνθρωπο, πολύ περισσότερο κανέναν Θεό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου