Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Η "θρησκευτική περιπλάνηση" του Κωνσταντίνου (Β’ - Έπαιζε πάντα σε "πολλά ταμπλό"!)

Ο δρόμος του Κωνσταντίνου προς την εξουσία είναι στρωμένος με αναρίθμητα εγκλήματα και άφθονο αίμα!
Το Μάιο του 311 μ.Χ. αιχμαλώτισε στη Μασσαλία τον Μαξιμιανό και τον υποχρέωσε ν’ αυτοκτονήσει.
Τον Οκτώβριο του 312 μ.Χ. νικάει τον Μαξέντιο, γιο του Μαξιμιανού, στη Μουλβία γέφυρα και εισέρχεται θριαμβευτής στη Ρώμη.
Στην κρίσιμη αυτή μάχη, που τελικά θανατώθηκε ο Μαξέντιος, ο Κωνσταντίνος είχε την ανάγκη της χριστιανικής υποστήριξης. Και όταν μιλάμε για "χριστιανική υποστήριξη" δεν εννοούμε φυσικά τις προσευχές των Χριστιανών...
Στα πλαίσια αυτά ο Κωνσταντίνος κατασκευάζει τον μύθο του "χριστιανικού του οράματος"!
Όπως πριν από δύο χρόνια είχε "οραματιστεί" τον Απόλλωνα να τον στεφανώνει, τώρα βλέπει ένα ανάλογο σημάδι "θεϊκής εύνοιας", μόνο που πρωταγωνιστεί ο θεός μιας άλλης θρησκείας!
Πρώτος αναφέρει το όραμα ο Λακτάντιος γύρω στα 315 μ.Χ. και αποδίδει την πληροφορία στον ίδιο τον Κωνσταντίνο με τον οποίο είχε φιλικές σχέσεις.
Στον φιλικό κύκλο του Κωνσταντίνου ανήκε κι ο επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος, μετριοπαθής αρειανιστής, που επίσης διασώζει τη σχετική πληροφορία. Μόνο που ο Ευσέβιος δεν την αναφέρει στην "Εκκλησιαστική Ιστορία" του, αλλά σε ένα μεταγενέστερο έργο του ("Βίος Κωνσταντίνου") που το συνέγραψε μετά τον θάνατο του Αυτοκράτορα!
Οι ομοιότητες, η χρονική εγγύτητα και οι πολιτικές σκοπιμότητες των δύο οραμάτων (του Απόλλωνα και του Χριστογράμματος) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρανοήσεων: ήταν επινοήσεις του ίδιου του Κωνσταντίνου για να επηρεάσει τους αφελείς θρησκόληπτους της εποχής του!
Τεράστιο ιστορικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσπάθειά του να προσεταιριστεί τους Χριστιανούς. 
Αυτό μάλλον επιβεβαιώνει τις υποθέσεις μας πως οι Χριστιανοί ήταν κάτι σαν τους σημερινούς τζιχαντιστές. Φανατικοί, ετοιμοπόλεμοι και έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους μαχητές. Με άλλα λόγια ήταν "αήττητοι"!
Τον Φεβρουάριο του 313 μ.Χ. στα Μεδιόλανα ο Κωνσταντίνος ανταπέδωσε στους Χριστιανούς την στρατιωτική τους υποστήριξη. Συνέταξε με τον Λικίνιο ένα Διάταγμα που ουσιαστικά περιλαμβάνει και τον Χριστιανισμό στις "νόμιμες", άρα "ελεύθερες" θρησκείες της αυτοκρατορίας.
Όμως οι οπαδοί των άλλων θρησκειών δεν ήταν ακόμη ούτε αμελητέοι ούτε αδύναμοι. Γι’ αυτό κι ο Κωνσταντίνος συνεχίζει να το παίζει σε πολλά ταμπλό. 
Διατηρεί τον τίτλο του θρησκευτικού ηγέτη της παραδοσιακής λατρείας, δεν προσχωρεί τυπικά στον χριστιανισμό και στα νομίσματα που κόβει διακρίνονται ταυτόχρονα χριστιανικά σύμβολα αλλά και ο "Ανίκητος Ήλιος" που ταίριαζε τόσο στον Απόλλωνα όσο και στον Μίθρα!
Στην αψίδα θριάμβου που έστησε στη Ρώμη  η τιμητική θέση δεν ανήκει ούτε στον Δία ούτε στον Ιησού αλλά στον Απόλλωνα-Ήλιο ως προστάτη του στρατού και του πρίγκιπα. Και το 321 μ.Χ. ορίζει ως επίσημη κρατική αργία τη "Σάντεϊ", δηλαδή την "Ημέρα του Ήλιου", που οι Χριστιανοί της Ανατολής μετέτρεψαν σε "Ημέρα Κυρίου-Κυριακή"...

Δεν υπάρχουν σχόλια: