Αν και η άποψή μας για το θρησκευτικό φαινόμενο είναι γενικά αρνητική, όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η θρησκευτικότητα είναι παράγοντας ψυχικής ισορροπίας αρκετών συνανθρώπων μας.
Είτε ως "δεκανίκι" είτε ως "παρηγορητικό ψεύδος" είτε ως απλή νεύρωση που μας προστατεύει απ’ την κατάθλιψη. Οπότε δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε απαξιωτικά ή περιφρονητικά όσους θρησκεύουν...
Παρά τις αντιδράσεις ισχυρών εκκλησιαστικών κύκλων, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει κάνει μεγάλα βήματα προσέγγισης του διαφωτιστικού και νεωτερικού πνεύματος.
Εδώ και πολλά χρόνια στις Θεολογικές Σχολές διδάσκονται η Ψυχολογία, η Ψυχιατρική, η Φιλοσοφία κι η Κοινωνιολογία. Και οι ιερείς επιμορφώνονται στους αντίστοιχους επιστημονικούς κλάδους ώστε να παραπέμπουν όλο και πιο συχνά τους πιστούς σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους, αντί να τους διαβάζουν κάποια "ευχή" ή έναν "εξορκισμό"...
Η Ψυχανάλυση κι η Ψυχοθεραπεία γίνεται σταδιακά το αγαπημένο πεδίο μελέτης πολλών νέων θεολόγων και ιερέων.
Κι ας έρχεται φαινομενικά σε αντίθεση με την "παράδοση" της Εκκλησίας. Όμως η ίδια η ιστορική αφετηρία της Εκκλησίας αποτελούσε ανατροπή τής ως τότε "παραδόσεως"! Οι πρώτοι μεγάλοι θεολόγοι δεν εγκλωβίστηκαν στη στείρα νοσταλγία του παρελθόντος αλλά δημιούργησαν οι ίδιοι "νέα ιστορία".
Μέγα λάθος να ταυτίζουμε την Εκκλησία με την Παράδοση και να φετιχοποιούμε τις παραδεδομένες συνήθειες. Αυτή η λάθος νοοτροπία καλλιεργεί την παθητική-τυπολατρική-μαγική συμμετοχή των πιστών στα λατρευτικά τεκταινόμενα...
Η παραδοσιοκρατία αναπαράγει μια "πολιτιστική Ορθοδοξία", δηλαδή μια μη υγιή θρησκευτικότητα που απλώς συντηρεί ήθη, έθιμα και μια "ατμόσφαιρα" ψευτο-πνευματικότητας...
Πρόκειται για μια "ακίνδυνη" θρησκευτικότητα, που δεν αλλοιώνει ουσιαστικά τον άνθρωπο, δεν "αλλάζει" αλλά μόνο "συντηρεί"...
Απόρροια των ανωτέρω είναι ο διάχυτος μισογυνισμός, αντισημιτισμός και ομοφοβισμός της Εκκλησίας.
Οι ρίζες του μισογυνισμού, που διαπνέει σχεδόν όλες τις θρησκείες, είναι ο φόβος μπροστά στη γυναίκα και στη μεγάλη επιρροή που ασκεί.
Η γυναίκα είναι η ρίζα της ζωής κι αυτό δημιουργεί στον άντρα ένα μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας και άγχους. Κι όσο πιο ανασφαλής και εξαρτημένος αισθάνεται ο άντρας απ’ τη γυναίκα, τόσο περισσότερο προσπαθεί να την υποτάξει, να την απαξιώσει, να την θέσει στο περιθώριο. Η τάση των εκκλησιαστικών κύκλων να συνεργάζονται με γυναίκες χωρίς θηλυκότητα βγάζει μάτι...
Ο αντισημιτισμός είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία για την Εκκλησία. Αντί να θεραπεύει, διεγείρει τα χαμηλά ένστικτα και πάθη των πιστών της. Κι έτσι αναστέλλει κάθε ελπίδα πνευματικής τους ανάκαμψης.
Ως προς την ομοφυλοφιλία λείπει η νηφαλιότητα και περισσεύει ο πανικός και, φυσικά, η υποκρισία. Παρουσιάζεται ως "σιχαμερή αμαρτία", ως κάτι "τερατώδες" που όμως μπορεί να ξεπεραστεί αν κάποιος προσευχηθεί με θέρμη και καταβάλει πνευματικό αγώνα! Έλεος...
Δεν θα πω περισσότερα. Μόνο τούτο: όσο πιο σκληρός εμφανίζεται κάποιος κατά των ομοφυλόφιλων τόσο περισσότερες ασυνείδητες αμφιβολίες έχει για τον δικό του ανδρισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου